Κρανίου Τόπος..

     Αυτό είναι ό,τι έχει απομείνει πιά απ΄την Ελλάδα μας.
     Στάχτη κι αποκαϊδια..
     Κι ένας γαλάζιος ουρανός. Που κι αυτός μας περιγελάει για τον ραγιαδισμό μας.
     Δεν υπάρχει πιά κοινωνία, ούτε συντεταγμένη πολιτεία. Μόνον μιά δοτή κυβέρνηση και δυνάμεις καταστολής.
     Και το άγρυπνο μάτι του κατακτητή, που βλέπει κι απαγορεύει ό,τι θα ήταν δυνατό να ελαφρώσει λίγο τη ζωή των σκλάβων πολιτών.
     Δεν επιτρέπεται τίποτα, πλην διώξεων, φυλακίσεων και κατασχέσεων. Δεν επιτρέπεται υγεία, ούτε πρόνοια, ούτε παιδεία, ούτε ευζωϊα, ούτε καν εργασία. Ούτε διαμαρτυρία. Σε λίγο θα απαγορευτεί και η σκέψη.
     Και τα ζόμπι που λέγονται κυβέρνηση κυκλοφορούν πάνω απ' τις στάχτες και ψάχνουν. Ψάχνουν να βρουν μήπως έχει απομείνει η παραμικρή ικμάδα ζωής, να την ρουφήξουν κι αυτή.
     Ψάχνουν να παραδώσουν και το παραμικρό ψίχουλο που έχει απομείνει στα αφεντικά τους. Τις τράπεζες, τους τοκογλύφους, τους αποικιοκράτες. Να γλείψουν το χέρι που σκοτώνει έναν λαό.
     Δεν θέλουν να απομείνει ούτε ένας όρθιος. Απ' την γενιά την δικιά μας και την γενιά των παιδιών μας.  Γιατί ξέρουν πόσο κινδυνεύουν.
     Κρανίου τόπος..
     Έχετε δεί όμως δάσος μετά από φωτιά;.. 
     Πόσο όμορφα κοροϊδεύει η ζωή τον θάνατο;.. 
     Με πόση δύναμη ξεπετάγονται τα νέα βλαστάρια από σπόρους φαινομενικά νεκρούς;
     Ας αποτινάξουμε τον ραγιαδισμό από πάνω μας. Ας τους δείξουμε ότι είμαστε οι σπόροι που δεν πεθαίνουν, μόνον χειμάζονται. Κι ας ξεπεταχτούμε μαζί με τους νέους βλαστούς να τους διώξουμε πάνω απ' τις στάχτες μας.
     Γιατί είναι οι δικές μας στάχτες.. Τα δικά μας όνειρα που κάηκαν. Και των παιδιών μας.
     Κι αυτά τα όνειρα δεν θα τους τα παραδώσουμε ούτε καμένα..
     Εμπρός λοιπόν, πάρτε τα μας όλα! Για να μην έχουμε τίποτα να φοβόμαστε.
     Μετά θα φοβάστε μόνον εσείς..