Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ' ακουσθεί..

     Και μάλλον δεν θα χρειαστεί να περιμένει μέχρι τα μεσάνυχτα για ν' ακούσει τα μη αναστρέψιμα γι αυτόν αποτελέσματα.

     Αλλά τί ''έξαφνα'';  Γιατί έξαφνα;
     Δεν το περιμένει άραγε;
     Θα προσπαθήσει να μας πείσει ότι δεν είχε επαφή με την πραγματικότητα της κοινωνίας, ή ότι του έλεγαν άλλα, οι σύμβουλοί του;

     Ποιές άλλες ''αλήθειες'' θα σκαρφιστεί για να αποφύγει τα επερχόμενα; Και είναι αντρίκιο αυτό; Παλικαρίσιο; Ταιριάζει με το μπόϊ του;
     Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος, λέει ο μεγάλος Αλεξανδρινός! Αλλά πού;
     Το θάρρος και η λεβεντιά είδη προς εξαφάνιση στην Κατοχική κυβέρνηση.

     Κι αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις, επιμένει ο ποιητής.
     Κι όχι μόνον την Αλεξάνδρεια, αλλά και το πολιτικό μέλλον και τα μεγαλεία και τους συμβούλους, τους παρατρεχάμενους. Πάλι μοναξιά. Πάλι ταβάνι!

     Βέβαια υπάρχει πάντα το περιθώριο (με την ισχνή αυτή εξουσία που έχει ακόμη), να απαγορεύσει το συγκεκριμένο ποίημα, ή ακόμα και όλον τον Καβάφη!
     Άλλωστε και οι άλλοι είχαν απαγορεύσει τον Μίκη!
     Αλλά μάλλον ούτε έτσι θα λυθεί το πρόβλημά του.

     Δύσκολα τα πράγματα όταν Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον.
     Κι ακόμα δυσκολότερα όταν τον ''απολείπειν'' και ο λαός!..

    
     Υ.Γ.  Και προς τί η φωτογραφία πλάϊ στο συρματόπλεγμα; Για να μας φοβίσει, ή για να συνηθίσει;
     Και πώς αισθάνεται άραγε δίπλα στον φράχτη; Ότι είναι μέσα, ή ότι είναι απ' έξω;