Τι `ναι αυτό που μας ενώνει, μας χωρίζει, μας πληγώνει..

     Κατ' αρχάς (φρονεί το blog), δεν θα 'πρεπε  να είναι τίποτα αυτό που μας χωρίζει,
     ..ενώ αυτά που μας πληγώνουν  και μας ενώνουν  είναι πολλά.

     Κατάφεραν να χωρίσουν οι παλιάνθρωποι έναν λαό, σε αυτούς που σκέπτονται καθαρά και συλλογικά,
     ..και σ' αυτούς που φοβούνται μήπως κηρυχτεί ''capital control'' (!) και δεν μπορούν να κάνουν ημερήσια ανάληψη απ' τα ΑΤΜ πάνω από 300 ευρώ.
     Και το ωραίο είναι πως αυτοί που ανησυχούν και κόπτονται, δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα
να κάνουν ανάληψη ούτε 50 ευρώ την ημέρα! Πολλοί, ούτε καν 20!
     Αυτοί που ανησυχούν μην ''πέσει μαύρο'' στις οθόνες των δανεικών κι αγύριστων θαλασσοδανείων, είναι αυτοί που δεν μπορούν να έχουν πίστωση απ' τις τράπεζες ούτε ένα πενηνταράκι!

     Και αυτοί που εμφανίζονται να μην μπορούν να κάνουν υπομονή μέχρι να ολοκληρωθεί αυτό το ομολογουμένως χυδαίο γαϊτανάκι των τάχα διαπραγματεύσεων -στην πράξη εκβιασμών-,
     ..είναι αυτοί που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, γιατί τους την πήραν τα μνημόνια!
     Όλοι αυτοί φοβούνται και βιάζονται για ποιό λόγο; Μήπως δεν συνεχιστεί η σκλαβιά τους;

     Και καλά οι παραδοσιακοί αριστεροί, αυτοί που περίμεναν οι άνθρωποι 70 χρόνια για ''να πάρουν τα όνειρά τους εκδίκηση''. Αυτοί φαντάζονται και θέλουν να αλλάξουν όλα ως δια μαγείας. Με ένα φςςςς! Να γίνουν αόρατες οι κακουργίες και οι απατεωνιές τόσων χρόνων!
     Αλλά οι άλλοι; Οι καινούργιοι αριστεροί; Αυτοί που είδαν φως και μπήκαν; Αυτοί, πού ακριβώς ήταν, και ποιά κόμματα υποστήριζαν μέχρι να τους πάρει τα σώβρακα η τρόικα εξωτερικού και εσωτερικού;

     Πιό λογικά φαίνεται να σκέφτονται και να συμπεριφέρονται όσοι αντιμνημονιακοί, αλλά μη αριστεροί ψήφισαν ή δεν ψήφισαν το αριστερό κυβερνητικό κόμμα, το στηρίζουν όμως με την ανοχή και την υπομονή τους.
     Είναι αυτοί που τσουρουφλισμένοι και εξαχρειωμένοι απ' την  πολιτική των κομμάτων του μνημονιακού-γερμανικού τόξου, κόμματα για τα οποία κάποτε πάλεψαν και ''κόπηκαν'',
     ..τώρα ρεαλιστικά σκεπτόμενοι δίνουν ένα περιθώριο στην κυβέρνηση πριν κάνουν την σκληρή και απαραίτητη κριτική τους, τουλάχιστον μέχρι να μπούν κάποιες υπογραφές με τους δανειστές-απατεώνες (κακώς κατά το blog. Με απατεώνες δεν υπογράφεις. Κόβεις.).
     Και είναι αυτοί που θα στηρίξουν την ενδεχόμενη ''ρήξη'' με όλες τις δυσκολίες της. Και με όλες τις προοπτικές της για ένα καινούργιο ξεκίνημα.

     Καλό είναι πάντως να μην μας χωρίζουν πράγματα που αφορούν και αποτελούν συμφέροντα  αυτών που μας έφεραν στην τραγική σημερινή κατάσταση.

     Όχι τίποτ' άλλο, αλλά είναι και αυτό το πολύ ωραίο τραγούδι των Πυξ Λαξ, απ' όπου κι ο στίχος του σημερινού τίτλου, που συνεχίζει:
      ''..είναι ο χρόνος που τελειώνει,
      ..και ξανά μένουμε μόνοι''!..