σχολιάκι #18

Απ' την Κική και την Κοκό ποιά να διαλέξω;
..να φτύσω;

Μεταστάσεις..

     Ονομάστηκε ''η μάστιγα του αιώνα''. Και δίκαια. Δυστυχώς η ασθένεια του καρκίνου καταδυναστεύει τις σύγχρονες κοινωνίες, χωρίς ακόμη παρά την καταιγιστική πρόοδο της ιατρικής και της τεχνολογίας, να βρεθεί η σίγουρη και οριστική καταπολέμησή του.
     Παραμένει επικίνδυνος και θανατηφόρος, κυρίως γιατί όταν γίνει αντιληπτός, όταν διαπιστωθεί ότι πρόκειται για καρκίνο, έχει ήδη κάνει μετάσταση, τα καρκινικά κύτταρα έχουν μεταναστεύσει σε άλλα όργανα. Εκεί κάνουν αυτό που μόνον ξέρουν: Πολλαπλασιάζονται σε βάρος των υγιών κυττάρων οργανώνονται σε νέον όγκο, καταστρέφουν, μέχρι να υποκύψει ολόκληρος ο οργανισμός. Κι όσο κι αν αντιμετωπιστεί ο κύριος όγκος με επέμβαση ή ακτινοβολία, ο κίνδυνος πάντα θα υπάρχει.
     Έτσι ακριβώς και στην πολιτική, όταν διαγνωστεί, όταν γίνει αντιληπτό απ' τους πολλούς, ότι ένας πολιτικός σχηματισμός, ένα κόμμα αποτελεί κακοήθη όγκο για την κοινωνία και το κράτος, είναι ήδη αργά: Ο μεν οργανισμός-κράτος αργοπεθαίνει, τα δε όργανα-κοινωνία έχουν ήδη υποστεί μεταστάσεις.
     Τί κι αν συρρικνώνεις εκλογικά το κόμμα, τί κι αν απομονώνεις τον κύριο σχηματισμό, τα καρκινικά κύτταρα, συγγνώμην, τα κομματικά στελέχη την έχουν ήδη ''κάνει'' για άλλες γειτονιές.
     Έχουν ήδη κάνει μεταστάσεις σε άλλα κόμματα κι αρχίζουν κι αυτά να τα καταστρέφουν. Γιατί είναι τα στελέχη με τον χαρακτήρα και το ήθος τους και την ανηθικότητά τους που διαμορφώνουν τα κόμματα. Είναι οι τυχοδιώκτες της ζωής και της πολιτικής που αύριο θα σου ζητήσουν ξανά την ψήφο κάτω από άλλη κομματική στέγη, για να τους ''επιβραβεύσεις'' για την καταστροφή της χώρας που προκάλεσαν τόσα χρόνια.
     Κι όσο κι αν είναι απεχθής, σιχαμένος ο κύριος όγκος-κόμμα, είναι τα στελέχη, αυτά τα λαμόγια της ζωής και της πολιτικής που είναι επικίνδυνα για την δημόσια ''υγεία''. Αυτά εν τέλει πρέπει να απομονωθούν και να ''καταστραφούν''.
     Όσο θα υπάρχουν επαγγελματίες πολιτικοί μετανάστες του  κόμματος-όγκου, το κράτος μας, οι κοινωνία μας, η πολιτική ζωή θα βρίσκεται σε κίνδυνο.
     Απομονώστε τους, εξουδετερώστε τους, πετάχτε τους σαν τρίχα απ' το ζυμάρι από τα κόμματα που θέλουν να κρυφτούν. Καταποντίστε τους εκλογικά, αδρανοποιήστε τους κοινωνικά.
     Ακυρώστε την καρκινική δράση που μέσα τους κουβαλούν.



     Υ.Γ. Κάθε ομοιότητα με την σύγχρονη πολιτική πραγματικότητα, και το πρώην μεγάλο κόμμα που               ''πνέει τα λοίσθια'' δεν είναι καθόλου τυχαία.

Καθρέφτης Σου Είμαι και Σου Μοιάζω

     Θαυμάζω πάρα πολύ τις ελληνικές διαφημίσεις. Είναι πολύ έξυπνες, πολύ ευρηματικές.
     Και το κυριότερο: τις περισσότερες φορές είτε το επιδιώκει ο διαφημιστής είτε όχι, αποτελούν σάτυρα, κριτική της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας.
     Έτσι, και η πιό πρόσφατη διαφήμιση ενός μεγάλου, πασίγνωστου παιχνιδοκαταστήματος, παρουσιάζει ανάγλυφα, περιγράφει αδρότατα μία από τις κακοδαιμονίες του σύγχρονου έλληνα που μας έφτασαν μέχρι εδώ.
     Τί βλέπουμε εκεί; Βλέπουμε δύο καλοβαλμένα πόδια μέσα σε δύο καλοβαλμένες γόβες, να μπαίνουν σε ένα καλοβαλμένο σπίτι κουβαλώντας μιά τεράστια σακκούλα της συγκεκριμένης εταιρίας, και να την αφήνουν μπροστά στο σαλόνι. Στο σαλόνι όπου ένας στρουμπουλός μούλος στρογγυλοκάθεται φορώντας τα 3D (!)  γυαλιά και παρακολουθεί την 3D τηλεόρασή του. 'Οπου αμέσως βλέποντας την σακκούλα, ο συγκεκριμένος μούλος, πετάει γυαλάκια, βιβλία, ή ό,τι άλλο κρατάει στις υπόλοιπες διαφημίσεις της σειράς, κι ορμάει να την κουρσέψει. Ε, και; Θα μου πείτε..
     Εδώ χρειάζεται ένα στοπ-καρέ στα μάτια του μούλου όπου βλέπουμε να γυαλίζει η απληστία, η αδηφαγία, ο εαυτούλης μου, το ''όλα για μένα''. Κι άλλο ένα στοπ-καρέ στην μούρη του όταν δεν ανακαλύπτει μέσα στη σακκούλα παρά τρίφτες, πιγκάλ, εργαλεία : η απογοήτευση, η απόγνωση, λες και πείναγε και δεν βρήκε κάτι να φάει! Πάλι θα μου πείτε: Τί σου φταίει το παιδάκι και το βρίζεις;
     Τίποτα δεν μου φταίει. Και δεν βρίζω αυτό. Βρίζω αυτό που αντιπροσωπεύει η συμπεριφορά του. Βρίζω εμάς. Αν ήταν κάποιο φτωχικό περιβάλλον, κάποιο ισχνό, στερημένο παιδάκι που διψάει για ένα παιχνίδι, μπορεί να συγκινηθώ κιόλας. Αλλά όχι!  Εδώ πρόκειται για την απληστία σε όλο της το μεγαλείο. Εδώ πρόκειται για τον έλληνα ήδη χορτάτο εδώ και αρκετές δεκαετίες, με ήδη γεμάτο το σπίτι του με κάθε είδους τεχνολογικά καλούδια, με γεμάτες της ντουλάπες του ρούχα, γεμάτο το γκαράζ του με τζιπάρα για να ανταπεξέρχεται στα ορεινά περάσματα του Κολωνακίου, κι όμως θέλει κι άλλα! Τα θέλει όλα!  Χρήσιμα, άχρηστα δεν έχει σημασία. Κι άλλα!  Όλα!
     Εικόνα της κοινωνίας μας είναι αυτή η διαφήμιση. Ειδικά για τα τελευταία δέκα-είκοσι χρόνια. Μας κυρίευσε η απληστία, ο εγωκεντρισμός, το life style, ο στυγνός καταναλωτισμός.
     Χάσαμε κάθε συναίσθηση μέτρου, αυτοσυγκράτησης, ανθρωπιάς, αυτογνωσίας. Γυρέψαμε την ευτυχία και την αυτοδικαίωση στα υλικά αποκτήματα, και όχι στις ανθρώπινες σχέσεις, στην μόρφωση, στις μικρές χαρές της καθημερινότητας. Και τώρα το πληρώνουμε.
      Και τώρα; Τώρα από ανάγκη κάνουμε μιά στροφή προς τα κει που πρέπει. Δεν φτάνει όμως. Η στροφή πρέπει να γίνει συνειδητά, επειδή το θέλουμε και νοιώθουμε ότι πρέπει, κι όχι μόνον από ανάγκη. Πρέπει να κατανοήσουμε και να παραδεχτούμε το λάθος. Και ν' αλλάξουμε.
     Μόνον έτσι θα πιάσουν τόπο οι θυσίες που κάνουμε, κι όχι όπως διαλαλούν οι πολιτικοί και τα γιουσουφάκια τους.
     Να αλλάξουμε την εικόνα που μας δείχνει ο καθρέφτης..
    

σχολιάκι #17

Αν υποψιαστώ, ότι θα ξαναδώ, την Μαριλίζα, ως υπουργό του ΣΥΡΙΖΑ, θ' αυτοκτονήσωω..

Κερκόπορτες

     Έχω βαρεθεί ν' ακούω, έχω σιχαθεί πιά να βλέπω πολιτικούς ''ταγούς'' και παρατρεχάμενους να τρέμουν από ιερή αγανάκτηση: ''κινδυνεύει η δημοκρατία'', ''πωπω! τί πάθαμε!'', ''προσέξτε τί κάνετε!''.
     Ο λόγος βεβαίως για την ακραία, γνωστή οργάνωση-κόμμα, η οποία απότομα μεγάλωσε, μπήκε στην Βουλή, κι εξακολουθεί να μεγαλώνει με γρήγορους ρυθμούς.
     Δηλαδή, κύριοι, φταίνε οι τούρκοι που μπήκαν στην Πόλη, φταίει η κερκόπορτα απ' όπου μπήκαν, ή φταίνε αυτοί που την άφησαν αφύλακτη και εν τέλει ανοικτή;
     Και ποιά δημοκρατία κινδυνεύει; Η δικιά σας; Η δημοκρατία των ''πράξεων νομοθετικού περιεχομένου''; Η δημοκρατία των κυβερνήσεων μειοψηφιών; Η δημοκρατία της κομματικής πειθαρχίας; Η δημοκρατία των συνδικαλιστών; Η δημοκρατία των ''δικών μας παιδιών'';
     Μην προσπαθείτε να κοροϊδέψετε άλλο. Την πραγματική δημοκρατία εσείς την ξεσκίσατε και εξακολουθείτε ακόμη να την βιάζετε κάθε μέρα, με όλους τους τρόπους. Και στην πραγματικότητα χεστήκατε για την πραγματική δημοκρατία! Για τα τομάρια σας η ''ιερή αγανάκτηση''. Γι αυτά τσιρίζετε και αυτά προσπαθείτε να διασώσετε, και όχι την δημοκρατία. Αυτήν αφήστε τη ήσυχη και παραδώστε τη στον λαό όπου ανήκει. Αυτός ξέρει πολύ καλά τί να την κάνει.
     Και είσαστε περισσότερο σιχαμένοι γιατί σας ενοχλεί η ''άκρα δεξιά'', επειδή προέρχεται από εκεί. Από δεξιά. Αν ήταν ''άκρα αριστερά'' δεν θα σας πείραζε και τόσο! Τότε θα ήταν ''κάτι παιδάκια που έχουν χάσει τον δρόμο τους'', το πολύ πολύ να τους λέγατε περιθωριακούς.
     Αλλά είναι αυτή ακριβώς η ιδεοληψία που μας έφερε εδώ που μας έφερε. Ο καθένας στην Ελλάδα μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, αρκεί να έχει αριστερή φρασεολογία, αριστερή ρητορική! Αυτό ακριβώς που εκμεταλλεύτηκε και έκανε το Πα.Σο.Κ τριάντα τόσα χρόνια, με τα συγκεκριμένα αποτελέσματα.
     Και στο κάτω-κάτω όλοι αυτοί της συγκεκριμένης οργάνωσης-κόμμα, είναι πολύ πιό ''έντιμοι'', πιό συνεπείς, πιό ''άντρες'' από σας: Πιστεύουν σε κάτι και δεν το κρύβουν. Βγαίνουν ανοιχτά και το λένε. Δεν κρύβονται κάτω απ' τα φουστάνια μιάς δήθεν δημοκρατίας, δεν γίνονται μπαλαρίνες να κάνουν πιρουέτες και κωλοτούμπες κατά πώς τους συμφέρει, όπως κάνετε εσείς!
     Δεν υπερασπίζομαι κανέναν!
     Πιστέψτε το!
     Σιχάθηκα όμως εσάς! Και την υποκρισία σας!  Και σας σιχάθηκα μ' όλη τη δύναμη της ψυχής μου.
     Γι αυτό σας λέμε μιά κι έξω: αφήστε τους ανθρώπους αυτούς να κάνουν την δουλειά τους όπως την ξέρουν (και την ξέρουν πολύ καλά), και κοιτάξτε να κάνετε την δική σας όπως πρέπει!
     Αν εσείς είχατε κάνει την δική σας δουλειά όπως έπρεπε, δεν θα υπήρχε άλλη δουλειά να κάνουν άλλοι!

Το Ψυχόδραμα Της Πεντάρας

     Αυτό πιά που κάθε βδομάδα είναι η ''πιό κρίσιμη'' βδομάδα που έχουμε ζήσει ποτέ έχει καταντήσει γελοίο!
     Βγαίνουν οι πληρωμένοι παπαγάλοι των καναλιών και ως κακοί, κάκιστοι ηθοποιοί της όπερας, τραβάνε τα μαλιά τους, τις κοτσίδες τους, καί ό,τι άλλο σας έρθει στο μυαλό, οικτίρουν εαυτούς και αλλήλους, πετάνε κορώνες: ''χανόμαστε'' ,''οι πιό κρίσιμες στιγμές'', ''η πιό κρίσιμη νύχτα'', ''το πιό κρίσιμο συμβούλιο''.
     Ρε άντε χαθείτε παπαγαλοκοράκια της συμφοράς, που θα μας πείτε τί είναι πιό κρίσιμο! Που θα μιλήσετε εσείς στον υπάλληλο των 586 ευρώ, στον επιχειρηματία που βάζει λουκέτο, στον άνεργο, στον συνταξιούχο, στον άρρωστο, για το ποιά είναι η πιό κρίσιμη μέρα!
     Κάθε μέρα για τους απλούς, καθημερινούς ανθρώπους είναι η πιό κρίσιμη μέρα. Είναι άλλη μιά μέρα που πρέπει να επιβιώσει, να εξασφαλίσει τα προς το ζείν της οικογένειας, να πληρώσει κανέναν λογαριασμό, να περάσει σώος από τις μυλόπετρες της καθημερινότητας χωρίς να τρελαθεί, χωρίς να σκύψει το κεφάλι, χωρίς να μετατραπεί σε σχιζοφρενή δολοφόνο.
     Αυτές κύριοι των καναλιών είναι κρισιμότητες, κι όχι οι ηλιθιότητες, οι ψυχολογικοί εκβιασμοί, οι φοβέρες, που σας βάζουν, σας πληρώνουν να μας πετάτε στα μούτρα κάθε μέρα είκοσι φορές τη μέρα.
     Και δεν καταλαβαίνετε ότι ο κόσμος σας έχει πάρει στο ψιλό. Σας κοιτάει και γελάει. Και κλαίει μαζί. Κλαυσίγελος. Δεν καταλαβαίνετε ότι ο κόσμος ζεί ένα πραγματικό ψυχόδραμα, κι όχι σαν αυτό της κακιάς ώρας που παρουσιάζετε εσείς κάθε βράδυ. Δεν καταλαβαίνετε ότι είσαστε κομπάρσοι της συμφοράς, για πέταμα, για τα σκουπίδια.Εκεί ανήκετε.
     Κι εσείς και τα αφεντικά σας οι πολιτικοί.
     Κι εκεί θα σας στείλει ο λαός μία των ημερών.

     Υ.Γ  Σήμερα ξημερώματα ''πήραμε'' την δόση σε τρείς δόσεις και παραδώσαμε κράτος και
             πολίτες σιδηροδέσμιους στους δανειστές-τοκογλύφους.              
             Θέλω να δώ από αύριο ποιά άλλη ''κρισιμότητα'' θα εφεύρουν..

σχολιάκι #16

  




    Επιτέλους θα πάρουμε τη δόση μας

Μέσα Μαζικής Εξαθλίωσης ή Τα Κόκκινα Φανάρια

     Το πιό βρώμικο επάγγελμα στον κόσμο είναι αυτό του νταβατζή.
     Αυτός είναι που πατρονάρει τις πόρνες, αυτός τις προστατεύει, αυτός και τους τα τρώει. Κι όταν βρεθεί στα δύσκολα, μπλεγμένος, στην γωνία, μπορεί και να τις σκοτώσει. Αρκεί να σώσει το τομάρι του.
     Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης είναι οι νταβατζήδες των εκάστοτε κυβερνήσεων και της εξουσίας γενικότερα.
     Ειδικά στην χώρα μας, την χώρα της πολυνομίας, των ''παραθυρακίων'', της ελαστικότητας των νόμων, της προσωρινότητας που είναι μονιμότερη της μονιμότητας, ο βρώμικος ρόλος των ΜΜΕ υπήρξε καταλυτικός.
     Καταλυτικός για την εξαθλίωση του έλληνα πολίτη, όχι μόνο μέσα από την προπαγάνδα, αλλά κυρίως από την αποθέωση και επιβολή του life style. Την προβολή των μετρίων, των τυχαίων, των εφήμερων, των αρπαχτικών, των κάθε λογής σκουληκιών που ανέβηκαν ''γλύφοντας και με τα κέρατά τους'' που λέει ο λαός.
     Πρωϊνάδικα, μεσημεριανάδικα, μοντέλες, βλαχομπαρόκ εκδοτίσκοι, κομμωτές, τραγουδιάρες, μάγισσες φέρτε βότανα, αδελφές του ελέους, και αδελφάτα γενικότερα, παρελαύνουν επί χρόνια μέσα απ' τα κανάλια και τους σταθμούς, μεταφέροντας την βρωμιά και την αποσύνθεση μέσα στα σπίτια μας, να μας κάνουν να την συνηθίσουμε, να μας γίνουν απαραίτητοι, πρότυπα.
     Πρέπει να επιβάλλεις τέτοια ''πρότυπα'', να εξαθλιώσεις ψυχικά και ηθικά δυό-τρείς γενιές, για να είσαι μετά σίγουρος ότι οποιαδήποτε πολιτική, οικονομική προπαγάνδα εφαρμόσεις, θα έχει απόλυτη επιτυχία. Ακριβώς σαν τον νταβατζή που πρώτα εκμηδενίζει ηθικά και ψυχικά τις πόρνες του για να δεχτούν μετά αυτές αδιαμαρτύρητα τον ''πελάτη'', αυτόν που θα τις πηδήξει ''επί χρήμασι''. Χρήματα όμως που τελικά θα ωφεληθεί ο ίδιος ο νταβατζής. Όχι η πόρνη. Ο λαός.
     Κι αφού δημιουργήσεις τις γενιές-δούλους του life style, του εύκολου κέρδους, του τυχοδιωκτισμού, ακολουθεί η πολιτική προπαγάνδα. Προπαγάνδα ανηλεής, συνεχόμενη, πιεστική, επαναλαμβάνοντας τις ίδιες ''τηλεκατευθυνόμενες'' απόψεις, εκτοξεύοντας εντελόμενες απειλές, διασπείροντας ψεύτικους φόβους. Στο τέλος επιτυγχάνεις το επιθυμητό: πολίτες-ζόμπι, πολίτες-πόρνες.
     Και τί κερδίζουν τα ΜΜΕ απ' το νταβατζιλίκι τους; Μα χρήματα. Πολλά χρήματα. Κι εξουσία. Πολλή εξουσία. Την δυνατότητα να χειραγωγούν λαούς και να ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις. Ένα κράτος στα πόδια λίγων, ελάχιστων, διαπλεκόμενων επιχειρηματιών.
     Και όλα αυτά προσέξτε: Με πλήρη ανομία. Οι συχνότητες τις οποίες χρησιμοποιούν ανήκουν στο κράτος, στους πολίτες δηλαδή. Αυτές οι συχνότητες τους έχουν παραχωρηθεί προσωρινά, μιά προσωρινότητα που διαρκεί είκοσι τόσα χρόνια. Δεν πληρώνουν απολύτως τίποτα. Μόνον εισπράττουν.Από κρατικές διαφημίσεις, έως εργολαβίες και απ' ευθείας αναθέσεις έργων με πλήρη αδιαφάνεια. Ένα συντριπτικό ποσοστό των χρημάτων του χρέους που μας καταδυναστεύει έχει μπει στα ταμεία τους.
     Καιρός είναι να βγάλουμε την βρωμιά μέσα απ' τα σπίτια μας. Να αερίσουμε, και να μην την αφήσουμε να ξαναμπεί.
     Αν βγεί κάτι καλό από την κρίση θα είναι ότι πέφτουν πιά οι μάσκες, και βλέπουμε το πρόσωπο του εχθρού μας.
     Καιρός να πατήσουμε το κουμπί.
     Καιρός να σβήσουμε τα κόκκινα φανάρια.

Η Μνήμη Δεν Μένει Πιά Εδώ

     Καταργούνται!
     Ναι, καταργούνται. Ποιοί; Οι πενταψήφιοι αριθμοί κλήσης για τα τηλεφωνικά ραντεβού με τους γιατρούς του ΕΟΠΥΥ.  Το μέτρο που εφαρμόστηκε με τρελή επιτυχία για να εξυπηρετούνται οι ασφαλισμένοι, σε λίγο θάναι παρελθόν. Άλλη μιά τεράστια επιτυχία που όμως δεν βρήκε την ανταπόκριση που έπρεπε από τον ''πτωχό τω πνεύματι'' λαό, καταργείται.
     Και τώρα; Πώς θα κλείνονται τα ραντεβού τώρα; Μα με το παλιό ''κακό'' 184. Μά.. Δεν έχει μα! Ξέρουν αυτοί! Και τότε δεν ξέρανε;  Να σας πώ:
     Το μόνο που ξέρουνε είνα να ξαμολιούνται στα παράθυρα των ειδήσεων, να κραυγάζουν, να πετούν λάσπη σε κάθε έναν που έχει αντιρρήσεις, να κομπάζουν ότι αυτοί ξέρουν κι εσείς δεν ξέρετε, να πουλάνε εξουσία και αυθεντία.
     Κι αν αναρωτιέστε πώς θα ξαναβγούν τώρα στα παράθυρα, μόλις 5-6 μήνες μετά, για να επιχειρηματολογήσουν για τα αντίθετα, σας απαντώ: Πολύ εύκολα.
     Εύκολα, διότι πρώτον δεν έχουν τσίπα, είναι ξετσίπωτοι. Δεύτερον διότι δεν έχουν αξιοπρέπεια, τους φτύνεις και λένε πως ψιχαλίζει. Τρίτον διότι είναι τόσο δειλά ανθρωπάκια όσο δεν φαντάζεστε, που τρέμουν μήπως χάσουν την θεσούλα, την καρεκλίτσα της εξουσίας. Τρομάρα τους..
     Και τέταρτον και σπουδαιότερο, διότι εμείς δεν έχουμε μνήμη! Ή μάλλον έχουμε. Αυτήν του χρυσόψαρου. Δευτερολέπτων.
     Γιατί αν είχαμε μνήμη δεν θα βρισκόμαστε σε αυτή την κατάσταση ως κράτος.
     Αν είχαμε μνήμη περισσότεροι απ' τα 3/4 των βουλευτών δεν θα ήταν βουλευτές.
     Αν είχαμε μνήμη όσοι είτε από αμέλεια, είτε από πρόθεση μας κατέστρεψαν, δεν θα τολμούσαν να πατήσουν ξανά το πόδι τους στην Ελλάδα, ή θα ήταν στην φυλακή.
     Φρόντισαν όμως επί τριάντα τόσα χρόνια οι κυβερνήσεις μας παρέα με τα ΜΜΕ, με την λοβοτομή της κομματικοποίησης των πάντων, να αφαιρέσουν την μνήμη από τον έλληνα πολίτη.
     Όμως ''Λαός για ζωή, θα πει λαός με μνήμη'' λέει ο Σπύρος Μελάς, ''Κεφάλι χωρίς μνήμη, είναι θέση αφρούρητη'' έλεγε ο Ναπολέων, ακόμα ''Βίγλα αψηλή στα φρένα μας η μνήμη'' ο μεγάλος Νίκος Καζαντζάκης.
     Επιτακτική ανάγκη άρα, είναι να ξαναβρούμε την μνήμη μας σαν λαός. Για να βάλουμε μιά τάξη, να χωρίσουμε την ήρα απ' το στάρι, στην ανάγκη και να τιμωρήσουμε.
     Να ξαναγίνουμε άνθρωποι. Γιατί:
     Όσο θα είμαστε σαν τα χρυσόψαρα θα είμαστε μέσα στην γυάλα..
     
    

σχολιάκι#15

   Ο Πνευματικός Κόσμος στις Επάλξεις..  

Σιγά τ' Αυγά!

     Σιγά το κατόρθωμα.
     Εδώ οι κύριοι(;) πρωθυπουργοί και οι υπουργοί οικονομικών των τελευταίων ετών, έχουν πηδήξει ολόκληρη την Ελλάδα! Οι βουλευτές κάνουν κι αυτοί ό,τι μπορούν. Οι δε δημοσιογραφοπαπαγάλοι έχουν βαλθεί να πηδήξουν τον εγκέφαλο ενός ολόκληρου λαού.
     Κι αν πάμε πιό πίσω θα βρούμε έναν κοντό κιτρινιάρη να πηδάει και να σκοτώνει κοτζάμ δραχμή. Επίσης ο ίδιος πήδηξε με επιτυχία και την εθνική μας υπερηφάνεια, μιά νύχτα σε μιά βραχονησίδα.
     Πιό παλιά ακόμα, ένας ψηλός με γυαλιά (πού τον ξέρω; πού τον ξέρω;) πήδηξε μιά ολόκληρη κυβέρνηση για λόγους μάλλον βιοποριστικούς και επαγγελματικής κατοχύρωσης.
     Ακόμα πιό παλιά ένας περίεργος με ζιβάγκο, εκτός από ορισμένες αεροσυνοδούς και κάποιες κακομοίρες που μετά τις έκανε υπουργούς, πήδηξε την αγροτική και βιομηχανική οικονομία της χώρας, την κοινή λογική, καθώς και κάθε έννοια αξιοκρατίας και αξιοπρέπειας.Ο συγκεκριμένος μάλιστα θεωρείται και είναι ο εμπνευστής και θεμελιωτής του πηδήματος του σύγχρονου ελληνικού κράτους.
     Αν ανοίξουμε δε λίγο το πλάνο θα δούμε την Γερμανία να πηδάει (διαχρονικά) όλη την Ευρώπη.
     Τις Ηνωμένες Πολιτείες να πηδούν όλη την Ευρώπη επίσης, μαζί με την Γερμανία. Φιλοδοξούν επίσης να πηδήξουν σταδιακά όλον τον Κόσμο. Το Σύμπαν το έχουν αφήσει γι αργότερα.
     Θα δούμε το Ισραήλ να πηδάει τους παλαιστίνιους και κάθε έννοια ανθρωπισμού. Πηδάει επίσης κάθε πιθανή συμπάθεια που θα μπορούσαμε να έχουμε για το ίδιο.
     Ο Δυτικός πολιτισμός προσπαθεί να πηδήξει τον Ανατολικό, καθώς και τον Δεύτερο και Τρίτο Κόσμο.
     Συνολικά δε η ανθρωπότητα πηδάει συστηματικά και με μανία τις θάλασσες, τον αέρα που αναπνέουμε, την καλλιεργήσιμη γη, όλον τον πλανήτη.
     Κι εδώ, στην μικρή αυτή γωνιά της γης, ένας κάποιος έχει βγεί στα κεραμίδια, έχει ξεφαντώσει, γιατί έχει πηδήξει, λέει, την μισή Αθήνα!
     Σιγά τ' αυγά.
     Το δύσκολο δεν είναι το νάχεις πηδήσει την μισή Αθήνα.
     Δύσκολο είναι να μη θέλει να σε πηδήξει αυτή!

Χωματερή

     Κοιτάξτε καλά την εικόνα. Κοιτάξτε.
     Αυτό είμαστε! Μία απέραντη χωματερή δίπλα σε μιά υπέροχη θάλασσα..
     Αν προσέξετε καλά θα δείτε και τον εαυτό σας δίπλα στα άλλα σκουπίδια. Γιατί αυτό είσαστε. Αυτό είμαστε όλοι. Σκουπίδια!
     Σκουπίδια στοιβαγμένα δίπλα σε άλλα σκουπίδια που μας φέρνουνε κι από άλλες χώρες τριτοκοσμικές, τελειωμένες. Κι από άλλες χωματερές.
     Σκουπίδια τα παιδάκια που πάνε το πρωί στο σχολείο χωρίς νάχουν βάλει μπουκιά στο στόμα τους, σκουπίδια κι αυτά που έχουν μείνει χωρίς εμβόλια.
     Σκουπίδια οι γέροντες που δεν έχουν ν' αγοράσουν τα φάρμακά τους, σκουπίδια κι αυτοί που δεν μπορούν να δώσουν χαρτζιλίκι στα εγγόνια τους κι αισθάνονται ανήμποροι και άχρηστοι.
     Σκουπίδια οι νέοι με τα διπλώματα και τα διδακτορικά που εκβιάζονται για μιά 10ωρη δουλειά με αμοιβή 380 ευρώ, σκουπίδια κι αυτοί που σπρώχνονται προς τα σύνορα ως μετανάστες.
     Σκουπίδια οι απολυμένοι και οι άνεργοι κι αυτοί που δεν ξέρουν αν αύριο θάχουν δουλειά, σκουπίδια κι αυτοί που κλείνουν τις επιχειρήσεις τους και στέλνουν στον δρόμο κι άλλα σκουπίδια.
     Σκουπίδια τα νέα ζευγάρια που δεν τολμούν να κάνουν οικογένεια για να μην δημιουργήσουν και νέα σκουπίδια, σκουπίδια κι οι νέοι γονείς που αισθάνονται εγκληματίες.
     Σκουπίδια όσοι θέλουν μα δεν μπορούν να πληρώσουν τα χρέη τους, σκουπίδια κι αυτοί που αυτοκτονούν απ' το βάρος των χρεών.
     Σκουπίδια όλοι! Χωματερή ψυχών και ονείρων. Και οι σκουπιδιάρες της τρόϊκας φέρνουν κι άλλα. Και οι μπουλντόζες των μέτρων της ''κυβέρνησης'' τα ανακατεύουν και τα συνθλίβουν. Και οι γλάροι της Βουλής φτεροκοπάνε από πάνω και χαζεύουν.
     Κοιτάξτε καλα. Σκουπίδια είμαστε όλοι!
     Και περισσότερο είμαστε γιατί θέλουμε να είμαστε!
     Γιατί μας αξίζει να είμαστε!
     Γιατί δεν παίρνουμε μιά φωτιά να τους κάψουμε όλους!..
    
    

σχολιάκι #14

     Αααυτός Είναι Καφές!

Τί Έχουν τα Έρμα και Ψοφάνε;

     Τί νάχουν; Κάτι τέτοιους πολιτικούς ογκόλιθους! Τέτοιες φυσιογνωμίες!
     Οι αρχαίοι μας πρόγονοι μεταξύ άλλων πολλών είχαν παρατηρήσει: '' οία η μορφή, τοιάδε και η ψυχή ''..
     Με άλλα λόγια, κόψε φάτσα και βγάλε συμπέρασμα.
     Πόσες φορές έχουμε δεί ανθρώπους κυριολεκτικά κακάσχημους, εντελώς στραβοχυμένους, που όμως στα μάτια τους έχουν μία γλύκα, το βλέμμα τους έχει μιά αθωότητα, η εκφορά του λόγου τους ευγένεια, η όλη συμπεριφορά τους αποπνέει ανθρωπιά κι αγάπη;  Πολλές, πάρα πολλές.
     Γι αυτό η πιό πάνω αρχαία παροιμία δεν αναφέρεται βεβαίως στα ανατομικά, φυσικά εξωτερικά χαρακτηριστικά του ατόμου, αλλά στο καθρέφτισμα, στην προβολή πάνω σε αυτά των ψυχικών χαρισμάτων του. Ή την έλλειψη ψυχικών χαρισμάτων..
     Πείτε μου τώρα. Σε πόσους απ' τους πολιτικούς μας, και μάλιστα από τους ''πρωτοκλασσάτους'' βλέπετε στο καθρέπτισμα της ψυχής τους κάτι ευοίωνο, κάτι θελκτικό τέλος πάντων; Μη κουράζεστε να ψάχνετε. Δεν θα βρείτε.
     Παντού όμως θα βρείτε την ψευτιά στα μάτια, την κακία στο μέτωπο, την χαιρεκακία στο βλέμμα. Τον υπολογισμό στον λόγο, την απαξίωση στον τρόπο που σου φτύνουν τις κενολογίες τους στα μούτρα.
     Σε πόσους από δαύτους θα εμπιστευόσασταν να ''κρατήσουν'' το παιδί σας κανα δυό ώρες, για να πάτε για ψώνια, χωρίς να φοβάστε ότι θα προλάβουν να τραυματίσουν την ψυχούλα τους δια βίου; Χωρίς να τους δημιουργήσουν παιδικά τραύματα, που θα χρειαστούν ψυχανάλυση για να αφαιρεθούν;
     Υπερβολές; Λέτε; Για κοιτάξτε την φωτογραφία και πείτε μου τί συναισθήματα σας προκαλεί; Και βεβαίως ο συγκεκριμένος δεν είναι ο μόνος. Είναι όμως χαρακτηριστικός. Καθρέπτης του πολιτικού μας προσωπικού.
     Πώς μου ήρθαν όλα αυτά;
     Χθες το πρωί άκουσα, μετά την πρωθυπουργική ανακοίνωση για το Eurogroup, τον εικονιζόμενο να σπεύδει να βγάλει αμέσως μετά, την δική του ανακοίνωση, μπας και δεν προλάβει να καταγραφεί στο λαϊκό υποσυνείδητο και η δικιά του παπαριά. Γεμάτη με τις συνηθισμένες του κενολογίες και διαστρέβλωσεις της αλήθειας και της πραγματικότητας. Και σκέφτηκα:
     Πώς μπορεί ένας τέτοιος άνθρωπος να βοηθήσει το κόμμα του να επανακάμψει; Και πόσο περισσότερο ένα κράτος; Να τί έχουν τα έρμα και ψοφάνε!  Μετά έψαξα για μιά φωτογραφία να πλαισιώσει το κείμενο, κι έπεσα πάνω σ' αυτό το βλέμμα που ''σκοτώνει''.  Από κει και πέρα ο συνειρμός ήταν προφανής, φαντάζομαι !
     Γιατί λοιπόν ψοφάνε τα έρμα;
     Για να γλυτώσουν από κάτι τέτοιους..

σχολιάκι #13

 Κολλεξιόν για Ελληνικές Κυβερνήσεις
             Χειμώνας 2012-2013

σχολιάκι #12

     Άνοιξε το Τριώδιο

Αποφασίζουμε και Διατάζουμε..

     Πάρτε κύριοι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου! Ζωντανές είναι! Μυρίζουν φρέσκια δικτατορία! Πάρτε!
     Τί θα πεί υπερβάλλω; Δηλαδή τί περισσότερο έκαναν οι συνταγματάρχες; Εκείνοι μάλιστα ήταν και πιό ειλικρινείς. Είχαν κηρύξει στρατιωτικό νόμο, και ξέραμε όλοι περί τίνος πρόκειται.
     Ενώ τούτοι; Οι δημοκράταροι; Που ορκίζονται στην δημοκρατία και ''διαριγνύουν τα ιμάτιά τους'' και στην ιδέα και μόνον της παραμικρής απόκλισης;
     Φαρισαίοι και υποκριτές, και επιπλέον επικίνδυνοι. Θανατηφόροι! Κρυπτόμενοι νύχτα, συνεδριάζουν και αποφασίζουν. Τί αποφασίζουν; Τον κακό μας τον καιρό και την παράδοση της χώρας σε ξένους επιτρόπους!
     Παρακάμπτοντας την Βουλή, την κρίση των ''εκπροσώπων του λαού'', και κάθε άλλη δημοκρατική διαδικασία, μας παρουσιάζουν, βγάζοντάς τις από το καπέλλο, πράξεις νομοθετικού περιεχομένου.
     Πράξεις που ξεσκίζουν κάθε έννοια δημοκρατίας και άρα και νομιμότητας. Πράξεις που τους ξεσκεπάζουν και δείχνουν το αληθινό τους πρόσωπο! Ένα πρόσωπο απεχθές και δύσοσμο. Μιά δυσοσμία που προέρχεται απ' την σαπίλα της ψυχής τους, που αδιαφορεί για κάθε έννοια αλήθειας, αξιοπρέπειας, ανθρωπισμού.
     Πράξεις εγκληματικού και μειοδοτικού περιεχομένου που υπογράφουν δύο μόνον άνθρωποι: ένας κατ' επίφαση πρωθυπουργός και ένας διακοσμητικός πρόεδρος της Δημοκρατίας!

     Ο Στάθης γράφει: '' Ο κ. Σαμαράς κυβερνά με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου. Κάτι σαν Εκτακτα Διατάγματα.Η ίδια η χώρα διατελεί κάτω από συνθήκες Εκτάκτου Καθεστώτος. Υπό καθεστώς Εντολής. Ως φόρου Υποτελής. Με επιτρόπους παντού. Με Ειδικούς Λογαριασμούς. Με διαταγές και τελεσίγραφα που καταφθάνουν απ’ το εξωτερικό παντί τρόπω, με ταχυδρομικά περιστέρια, σήματα καπνού, αεροπλάνα και πατίνια, περί παντός του επιστητού. ''

 

     Κι όλα αυτά μέσα και με την ευχή της ''Ευρώπης των λαών''. Της Ενωμένης Ευρώπης! Ένας καγχασμός δεν φτάνει. Εδώ μιλάμε για τον νέο Άξονα και αυτοί μιλάνε για ιδέες, ιδανικά και δικαιώματα!
     Και μη νομίσετε ότι η κυβέρνησή μας πρωτοτυπεί. Μπα, ούτε γι αυτό είναι ικανή! Καθρέφτης είναι. Ένα κακέκτυπο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, όπου κι εκεί λαμβάνονται αποφάσεις ερήμην λαών και κρατών.
     Οι κρυφές, οι επικαλυπτόμενες δικτατορίες είναι πολλές, η πλειοψηφία. Οι ελευθερίες όλες είναι κατ' επίφαση. Οι ιδέες και τα ιδανικά ''υπό επιτροπεία''.
     Και η κυβέρνησή μας χαίρεται που υπάρχει. Ως πότε όμως;
     Ώσπου ν' αποφασίσει ο λαός και να διατάξει!

σχολιάκι #11

    Η κυβέρνηση είναι έτοιμη για το Eurogroup

Όποιος Νύχτα Περπατεί..

     Σας έχω πεί ότι εμπιστεύομαι απόλυτα την λαϊκή σοφία; Είτε πρόκειται για παροιμίες, είτε για ρήσεις, ή για γνωμικά, ή και αποφθέγματα.
     Πρόκειται για εμπειρίες αιώνων συμπυκνωμένες σε λίγες λέξεις.
     Μία από αυτές, που φέρνει κι ένα μικρό χαμόγελο είναι η γνωστή που λέει: '' Όποιος νύχτα περπατεί, λάσπες και σκατά πατεί!''.
      Τα δύο-τρία τελευταία χρόνια οι πρωθυπουργοί φαίνεται ότι μάλλον δεν την γνωρίζουν, ή νομίζουν ότι αυτοί είναι ανώτεροι από την λαϊκή σοφία, τρομάρα τους!..
     Πώς αλλοιώς να εξηγήσεις την μανία που τους έχει πιάσει με τα βραδυνά και πολλές φορές μεταμεσονύχτια υπουργικά συμβούλια, και κάθε είδους διαβουλεύσεις;
     Μα τόσα after; Κυβερνήσεις είναι αυτές ή καμπαρέ; ΄Η νομίζουν ότι θα μας πιάσουν στον ύπνο; Άσε που ''της νύχτας τα καμώματα τα βλέπει η μέρα και γελάει''!
     Έτσι λοιπόν ακολουθώντας την νέα παράδοση του προκατόχου του, ο νυν πρωθυπουργός προχθές το βράδυ και μετά από μαραθώνια σύσκεψη με τον υπουργό του επί των οικονομικών και λοιπών κακομοίρηδων, διέταξε να ανοίξει το Εθνικό Τυπογραφείο για να τυπωθούν επειγόντως 14 υπουργικές αποφάσεις και 2 πράξεις νομοθετικού περιεχομένου! Τέτοια πρεμούρα! Μη τυχόν και δεν τα δουν τυπωμένα τα αφεντικά του στην συνεδρίαση του  Eurogroup.
     Ευνόητο είναι βέβαια ότι αυτά που ''περνάνε νύχτα'' είναι τα πιό σημαντικά. Σημαντικά με την έννοια ότι θα επηρρεάσουν τη ζωή των πολιτών, προς το χειρότερο βέβαια, για πολλά χρόνια. Όπως αυτές οι συγκεκριμένες πράξεις εγκληματικού, συγγνώμην, νομοθετικού περιεχομένου!
     Τί να πεί κανείς; ''Μωραίνει Κύριος ων βούλεται απωλέσαι..". Ρήση και αυτό, άρα σοφό!
     Θα θέλαμε όλοι, πιστεύω, να επιστήσουμε την προσοχή του πρωθυπουργού και των λοιπών ''αρμοδίων'' στην ουσία της παροιμίας του τίτλου. Ακούτε; Λάσπες και σκατά!
     Αλλά μάλλον δεν τους αφορά.
     Είναι ήδη βουτηγμένοι μέχρι τον λαιμό!
    
    

σχολιάκι #10

   Πράξη ερωτηματικού περιεχομένου

Τείχη

''Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.
Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·
διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.
Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω.''
                                   Κωνσταντίνος Καβάφης
     Εξαιρετικό (όπως όλα άλλωστε) ποίημα του μεγάλου Αλεξανδρινού με το οποίο εκφράζει την αίσθηση του εγκλωβισμού από μιά σειρά περιορισμών και ορίων που μας επιβάλλονται ασυνείδητα, όταν εμείς είμαστε αφοσιωμένοι στην καθημερινότητα μας. Συνειδητοποιούμε έτσι πως η ελευθερία που πιστεύαμε πως είχαμε στη ζωή μας δεν είναι πιά δεδομένη.
     Αφήνοντας τον ονειρικό κόσμο της ποίησης και γυρνώντας πίσω στην πεζότητα παρατηρούμε ότι η ευθύνη μας για εκείνο το ''ανεπαισθήτως'' του τελευταίου στίχου είναι τεράστια.
     Γυρνώντας πίσω σε κάποια κρίσιμα χρόνια βλέπουμε πως οι ενδείξεις υπήρχαν και μάλιστα εκκωφαντικές. Οι ''κτιστάδες'' έκαναν πολύ θόρυβο, που όμως εμείς δεν θέλαμε ν' ακούσουμε.
     Θορυβώδης ήταν η αμέλεια τιμωρίας σε πολιτικοοικονομικά σκάνδαλα. Ο τότε πρωθυπουργός ανέμιζε  με φρίκη τα χεράκια του στην Βουλή και φώναζε: ''όποιος έχει στοιχεία να πάει στον εισαγγελέα''.
     Θορυβώδεις ήταν και οι φαρισαϊσμοί του τύπου: ''Σύντροφοι και συντρόφισες! Για τον σοσιαλισμό παλεύουμε όλοι''!!!
     Θορυβώδης επίσης εκείνη η αερομεταφερόμενη ''ταξιαρχία ψήφων'' από τα ανατολικά, που δεν καταλάβαινε καν τα ελληνικά, και που άλλαξε την βούληση του ελληνικού λαού.
     Θορυβώδης η ''κλοπή'' του χρηματιστηρίου με την προτροπή της τότε κυβέρνησης.
     Θορυβώδης και η αποδοχή της ληστρικής ισοτιμίας του ευρώ προς την δραχμή, καθώς και τα πλαστά στατιστικά στοιχεία για να μπούμε στην ζώνη του ευρώ, μπας και δεν προλάβουμε να μας καταληστεύσουν.
     Θορυβώδης ακόμη η κωλυσιεργία των έργων για τους Ολυμπιακούς αγώνες, ώστε να δοθούν στο παρά πέντε οι εργολαβίες κατ' ανάθεση σε επιλεγμένους ημέτερους.
     Θορυβώδης όμως και η ''εξαφάνιση'' του αρκαδινού υπουργού ΠΕΧΩΔΕ, αφού επί σειρά ετών κατασπατάλησε Ευρωπαϊκούς πόρους με τερατώδη αδιαφάνεια.
     Για όλα αυτά και για πολλά ακόμα προηγούμενα, μα και επόμενα, η ευθύνη μας είναι τεράστια. Τεράστια που δεν αντιδράσαμε, που βολευτήκαμε, που μαγευτήκαμε απ' τις Σειρήνες  ενός ντεμέκ πλουτισμού, που με το στόμα ανοικτό αρπάξαμε ό,τι ψίχουλο και ό,τι ψέμμα μας πέταξαν.
     Και τώρα; Τώρα πρέπει να ρίξουμε αυτά τα τείχη που γύρω μας κτίσανε.
     Αλλά τα τείχη δεν πέφτουν παθητικά. Δεν πέφτουν επειδή τα αγριοκοιτάζουμε..
     Καινούργια ευθύνη κι αυτή!
     Για να δούμε..

σχολιάκι #9

Όλοι εκείνοι οι βομβιστές και ''τρομοκράτες'' τί γίνανε;
Τελείωσε η εξωτερική εργασία και γύρισαν στα γραφεία τους;
Υπηρετούν ακόμα ή πήραν σύνταξη;

Και Λοιπόν;

      Η Δημοκρατία είναι το πολίτευμα όπου η εξουσία πηγάζει από τον λαό, ασκείται από τον λαό και υπηρετεί τα συμφέροντα του λαού.
     Και λοιπόν;
     Με τον όρο Μεταπολίτευση  εννοούμε την περίοδο της νεώτερης ελληνικής ιστορίας μετά την πτώση τού καθεστώτος των Συνταγματαρχών όπου το πολίτευμα άλλαξε από Δικτατορία σε Προεδρευομένη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία.
     Και λοιπόν;
     Ποιά ακριβώς ωφέλεια αποκομίσαμε σαν λαός και σαν κράτος από 38 συνεχή, ειρηνικά χρόνια  Μεταπολίτευσης και Δημοκρατίας; 
     Διαλύσαμε την οικονομία μας και τον κοινωνικό ιστό και φθάσαμε στα πρόθυρα(;) της πτώχευσης. Α! επίσης: γίνανε ζάμπλουτοι όσοι ασχολήθηκαν με την πολιτική, δημιουργήθηκε η έννοια της Διαπλοκής, του Εθνικού Προμηθευτή, του Εθνικού Εργολάβου και μαζί μ' αυτές νέοι οικονομικοί κολοσσοί. Επίσης η λεγόμενη Τέταρτη Εξουσία, δηλαδή τα ΜΜΕ, γιγαντώθηκε, συμπλέχτηκε με την πολιτική και την διαπλοκή σ' ένα αξεδιάλυτο κουβάρι, και έφθασε να γίνει συνώνυμο της αναλήθειας, της χειραγώγησης, της εξαπάτησης. Αυτά.
     Τί έφταιξε άραγε; Μήπως δεν ήταν καλής ποιότητας η δημοκρατία που ''χρησιμοποιήσαμε''; Μήπως μπερδέψαμε την ελευθερία με την ασυδοσία; Μήπως η δημοκρατία μας δεν ήταν παρά η επιβολή της γνώμης οργανωμένων μειοψηφιών απέναντι σε σιωπηρές και εν πολλοίς ''υγιείς'' πλειοψηφίες; Δεν ξέρω. Μάλλον όλα αυτά μαζί και άλλα με τα οποία θα ασχοληθούν οι ιστορικοί του μέλλοντος.
     Το σίγουρο είναι ότι μετατρέψαμε ένα κατά το μάλλον ή ήττον υγιές και ελπιδοφόρο κράτος σε παρία, αποπαίδι, παράδειγμα προς αποφυγή.
     Και μετατρέψαμε έναν λαό περήφανο, εργατικό, έντιμο, άφοβο, σε μιά κοινωνία αγράμματων τυχοδιωκτών, λαμογιών, ''βολεμένων'', έντρομων νεοραγιάδων.
     Και όλα αυτά κατά την διάρκεια της Μεταπολίτευσης και υπό την σκέπη της Δημοκρατίας.
     Άρα έχει δικαίωμα κανείς όταν εορτάζονται και πανηγυρίζονται Εθνικές Επέτειοι και εορτές που έχουν σχέση με την Μεταπολίτευση και την Δημοκρατία, όπως τουλάχιστον αυτή που εφαρμόσαμε, να αναρωτιέται μεγαλόφωνα:
     Και λοιπόν;

σχολιάκι #8

              ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΙΑ

Πατροκτονία;

     Έχω μία σκέψη αιρετική. Μία προσέγγιση περίεργη κάπως:
     Αν πιστέψουμε την ερμηνεία της ψυχαναλυτικής σχολής του Ζ. Φρόιντ, η πατροκτονία είναι αναγκαίο στάδιο στην εξέλιξη του ανθρώπου, στην πορεία του προς την ενηλικίωση, αφού διαπράττοντας συμβολικά αυτό το «έγκλημα» απαλλάσσεται από τη βαριά σκιά του προπάτορα και χαρτογραφεί την δική του πορεία στο βίο.
     Βέβαια κάποιες φορές, σε άτομα με σοβαρή ψυχική διαταραχή, ή και σε περιπτώσεις που ο προπάτορας είναι συντριπτικά ανώτερος ώστε να προκαλεί πρόβλημα υπαρξιακό στον επίγονο, το έγκλημα παύει να είναι συμβολικό και γίνεται παγματικό.
     Αν τώρα κάνουμε αναγωγή και φεύγοντας απ' το επίπεδο του ανθρώπου φτάσουμε σε επίπεδο πολιτισμών, με λίγη τολμηρή φαντασία μπορούμε να βρούμε την αιτία των δεινών μας στην σημερινή κρίση.
     Είναι κοινώς παραδεκτό ότι ο πατρικός πολιτισμός ολόκληρου του Δυτικού κόσμου είναι ο ελληνικός. Μάλιστα είναι αποδεκτό ότι υπήρξε συντριπτικά ανώτερος από κάθε άλλον επόμενο πολιτισμό, ακόμα και απ' τον σύγχρονο τεχνολογικό πολιτισμό.
     Μία μικρή αναφορά σε ορισμένα ονόματα όπως Όμηρος, Αριστοτέλης, Πλάτωνας, Σωκράτης, Αισχύλος, Δημόκριτος, Ηράκλειτος, Ευκλείδης, Δημοσθένης, Αρχιμήδης, Επίκουρος, Πυθαγόρας, Ξενοφώντας, Ερατοσθένης, Φειδίας, Πραξιτέλης, και τόσα άλλα, αρκούν για να στηρίξουν αυτήν την βεβαιότητα. Μάλιστα όλοι αυτοί με τον έναν ή άλλον τρόπο υπήρξαν  ''δάσκαλοι'' και οδηγοί των νεώτερων επιστημόνων, φιλοσόφων, καλλιτεχνών, απ' την Αναγέννηση ως σήμερα.
     Ας έρθουμε τώρα στην σύγχρονη ελληνική οικονομική και πολιτική κρίση, και στην αντιμετώπισή της από ξένα ''κέντρα'' και λαούς.
     Πρώτον είναι φανερό ότι η αντιμετώπιση είναι άνιση. Πολλά κράτη με οικονομικά μεγέθη, όσον αφορά το δημόσιο χρέος τους, πολύ χειρότερα  από τα δικά μας, τόσο σε ποσοστά όσο και σε απόλυτους αριθμούς, αντιμετωπίζονται πιό χαλαρά και όχι με τιμωρητική διάθεση.
     Αυτή η προτεσταντικού τύπου αντιμετώπισή μας, και ιδιαίτερα από λαούς των οποίων η καταγωγή από τους Ούννους και Βησιγότθους δεν μπορεί να τους κάνει ιδιαίτερα υπερήφανους, είναι μία ένδειξη.
     Δεύτερον είναι επίσης φανερό ότι αδιαφορούν για την ανθρωπιστική κρίση που ήδη είναι φανερή στην χώρα μας, σε σημείο που αναρωτιέται κανείς αν αυτή είναι η πραγματική τους επιδίωξη.
     Και εδώ έρχεται η παράξενη προσέγγιση που ανέφερα στην αρχή: Ίσως όλο αυτό να μην είναι παρά μιά ''πατροκτονία'' των λαών και χωρών αυτών απέναντι στους ''κληρονόμους'' του ασύγκριτου ''πατρικού'' τους πολιτισμού. Ίσως με αυτόν τον τρόπο και αυτή την ευκαιρία να ''ξορκίζουν'' το αίσθημα μειονεξίας που τους διακατέχει. Να αισθάνονται ανομολόγητα ότι ισοπεδώνοντάς μας κερδίζει πόντους ο δικός τους σύγχρονος πολιτισμός, έναντι του πρωταρχικού εκείνου ελληνικού.
     Ενισχύω την θέση μου με τα λόγια του κορυφαίου γερμανού φιλόσοφου Φ.Νίτσε από το πρώτο του βιβλίο ''Η Γέννηση της Τραγωδίας'' το 1872:
     ''..Αποδεδειγμένα σε κάθε περίοδο της εξέλιξής του ο δυτικοευρωπαϊκός πολιτισμός προσπάθησε να απελευθερώσει  τον εαυτό του από τους Έλληνες.
      Η προσπάθεια αυτή είναι διαποτισμένη με βαθύτατη δυσαρέσκεια, διότι οτιδήποτε κι αν δημιουργούνταν,  φαινομενικά πρωτότυπο και άξιο θαυμασμού, έχανε χρώμα και ζωή στη σύγκρισή του με το ελληνικό μοντέλο,  συρρικνωνότανε, κατέληγε να μοιάζει με φθηνό αντίγραφο, με καρικατούρα..
     .. οι άνθρωποι συνεχίζουν να νιώθουν ντροπή και φόβο απέναντι στους Έλληνες..
     .. Έτσι ξανά και ξανά μια οργή ποτισμένη με μίσος ξεσπάει εναντίον των Ελλήνων, εναντίον αυτού του μικρού και  αλαζονικού έθνους, που είχε το νεύρο να ονομάσει βαρβαρικό ό,τι δεν είχε δημιουργηθεί στο έδαφός του..''
     Νομίζω ότι η μαρτυρία αυτή ενός ''δικού'' τους διανοητή είναι αρκετή και ισχυρή.
     Το ερώτημα έρχεται πιό έντονο:
     Πρόκειται για πατροκτονία;
                                            

Φωνή Λαού,Οργή Λαού.

     Το νέο εφεύρημα της κυβέρνησης ή μάλλον, του πολιτικού συστήματος: Ξαμολάμε τα πληρωμένα παπαγαλάκια-δημοσιογράφους σε κανάλια και ραδιόφωνα να σκίζουν τα ρούχα τους από ιερή αγανάκτηση: ''υπάρχουν και όρια στην διαμαρτυρία! δεν μπορούν οι πολίτες να παραφέρονται!'' .
     Ταμπού λοιπόν η μή βία των πολιτών απέναντι στην βία του κράτους; Να το συζητήσουμε.
     Πρώτον: τα ταμπού είναι για να πέφτουν!
     Εδώ να διευκρινήσω ότι είμαι κι εγώ εναντίον της βίας. ΄Ομως: εναντίον της απρόκλητης βίας.
     Δεύτερον: η βία ή η απειλή βίας σαν απάντηση στην ήδη εφαρμοσμένη βία της απέναντι πλευράς, θεωρείται και είναι άμυνα, αντίσταση. Αλλοιώς ξεπέφτουμε στη λαϊκή σοφία: ''σφάξε με, αγά μου, ν' αγιάσω!''.
     Τρίτον: υπάρχει κανείς που πιστεύει ότι σήμερα δεν ασκείται βία λεκτική, οικονομική, ψυχολογική, ακόμα και σωματική του κράτους εναντίον των πολιτών;
     Αντιγράφω από τον Στάθη: ''Στεκόμαστε δίπλα δίπλα σαν στρατιώτες που μάχη δεν μπορούμε να δώσουμε ή σαν κρατούμενοι σε Στρατόπεδο Συγκέντρωσης απ’ το οποίο δεν μπορούμε να διαφύγουμε, κι ακούμε απ’ αντίκρυ μας τα γέλια αυτών που μας έφεραν ώς εδώ, ακούμε τις διαταγές των Αρμοστών, τις συμβουλές και τις παραινέσεις των φερεφώνων τους, τις υποδείξεις και τις απειλές.''    Αυτά δεν είναι βία;
     Πείτε μου πώς θέλουν, πώς σκοπεύουν να μας αφήσουν να αντισταθούμε; Με παρακάλια; Με ιώβειο υπομονή; Με επίδειξη ανωτερότητας; Πιστεύετε ότι οι πολιτικοί αγύρτες που μας έφεραν μέχρι εδώ, συγκινούνται από αυτά;
      Άσε που μιά κλωτσιά στο τεθωρακισμένο-κλεμμένο (από το υπουργείο οικονομικών) όχημα του άρχοντα-Ευάγγελου θεωρείται βία και στιγματίζεται σκληρά!
     Δυστυχώς στην ζούγκλα όταν το ζώο επιτίθεται να σε κατασπαράξει, μόνον με βία αμύνεσαι.
     Πάλι από τον Στάθη : ''..οι λαϊκές γειτονιές που σήμερα πλακώνει η φοβέρα - η προπαγάνδα και η σκλαβιά - τα μέτρα θα ανα-στηθούν, θα ξανα-σταθούν εν πρώτοις εναντίον σας.. Δεν χάσαμε ακόμα, δεν νικηθήκαμε, οι γελοιότητες των ειδικών λογαριασμών και των αυτόματων τιμωρητικών μέτρων είναι πεπερασμένα πράγματα, οι άνθρωποι θέλουν να ζουν κι όχι να θρηνούν, να φοβούνται, να αργοπεθαίνουν.. Για τους πολίτες μένει να διορθώσουν το κακό. Και θα το διορθώσουν..''.
     Όσο για την προβοκάτσια ότι στρεφόμαστε ο ένας εναντίον του άλλου, είναι άξια χλευασμού! Είματε όλοι μαζί, δεξιοί, αριστεροί, κεντρώοι και ό,τι άλλο, εναντίον αυτών. Των μνημονιακών κυβερνήσεων και των παρατρεχάμενων.
     Και με την βία; Πού καταλήγουμε; Τί συμπέρασμα βγάζουμε;
     Δεν ξέρω.
     Ξέρω όμως ότι όσο κακή και απεχθής μου φαίνεται η βία, άλλο τόσο αρνούμαι ότι θα παραδοθούμε αμαχητί, ότι δεν θα υπερασπιστούμε μέχρις εσχάτων το δικαίωμα στην έντιμη, αξιοπρεπή ζωή την δική μας και των παιδιών μας.
     Ιδίως όταν το Κράτος το επιφορτισμένο για την υπεράσπιση των πολιτών, όχι μόνον δεν το κάνει, αλλά και δραστηριοποιείται εναντίον τους! Και τέλος:
     Οι γόρδιοι δεσμοί δεν λύνονται! Κόβονται!
   

σχολιάκι #7

Τί σας φταίνε ρε τα σαραβαλάκια του κόσμου και τα κλωτσάτε;

Φασκελοκουκούλωτα..

     Μεγαλοπρεπής και εμβληματική χειρονομία του νεότερου ελληνικού πολιτισμού.
     Η χρήση της μούντζας ανάγεται στην εποχή του Βυζαντίου και συγκεκριμένα σε μία ποινή που εφαρμοζόταν σε περιπτώσεις ασήμαντων παραπτωμάτων: Ο δικαστής έβαζε το χέρι του σε στάχτη και λέρωνε (μουντζούρωνε) το πρόσωπο του τιμωρούμενου, διαπομπεύοντάς τον με αυτόν τον τρόπο.
      Η κίνηση εκφράζει βαριά περιφρόνηση, μαζί δε και κατάρα για αποπομπή και εξαφάνιση.
     Σήμερα κάθε έλληνας που σέβεται τον εαυτό του, έχει χρησιμοποιήσει τουλάχιστον μιά φορά στην ζωή του την συγκεκριμένη χειρονομία, συνοδευόμενη μάλιστα τις περισσότερες φορές από κάποια εμφατική προτροπή: ''πάρτα ρε!'',  ''όρσε μαλάκα!'',  ''άει συνουσιάσου ζώον'', και άλλες πολλές ανάλογα με την αυτοσχεδιαστική δεινότητα ή την συναισθηματική φόρτιση του χειρονομούντος.
     Πρακτικά και στην καθημερινότητα, αποτελεί είδος ψυχοθεραπείας, αφού αποτελεί εκτόνωση ψυχολογικής φόρτισης και αποτρέπει από άλλες χειρότερες χειρονομίες και πρακτικές.
     Έχει εξυμνηθεί και χρησιμοποιηθεί κατά κόρον από τον παλιό-καλό ελληνικό κινηματογράφο, με μαιτρ του είδους τους λατρεμένους Λάμπρο Κωνσταντάρα, Διονύση Παπαγιαννόπουλο, Νίκο Σταυρίδη, προκαλώντας απέραντη ευθυμία στους θεατές, αφού τελικά πετυχαίνει το επιθυμητό: την απαξίωση και γελοιοποίηση του θύματος.
     Τα τελευταία δύο-τρία χρόνια η χειρονομία αποτελεί την κύρια έκφραση ευαρέσκειας των ελλήνων πολιτών προς την κυβέρνηση, τα οικονομικά μέτρα, και το πολιτικό προσωπικό μας..
     Με την προτροπή προς την κυβέρνηση συνολικά, και προς κάθε έναν από τους συντελεστές της προσωπικά, να είναι πάντα άξιοι, ενώνω κι εγώ τα χέρια μου με τους υπόλοιπους, και αναφωνώ:
     Όρσε αλήτες!

Λεμόνι στην Πορτοκαλιά

     Μπορείς να συγκρίνεις μήλα με πορτοκάλια; Τρένα με αραμπάδες; Οικονομικούς μετανάστες με εγκληματίες;
     Μερικές φορές είναι κάποια ψέμματα, ή κάποιες υπερβολές, ή κάποιες διαστρεβλώσεις της Ιστορίας και της πραγματικότητας που σε κάνουν να βγαίνεις απ' τα ρούχα σου.
     Μία από τις χειρότερες που ακούγονται τελευταία έχει να κάνει με την τάχα μου σκληρή έως και ρατσιστική αντιμετώπιση των λαθραίων κυρίως μεταναστών, που έχουν ενσκήψει σαν πληγή του φαραώ, πλημυρρίζοντας αστικά κέντρα και ύπαιθρο.
     Η διαστρέβλωση δε της Ιστορίας συνίσταται σε μία συνήθως φράση που εκτοξεύεται ως δήθεν επιχείρημα, από στόματα κυρίως δημοσιογράφων: ''Θα μας άρεσε να είχαν φερθεί το ίδιο στους δικούς μας οικονομικούς μετανάστες στις χώρες που προσέφυγαν τότε;''
     Η φράση αυτή από μόνη της αποτελεί ύβρι προς τον έλληνα μέσα από την σύγκριση που τολμά να υπαινιχτεί.
     Πότε ο έλληνας μετανάστης, είτε στις αρχές του 20ου αιώνα προς Αμερική, είτε μετά τον εμφύλιο προς τις χώρες της Δυτικής Ευρώπης και την Αυστραλία, υπήρξε λαθραίος; Από κόσκινο πέρναγε ο ίδιος και τα χαρτιά του για να γίνει δεκτός στην χώρα προορισμού, κι ακολουθούσε μακροχρόνιος εποπτικός έλεγχος της συμπεριφοράς του.
     Πότε ο έλληνας μετανάστης υπήρξε εγκληματίας; Πότε σχημάτισε συμμορίες κακοποιών; Πότε τριγύρισε άστεγος κάνοντας κατάληψη δημοσίων χώρων και αποτελώντας υγειονομική βόμβα για το κοινωνικό σύνολο; Πότε σκότωσε, βίασε, ρήμαξε ξένες περιουσίες;
     Ο έλληνας ακόμα και μέσα στις ζοφερές συνθήκες της προσφυγιάς και της μιζέριας, διατήρησε ένα αξιοζήλευτο επίπεδο συμπεριφοράς, ανθρωπιάς, αλτρουισμού.
     Ντροπή και αίσχος σε αυτούς που τολμούν να αρθρώνουν τέτοιες συγκρίσεις! Φτωχοί οι έλληνες μπορεί να υπήρξαμε. Ασεβείς και ζηλόφθονοι μεταξύ μας, ναι!  Αχάριστοι και πολλές φορές ιταμοί, βεβαίως! Αλλά προς τρίτους σταθήκαμε πάντα αξιοπρεπείς, με μεγαλείο ψυχής, και υπερηφάνεια.
     Γι αυτό ο έλληνας μετανάστης ρίζωσε παντού, προόδευσε παντού και αποτέλεσε ανέκαθεν τον καλύτερο πρεσβευτή της φυλής και του πολιτισμού μας.
     Όλα τ' άλλα και ιδίως τα περί ''πολυπολιτισμικότητας'' αποτελούν κράχτες της ανατέλουσας Παγκόσμιας Τάξης Πραγμάτων, και ανιστόρητη προσπάθεια ισοπέδωσης προς τα κάτω φυλών, λαών, εθνών, πολιτισμών.
     Αιδώς αχρείοι!

σχολιάκι #6

Αναβάθμιση Ιούδα:  44 τα αργύρια της προδοσίας..

Το Κοριτσάκι με τα Σπίρτα

     Το πιό πικρό πρωτοχρονιάτικο παραμύθι. Έτσι όπως πρέπει να είναι όμως τα παραμύθια. Να υπενθυμίζουν, να νουθετούν, να προσγειώνουν στην πραγματικότητα μέσα απ' τον ονειρικό τους κόσμο. Με αγάπη, με καλοσύνη όμως, όχι με φοβέρες και μαλώματα.
     Γι αυτό και η τέχνη του παραμυθά θεωρήθηκε μεγάλη  και σεβαστή ανά τους αιώνες.
     Αυτά όσον αφορά τα κλασσικά παραμύθια. Ή μάλλον τα παραμύθια με την κλασσική τους μορφή.
     Γιατί σήμερα τα παραμύθια που μας σερβίρουν οι πολιτικοί μας ταγοί είναι εξοργιστικά, μίζερα, χωρίς φαντασία. Και οι ίδιοι, παραμυθάδες κατάπτυστοι, αναξιοπρεπείς, μισητοί.
     Τί άλλο από φρικτά παραμύθια θα μπορούσαν να ακούγονται στα αυτιά της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας, τα σενάρια περί ''ανάπτυξης'', ''πρωτογενών περισσευμάτων'', ''επενδύσεων''. Όταν μόλις σήμερα το πρωί, αρχές ακόμα του χειμώνα, στις βόρειες, ακριτικές περιοχές της χώρας, με θερμοκρασίες λίγο πάνω από το μηδέν, τα περισσότερα σχολεία δεν θερμαίνονται λόγω έλλειψης πετρελαίου! Κι αυτό επειδή την ανικανότητα τη δική τους να ελέγξουν το παραεμπόριο και το λαθρεμπόριο καυσίμων, την χρεώνεται η κοινωνία καλούμενη να πληρώσει το πετρέλαιο για την θέρμανση 50% ακριβότερο από πέρσι. Και βεβαίως με τα εισοδήματα μειωμένα από 20-30% των μισθωτών και συνταξιούχων, έως και 70-80% των ελευθέρων επαγγελματιών και εμπόρων.
     Μάλιστα! Σχολεία χωρίς θέρμανση στην Βόρειο Ελλάδα μέσα στο καταχείμωνο! Κι αυτό δεν είναι λαϊκισμός, είναι η θλιβερή κατάντια μας. Είναι το αποτέλεσμα των άοκνων προσπαθειών και ικανοτήτων του πολιτικού μας προσωπικού!
     Στο αριστουργηματικό παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν το κοριτσάκι πέθανε από το κρύο και η γιαγιά της μετέφερε το πνεύμα της στον παράδεισο. Το επόμενο πρωί περαστικοί βρήκαν το νεκρό παιδί στην γωνιά, τριγυρισμένο από αναρίθμητα καμένα σπίρτα.
     Στον σύγχρονο εφιάλτη των μνημονιολάγνων κυβερνήσεων, πολλοί έλληνες θα πεθάνουν επίσης από το κρύο. Τους επόμενους μήνες θα βρεθούν νεκροί γέροι και ανήμποροι, τριγυρισμένοι από μνημόνια, χαράτσια και καμένα όνειρα.
     Και η ψυχή των πολιτικών μας θα μεταφερθεί στην κόλαση..
    

Περιμένοντας τον Γκοντό

     Το πιό γνωστό έργο του Σάμιουελ Μπέκετ Περιμένοντας τον Γκοντό θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως ιλαροτραγωδία, με στοιχεία από την κομέντια ντελ άρτε. Η ματαιότητα της ζωής, η απελπισία, η προσπάθεια να γαντζωθείς από κάτι, το οποίο ουσιαστικά δεν υπάρχει ή δεν θα σου δοθεί ποτέ, με δύο ήρωες απόκληρους και αστείους να το εκφράζουν, δίνει στο έργο μια τραγική βαρύτητα.
     Εδώ όπως πάντα το ερώτημα παραμένει.Η Τέχνη αντιγράφει την ζωή, ή ο Καλλιτέχνης μέσα στον οίστρο του βλέπει πιό μακριά και πιό καθαρά πράγματα που αναπόδραστα θα συμβούν;
     Γιατί τί άλλο από τον σουρρεαλισμό του Μπέκετ βιώνουμε στην χώρα αυτή τα τελευταία χρόνια; Θα μπορούσε μάλιστα να πεί κανείς ότι τον βιώνουμε τα τελευταία τριάντα-τόσα χρόνια.
     Τί άλλο από σουρρεαλισμός θα μπορούσε να είναι το γεγονός ότι ένας ολόκληρος λαός βιασμένος και καθημαγμένος περιμένει από ''τυχαίους'' φωστήρες και από ξένους τοκογλύφους την λύση στα προβλήματά του; Προβλήματα που οι ίδιοι αυτοί αλλά και παλαιότεροι ''φωστήρες'' δημιούργησαν, με συνεργασία και απρόσκοπτη βοήθεια από τους συγκεκριμένους τοκογλύφους.
     Τί άλλο από ιλαροτραγωδία θα μπορούσε να είναι όταν αυτός ο λαός αργοπεθαίνει βουλιάζοντας στους καναπέδες μπροστά από τα χειρότερα και ισχυρότερα όπλα του ''εχθρού'': Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης;
     Πώς αλλοιώς από κομέντια ντελ άρτε θα μπορούσες να χαρακτηρίσεις τον περιφερόμενο θίασο τριακοσίων παλιάτσων, που διατείνονται ότι μας σώζουν, σώζοντας μόνον το δικό τους μέλλον;
     Μια ολόκληρη παράσταση, για να περιμένεις κάποιον που δεν θα εμφανισθεί ποτέ! Τα πράγματα, στο έργο, μοιάζουν να συμβαίνουν από μόνα τους. Οι άνθρωποι στην σκηνή μοιάζουν με υπνοβάτες.
     Πόσο μοιάζουμε!
     Μόνο που στην συγκεκριμένη προσέγγιση της ιλαροτραγωδίας του Μπέκετ, το ιλαρό υπερέχει αισθητά του τραγικού, ενώ στην δική μας προσέγγιση το τραγικό κατακυριεύει το ιλαρό.
     Γκοντό δεν υπάρχει..Ούτε στο έργο, ούτε στην πραγματικότητα. Το μόνο που υπάρχει αληθινά είναι ο ίδιος ο λαός και η δύναμή του. Και το μόνο που πρέπει είναι να φωνάξει δυνατά, να τον ακούσουν όλοι οι παλιάτσοι, εδώ και αλλού:
     Περιμένετε! Ερχόμαστε!
    

σχολιάκι #5

Πού ήσουν νιότη που 'λεγες πως θα γινόμουν άλλος..

σχολιάκι #4

                 Προϋπολογισμός

Δεν θα Πεθάνουμε Ποτέ Κουφάλα Νεκροθάφτη

     Βλέπω φως στο τούνελ!
     Δεν έχει βέβαια καμία σχέση με την προπαγάνδα περί ανάπτυξης και επενδύσεων, και τα λοιπά ψεύδη και παπαρολογίες των εγχώριων ''γκαίμπελς''.
     Το δικό μου φως είναι άλλο: Μέσα στο πιό βαθύ σκοτάδι της κρίσης, στο έρεβος των μνημονίων, νοιώθεις να σε αγγίζει κάποιο χέρι. Μέσα στο σκοτάδι δεν βλέπεις αν αυτό το χέρι είναι ξεβαμμένο μπλέ, ή ξεβαμμένο πράσινο, ή ροζ, ή ό,τι άλλο. Είναι το χέρι του διπλανού σου. Ένα χέρι κι ένας ψίθυρος: ''υπομονή αδελφέ μου, κάτι θα γίνει''. Ένας ψίθυρος κι ένα γέλιο. Αυτό είναι το δικό μου φως: Το γέλιο! Η αποδόμηση και η γελοιοποίηση της κατάστασης. Ο καγχασμός του λαού!
     Είναι αυτό που φοβάται ο κάθε δικτάτορας, αυτό που τρέμει η κάθε χούντα: μην τυχόν ο λαός σταματήσει να φοβάται κι αρχίσει να γελάει, να τους παίρνει στο ''ψιλό''.
     Τότε ξέρουν ότι η Αντίσταση έχει αρχίσει, ότι ο χρόνος τους μετράει αντίστροφα.
     Και εδώ ο λαός έχει ήδη αρχίσει να καγχάζει, να γελάει με ένα γέλιο άγριο, απειλητικό..
     Οι ''δημοκράτες'' όμως που μας κυβερνούν, (παρένθεση: υποψιάζομαι ότι τα μεγάλα,πολύ μεγάλα κεφάλια που μας κυβερνούν έχουν πάρει πολλά, πάρα πολλά λεφτά, λεφτά ικανά να εξασφαλίσουν τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Πράγμα βέβαια που δεν έκανε αυτοκτονώντας η γιαγιά-Πηνελόπη, με αποτέλεσμα ο εγγονός-Αντώνης να αναγκαστεί τώρα στα γεράματα να γίνει δωσίλογος για να εξασφαλίσει τα δικά του παιδιά και εγγόνια), δεν έχουν καταλάβει τίποτα.
     Ίσως γιατί νομίζουν ακόμα ότι είναι δημοκράτες! Ή νομίζουν ότι εμείς το νομίζουμε!
     Μιά προσεκτική ματιά όμως αν ρίχνανε στα έντυπα και το διαδίκτυο θα βλέπανε ότι η αντίστροφη μέτρηση έχει γι αυτούς αρχίσει. Ο κόσμος γελάει, λοιδορεί, καγχάζει, εχουν γεμίσει τα μάτια του αίμα και δάκρυα από τα γέλια.. Κοντεύει να ξεπεράσει τον φόβο.
     Βλέπω φως στο τούνελ. Η Αντίσταση άρχισε!

''Θα Φτύσω στους Τάφους Σας''

     Το Θα φτύσω στους τάφους σας, του Μπορίς Βιάν είναι  ένα από τα πιο «θυμωμένα» και αντιρατσιστικά βιβλία που γράφτηκαν ποτέ,  ένα λαχανιασμένο μπλουζ, που αναμειγνύει τη σεξουαλική φαντασίωση με τη βαθύτερη αγωνία της ύπαρξης.
     Έχει δηλαδή όλα τα στοιχεία που συνθέτουν την σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα: ανελέητο σεξ από την κυβερνητική και ξένη τρόϊκα, και αγωνία αν θα υπάρχουμε αύριο!
     Πέρα από αυτό, ο τίτλος του και μόνον εκφράζει απόλυτα τις μύχιες επιθυμίες τού μέσου έλληνα πολίτη!
     Και πώς να μην τις εκφράζει; Αφού έχουν καταντήσει τόσο χυδαίοι και έχουν χάσει κάθε ίχνος  ανθρωπιάς που ξεχωρίζει τον έλλογο άνθρωπο από τα ζώα. 
     Χυδαίοι κι επικίνδυνοι.
     Σήμερα τρεις μέρες μόνον μετά την πραξικοπηματική τακτική για την ψήφιση του 3ου μνημονίου ουδείς από τους κυβερνώντες γνωρίζει αν θα πάρουμε την δόση και πόση θάναι αυτή, αν και ο υπουργός οικονομικών, καθώς και ο συνομιλητής τού Πλάστη ,πρωθυπουργός, μας διαβεβαίωναν ότι όλα ήταν κανονισμένα, άσε που δεν υπήρχαν περιθώρια διότι στις 16 του μήνα τα κρατικά αποθεματικά πάπαλα και ο κουβάς άδειος!
     Χυδαίοι και επικίνδυνοι.
     Ψεύδονται συνεχώς και ανερυθρίαστα όταν λένε ότι μιλάνε πιά με τους ξένους δανειστές μας για ανάπτυξη και πρωτογενές περίσσευμα, ο έχων δε ανοικτή γραμμή με τον Θεό, υπερθεμάτιζε: Τί μόνον 31,5 δις; Εγώ θα σας φέρω 42 να πάρετε και σοκολάτες!
     Εμάς βέβαια , ως λαό, δεν μας πολυνοιάζει αν θα μας δώσουν 31 ή 42 ή 52 δις, αφού έτσι κι αλλοιώς στην πλάτη μας θα τα φορτώσουν, ενώ θα τα ωφεληθούν οι τράπεζες και οι ίδιοι. Μας πειράζει όμως η κοροϊδία και η κολοσσιαία κουτοπονηριά τους.
      Και να σκεφτεί κανείς ότι ο συγγραφέας  Μπορίς Βιάν αρχικά σκεφτόταν για τίτλο το περισσότερο ελαφρύ και σχεδόν εύθυμο  Θα χορέψω στους τάφους σας!
      Εμάς μας κάνουν και οι δύο..

Η Μετέωρη Βλακεία του Πολιτικού

     Μετά την προχθεσινή ''μεγαλειώδη'' συνεδρίαση της Βουλής και την ψηφοφορία που απέφερε την συγκλονιστική πλειοψηφία των 153 ''ναι'', οι βουλευτές μας προφανώς ικανοποιημένοι τόσο απ' το επίπεδο της συνεδρίασης, όσο και από το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας, μαζεύτηκαν σε πηγαδάκια όπου με χαχανάκια, αστειάκια, χειραψίες, συνεχάρησαν εαυτούς και αλλήλους!
     Εδώ η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά! Δεν είναι δυνατόν κάποιος εχέφρων άνθρωπος να παραδεχτεί ότι αυτοί οι άνθρωποι έχουν ο,τιδήποτε κοινό με τους υπόλοιπους κανονικούς ανθρώπους. Τους καθημερινούς ανθρώπους που αγωνιούν για το μέλλον το δικό τους και των παιδιών τους, που αγωνίζονται για την καθημερινότητα, που ανησυχούν για την πορεία αυτής της χώρας. Δεν έχουν καμιά επαφή με το πραγματικό περιβάλλον των πολιτών, και δεν τους ενδιαφέρει να έχουν. Βρίσκονται σε ένα άλλο παράλληλο σύμπαν, προφανώς καλύτερο απ το δικό μας, και γι αυτό, όταν κάποιες φορές πέφτουν στ' αυτιά τους κάποιες διαμαρτυρίες ή προπηλακισμοί, ταράζονται και δεν μπορούν να καταλάβουν τί έχουν φταίξει. Νοιώθουν αθώοι. Αδικημένοι!
     Η γελοιότης  και η πολιτική αγυρτία έχει χτυπήσει κόκκινο. Ο άλλος αφού ψηφίζει τα μέτρα πάει και ανεξαρτητοποιείται γιατί θέλει να συμβάλλει λέει, ιδεολογικά, σε μια νέα σύνθεση!! Πες μου τί να πείς; Πώς ν' αντιδράσεις; Να γελάσεις; Να κλάψεις; Να πάρεις φόρα και να γίνεις κατά συρροή δολοφόνος; Ή να μείνεις άναυδος κι ανίκανος να αντιδράσεις;
     Και αναρωτιέσαι: Έχουν συναίσθηση τί μπορεί να προκαλέσουν; Είναι άραγε τόσο βλάκες; Νοιώθουν τόσο σίγουροι και ασφαλείς;
     Αν υπήρχε τρόπος τα προχθεσινά πηγαδάκια μετά την ψηφοφορία, με τα γελάκια και τα αλληλοσυγχαρητήρια, να μεταδοθούν απευθείας σε γιγάντιες οθόνες έξω απ την Βουλή, είναι σίγουρο πως λίγοι από δαύτους θα γυρίζανε στα σπίτια τους σώοι και αβλαβείς. Τέτοια πρόκληση πιθανολογώ  δεν την αντέχει ούτε ο έλληνας ψηφοφόρος τους!  Αλλά είπαμε:
     Μωραίνει Κύριος ων βούλεται απωλέσαι..

σχολιάκι #3

                                                                                                                             Σημιτόιμπλε

Εδώ Σε Θέλω Κάβουρα

     Πολύ ωραία! Τα κάρβουνα τα μαζέψατε, τα ανάψατε,η θράκα έτοιμη. Βρείτε μας τώρα τον κάβουρα να περπατήσει επάνω!
     Με άλλα λόγια: Καθαρογράψατε.. συγγνώμη ''διαπραγματευτήκατε'' τα μέτρα που σας επέβαλε η τρόϊκα,  μαζέψατε και εκβιάσατε τα πρόβατα.. συγγνώμη ''πείσατε'' τους βουλευτές σας να ψηφίσουν ''ναι'', και το νέο μνημόσυνο.. συγγνώμη μνημόνιο έγινε νόμος του κράτους με την συνταρακτική πλειοψηφία των 153 ψήφων. Και νομίζετε ότι η δύσκολη δουλειά τελείωσε. Αμ δε! Εφαρμόστε τα τώρα!
     Και δεν πρόκειται για απειλή απειθαρχίας, απείθειας νόμου. Όχι. Πρόκειται περί πραγματικής αδυναμίας συλλογής φόρων, χαρατσιών, και λοιπών ληστρικών, αντισυνταγματικών μέτρων.
     Πραγματικής αδυναμίας των πολιτών να πληρώσουν αυτά που κατά τον ''νόμο'' πρέπει να πληρώσουν. Αλλά πώς; Με μισθούς και συντάξεις πείνας; Με την αγορά νεκρή; Με τον ιδιωτικό τομέα τελειωμένο; Θα μου πείτε αυτά δεν τα ξέρουν; Τα ξέρουν και πολύ καλά μάλιστα. Οπότε;
     Δύο λόγοι κατά την γνώμη μου. Πρώτον θέλουν να φορτώσουν και τον τελευταίο πολίτη με λογιστικά χρέη απλήρωτα, ληξιπρόθεσμα που στο μέλλον θα αποτελέσουν μέσον ομηρίας μέσω απειλών κατάσχεσης κινητής και ακίνητης περιουσίας. Δεύτερον  με το πρόσχημα της μελλοντικής ελάφρυνσης από αυτά τα χρέη θα ζητήσουν αντισταθμιστικά από τους πολίτες να κάνουν τα στραβά μάτια στο ξεπούλημα της κρατικής περιουσίας, δημοσίων επιχειρήσεων, πηγών ενέργειας. Δηλαδή η μίζα θα πάει σύννεφο και οι ''εθνικοί εργολάβοι'' και οι τράπεζες θα υποκαταστήσουν το κράτος.
     'Ολα αυτά όμως είναι ασκήσεις επί χάρτου. Συνήθως τέτοια ''οργουελικά'' σενάρια και προγράμματα σκοντάφτουν σε κάτι απλό: Την πείνα. Πραγματική και μεταφορική. Την πείνα, η οποία είναι σκληρός, αδυσώπητος σύμβουλος και ωθεί σε πράξεις ακραίες, αντιδημοκρατικές, αιματηρές.
     Η παγίδα ήδη έχει ανοίξει. Κυβερνώντες  και παρατρεχάμενοι οδεύουν μέσα της.
     Τα κάρβουνα έχουν πάρει φωτιά. Εδώ σας θέλω!

σχολιάκι #2

          Η Αβάσταχτη Ελαφρότητα του Είναι

σχολιάκι #1

                          Εκατόν Πενήντα Τρείς Νάναι οι Ώρες σας

Τα στρουμφάκια

     Όποιον βουλευτή της κυβέρνησης να ρωτήσεις γιατί προτίθεται να ψηφίσει τα μέτρα, θα σου απαντήσει ότι το κάνει με ''την θηλιά στον λαιμό'' για να μην χάσουμε την δόση των 31,5 δις ευρώ.
     Κι όταν του πείς, μα καλέ μου άνθρωπε τα 23 δις θα πάνε στις τράπεζες και τα υπόλοιπα στους δανειστές για κάποιες δόσεις, σου απαντούν ότι πρέπει να ενισχυθούν οι τράπεζες γιατί κι αυτές  στηρίζουν την πραγματική οικονομία.
     Κι όταν πάλι τους ξαναρωτάς, και πώς εξασφαλίζετε ότι τα λεφτά αυτά θα φτάσουν στην πραγματική οικονομία μέσω στήριξης επιχειρήσεων, δανείων, ή έστω μέσω ρύθμισης των ληξιπρόθεσμων δόσεων στεγαστικών και άλλων δανείων με μείωση του ποσού των δόσεων, πώς θα υποχρεώσετε τίς τράπεζες να κάνουν αυτά; μούγκα! Άκρα του τάφου σιωπή!
     Κι εκεί πιά τα παίρνεις στο κρανίο και τους λές ότι είναι στρουμφάκια, μικρά μπλέ παπαγαλάκια,
που παπαγαλίζουν ό,τι τους έχουν πεί να λένε, χωρίς τσίπα, χωρίς φιλότιμο, χωρίς αξιοπρέπεια, που θεωρούν ότι χρωστάνε μόνον στον πρόεδρο του κόμματός τους που κρατάει τον πέλεκυ της διαγραφής τους, και τίποτα στον κόσμο που τους στήριξε για να φτάσουν εκεί που είναι, και που είναι η μόνη και πραγματική τους δύναμη.
     Έχουμε επικεντρωθεί όλοι στα πρόσωπα τριών-τεσσάρων ''αρχηγών'', και μας διαφεύγει η σήψη,
η ανικανότητα, ο αμοραλισμός, η ιταμότητα, των ''αποκάτω'', των μικρών, που αυτοί όμως  καθαρά καθαρότατα, για λόγους προσωπικού συμφέροντος,ιδιοτελώς και ενσυνείδητα, σπρώχνουν με την ψήφο τους έναν ολόκληρο λαό στην απελπισία και την εξαθλίωση.
     Και τούτοι εδώ είναι τρις χειρότεροι απ' τους αρχηγούς τους. Γιατί ενώ εκείνοι απολαμβάνουν τουλάχιστον ως ανταμοιβή, υψηλά αξιώματα και εξουσίες και υψηλότατες απολαβές ,μίζες, δικαιώματα και οφέλη, αυτοί αρκούνται με ψίχουλα και κόκκαλα που πέφτουν απ' το τραπέζι των ''μεγάλων''. Πουλάνε την ψυχή τους και τον λαό στον διάβολο, αντί πινακίου φακής.
     Και αν οι τρείς- τέσσερεις ''μεγάλοι'' είναι κλόουν, οι υπόλοιποι είναι στρουμφάκια! Κι εμείς;
     Εμείς; Την στρουμφίσαμε..

Παραμύθι Χωρίς Όνομα

     Το δεύτερο μυθιστόρημα της Πηνελόπης Δέλτα δημοσιευμένο το 1910, αποτελεί αλληγορία για την Ελλάδα, η οποία βρίσκεται καθημαγμένη από τα διάφορα πολιτικά και κοινωνικά δεινά, όπου μέσα από την επιστράτευση για πόλεμο που ετοιμάζει η χώρα, σατιρίζει το πώς διοικείται ο τόπος και τον τρόπο που αντιδρά ο λαός. Στόχος του είναι να μιλήσει για το ψεύδος της εποχής, που κάτω από μεγάλες λέξεις, τις οποίες ονομάζει ιδανικά, κρύβεται η παρακμή της κάθε εποχής.
     Το πολύ όμορφο αυτό παραμύθι διασκευάστηκε για το θέατρο εξαιρετικά από τον Ιάκωβο Καμπανέλλη, ''ντύθηκε'' με την αριστουργηματική μουσική του Μάνου Χατζηδάκι και έκτοτε αποτελεί κομμάτι του σύγχρονου πολιτισμού μας.
     Στις 27 Απριλίου του 1941, ημέρα που τα γερμανικά στρατεύματα εισέρχονται στην Αθήνα, και εξ αυτού του λόγου, η  Πηνελόπη  Δέλτα αυτοκτονεί παίρνοντας δηλητήριο.
     Σήμερα, εκατό χρόνια μετά την δημοσίευση του μυθιστορήματος, ο εγγονός της γιαγιάς Πηνε-
λόπης, παρατρεχάμενος των γερμανών, όχι μόνον δεν αυτοκτονεί αλλά θυσιάζει έναν λαό στον βωμό της δικής του εξουσίας. Ο εγγονός της γυναίκας που προτίμησε τον θάνατο απ' την ατίμωση, θα περάσει στην Ιστορία ως εφάμιλλος των χειρότερων ολετήρων του έθνους.
     Ο βασιλιάς Αστόχαστος είναι εδώ!..
 

Ποιός Φοβάται την Βιρτζίνια Γούλφ;

     Δεν ξέρω. Πάντως μάλλον λιγότεροι από όσους φοβούνται την δραχμή!
     Ναι, ναι! Την ταπεινή, μικρή δραχμούλα μας που μαζί της μεγάλωσαν και δημιούργησαν οι παππούδες κι οι πατεράδες μας.Κι εν μέρει εμείς.
     Φοβούνται την δραχμή και δεν φοβούνται τον κουρσάρο-ευρώ, που εν μιά νυκτί ''διέταξε'' να αγοράζουμε το μπουκαλάκι το νερό απ' το περίπτερο αντί για 30-40 δραχμές με 170 (μισό ευρώ). Το σκληρό ευρώ, αυτό το νόμισμα-ντουβάρι που κατέστησε τις εξαγωγές μας σχεδόν απαγορευτικές, ενώ διευκόλυνε αφάνταστα τις εισαγωγές των γερμανικών και άλλων προϊόντων. Να τα παίρνουν οι ιθαγενείς, και να δίνουν την ευκαιρία στην φράου ντεμέκ-χίτλερ να μας δανείζει με τοκογλυφικό επιτόκιο για να αγοράζουμε εμείς και να έχει διπλή χαρά αυτή!
     Και οι πολιτικοί μας; Αχ, οι πολιτικοί μας! Αυτά τα αγόρια που βάλθηκαν να μας ''σώσουν'', πόσο την φοβούνται την δραχμή!
     Αν και υποψιάζομαι ότι την φοβούνται, όχι μήπως πάθουμε εμείς κακό, αλλά γιατί αν έρθει, θα ξεβρακωθούν τα ψέμματά τους για ''μονόδρομους'' και ''μόνη λύση'', καθώς και οι απειλές τους περί συντέλειας του κόσμου! Άσε που ένα δευτερόλεπτο πριν περάσει η πρώτη δραχμούλα την πόρτα του νομισματοκοπείου, αυτοί όλοι θα πρέπει να έχουν εξαερωθεί από προσώπου Ελλάδος. Οπότε τέρμα η εξουσία κι έχετε γειά μιζούλες και ραχούλες!
     Γι αυτό φοβούνται τόσο πολύ την δραχμή κι όχι την Βιρτζίνια Γούλφ.
     Μήπως όμως, αν; λέω αν, αντί για Βιρτζίνια Γούλφ την λέγανε Οργή Λαού,την φοβόντουσαν περισσότερο;
     Μήπως;

Πώς Καταντήσαμε Λοχία..

     Ή κύριε συνταγματάρχη μου, ή στρατηγέ μου. Δεν έχει σημασία..Ό,τι στρατιωτικός και νάναι..
     Το διανοηθήκατε ποτέ; Στην χώρα που ''εφευρέθηκε'' η Δημοκρατία, στις κατ' ιδίαν συζητήσεις μας, πολλές φορές, μεταξύ σοβαρού και αστείου, να λέμε: ''εμ, δεν θα βρεθεί κανένας λοχίας να τους φορτώσει όλους σ' ένα μπάρκο να πάει να τους πνίξει έξω απ' το Σούνιο;''
     Να μου πείς: άλλο εφεύρεση κι άλλο εφαρμογή! Ή, να  μου πείς ότι εδώ η γυναίκα του τσαγγάρη κυκλοφορεί ξυπόλητη, να σε παραδεχτώ!
     Αλλά μη μου πείς ότι είναι δημοκρατία αυτό που βιώνουμε, ή τέλος πάντων ''πολύ'' δημοκρατία! Σε ποιά δημοκρατία περνάνε ένα ''μπουκέτο'' μέτρων σε ένα άρθρο,ώστε ο βουλευτής,ο αντιπρόσωπος του λαού βρε παιδί μου, να μην μπορεί να διαφοροποιηθεί επιμέρους; Τί είδους δημοκρατία είναι αυτή όπου έχει εκχωρηθεί επισήμως το δικαίωμα ελέγχου και επιβολής, από υπαλλήλους-τοποτηρητές ξένων κρατών; Και σε ποιά δημοκρατία τα 24 απ' τα 31 δις  δανεικών ευρώ, ενώ θα πάνε στα ταμεία των τραπεζών, θα φορτωθούν στην πλάτη του λαού ως χρέη δικά του; Ή σε ποιά δημοκρατία-δημοκρατία, κι όχι δημοκρατία-''μαϊμού'', οι πολιτικοί ''ταγοί'' εκβιάζουν εαυτούς και αλλήλους ως εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου, ή εκφοβίζουν τον λαό επισείοντας εικόνες χάους, ένα χάος που οι ίδιοι δημιούργησαν και οι ίδιοι προς τα εκεί μας σπρώχνουν;
     Τέτοια δημοκρατία λοιπόν να την βράσουμε, για να μην πούμε κάτι πιό εύοσμο!
     Φτάσαμε στο σημείο μεγάλο μέρος του λαού, μέρος που ολοένα μεγαλώνει, να προτιμάει, φραστικά τουλάχιστον μία γνήσια από μιά ντεμέκ-δικτατορία, ή τέλος πάντων από μιά δημοκρατία-μπανάνα!
     Και μή βιαστείτε να επαναστατήσετε, ''τί είναι αυτά που λες;'' και τέτοια. Απλώς αφουγκραστείτε γύρω σας. Ακούστε. Σκύψτε να μυρίσετε γνώμες..
     Ο Φιλόστρατος λέει: ''..σοφοί δε προσιόντων αισθάνονται..''
     Οι σοφοί αντιλαμβάνονται αυτά που πλησιάζουν.

''..ξέρεις την χώρα που ανθεί φαιδρά πορτοκαλέα;..''

     Είναι η Ελλάδα μας βέβαια. Μόνο που δεν ανθεί μόνον ''φαιδρά πορτοκαλέα'', αλλά κυρίως φαιδροί πολιτικοί..
     Κι εδώ όχι με την έννοια του φαιδρός-χαρούμενος, αλλά με την έννοια του φαιδρός-γελοίος, γελοιοδέστατος, στα όρια του κλόουν.
     Και δεν εννοώ βεβαίως μόνον τον εικονιζόμενο κλόουν. 'Οχι βέβαια. Πού τέτοια τύχη! Εδώ μιλάμε για θερμοκήπιο, για έναν εσμό κλόουν που έχουν κατακυριεύσει την πολιτική ζωή του τόπου και τα έχουν κάνει όλα τσίρκο..
     Απορεί κανείς που βρέθηκαν όλοι αυτοί μαζί.  Στατιστικό παράδοξο! Σε μιά χώρα δέκα εκατομμυρίων ανθρώπων θα περίμενε κανείς να βρεί καμιά δεκαριά από δαύτους. Αλλά όχι! Εμείς εκεί, κόντρα, ως λαός, να αχρηστεύσουμε την Στατιστική επιστήμη!
     Και πώς αλλοιώς θα μπορούσε κανείς να χαρακτηρίσει ανθρώπους που ανερυθρίαστα, ενώπιον κοινού και καμερών ψεύδονται ασύστολα, αυτοδιαψεύδονται την επομένη, ακκίζονται και αυτοθαυμάζονται ως πεζοδρομιακές κοκκότες, και παρ΄ όλα αυτά κυκλοφορούν γραβατωμένοι και σοβαροφανείς και μας φτύνουν τις απόψεις τους κατάμουτρα ως θέσφατα, ως αξιώματα! Εδώ έφτασε κοτζάμ πρωθυπουργός να συνομιλεί με τον Θεό επί των επιβαλλόμενων μέτρων από την τρόϊκα, και είναι ακόμα λυτός και ελεύθερος!
    Βεβαίως, ο χαρακτηρισμός που θα τους ταίριαζε καλύτερα θα ήταν ''συντεχνία βδελλών'', ή ακόμη καλύτερα ''συμμορία λυμαινόντων την πατρίδα'', αλλά θα έλεγε κανείς ότι είναι πολύ σκληροί χαρακτηρισμοί, ίσως και νομικά παρακινδυνευμένοι..
     'Ετσι επανέρχομαι στην πρώτη μου επιλογή, και καταλήγω:
     Κύριοι είστε κλόουν!..