"Όσο πιο ψηλά ανεβαίνει η μαϊμού, τόσο περισσότερο φαίνεται ο κ@λος της".. *

     Στις κανονικές δημοκρατίες, ή μάλλον για να υπάρξει μία κανονική δημοκρατία, κράτος, εξουσία του δήμου, του λαού,
     ..έχουν θεσπιστεί τρείς θεσμοί (κανονικοί θεσμοί, όχι απ' τους "θεσμούς" του ποκοπίκου):
     Την νομοθετική εξουσία που θεσπίζει τους νόμους-κανόνες συμβίωσης σε μία
οργανωμένη κοινωνία,
     ..την εκτελεστική εξουσία που φροντίζει για την εφαρμογή αυτών των κανόνων,
     ..και την δικαστική εξουσία για να τιμωρεί την παρεκτροπή απ' τους θεσπισμένους κανόνες, και να αποδίδει το δίκαιο μεταξύ των συμβιούντων πολιτών.

     Αυτοί οι θεσμοί πρέπει πρώτον να προέρχονται απ' τον ίδιο τον λαό, ο οποίος θα πρέπει να συμμετέχει εκ περιτροπής και με κλήρωση στους θεσμούς αυτούς (όχι με εκλογές, ούτε "δι αντιπροσώπων", αλλά αυτό είναι μία άλλη, μακριά συζήτηση),
     ..και δεύτερον πρέπει να είναι εντελώς ανεξάρτητες μεταξύ τους, να μην υπάρχει ο παραμικρός επηρεασμός, συναλλαγή, διακανονισμός, ή ο,τιδήποτε άλλο θα μπορούσε να καταστήσει την μία υποχείριο ή εντελλόμενη της άλλης.

     Αυτά σε κανονικές δημοκρατίες, ή έστω σε "αντιπροσωπευτικού τύπου" δημοκρατίες που λειτουργούν κανονικά.
     Σε περίπτωση δικτατορίας, ή κατοχής της χώρας, όλα αυτά πάνε περίπατο και ματαιοπονεί κανείς προκειμένου να ψάξει να διασώσει κάποια ψήγματα, απομεινάρια δημοκρατίας και των θεσμών της.

     Στην δεύτερη περίπτωση, αυτή της κατοχής, βρισκόμαστε εμείς σήμερα σαν χώρα.
     Είναι μάταιο να ψάχνουμε για καλλιγραφία απ' της μυλωνούς τον κ@λο,
     ..και για θεσμούς των προδοτών που να λειτουργούν ανεξάρτητα και κανονικά.
     Η νομοθετική εξουσία συμπλεγμένη άρρηκτα με την εκτελεστική εξουσία νομοθετεί και εφαρμόζει νόμους όχι προς όφελος του λαού βεβαίως,
     ..αλλά προς χάριν, κατ' εντολή, και όφελος των τοκογλύφων-δανειστών-κατακτητών. 
     Και η δικαστική εξουσία έντρομη μπροστά στον ανίερο συνασπισμό των άλλων δύο εξουσιών, υποκύπτει κι αυτή στην θέληση των κατακτητών κρίνοντας ως συνταγματικούς και νόμιμους τους νόμους των μνημονίων,
     ..ακκιζόμενη με την εκτελεστική εξουσία,
     ..βρωμίζοντας κι απαξιώνοντας το τελευταίο οιονεί αποκούμπι του πολίτη.

     Από αυτήν την άποψη μπορεί να θεωρηθεί σαν πολύ ωφέλιμη η τάχα "αμισθί"
     (και τα εν δυνάμει ρουσφέτια; και οι εν δυνάμει διορισμοί συγγενών και φίλων; οι
      "εξυπηρετήσεις" σε είδος; τα "παραθυράκια" στην παραμικρή δυσκολία της ζωής της;)
     πρόσληψη της προχθεσινής προέδρου του Αρείου Πάγου ως νομική σύμβουλο του πρωθυπουργικού γραφείου.
     Ωφέλιμη γιατί μας υπενθυμίζει φωναχτά, πως σε ένα κράτος υπό κατοχή, σε ένα προτεκτοράτο, δεν υπάρχουν ανεξάρτητες εξουσίες και θεσμοί,
     ..καθώς και ότι οι πολίτες ουδεμία υποχρέωση υπακοής έχουν σε θεσμούς κατοχικούς, αντεθνικούς, ψεύτικους.
     Υπακούουν μόνον από φόβο κι από ένστικτο αυτοσυντήρησης.

     Ως πότε άραγε;..


     * ο τίτλος είναι λαϊκή παροιμία και οι λαϊκές παροιμίες έχουν πάντα δίκιο..