Μέρες ορόσημα..

     Κι αφού πήγε κι έδυσε καλά-καλά ο ήλιος προς την Εσπερία,
     ..κι αφού όλο το βράδυ γύρισε κάτω απ΄τη γή,
     ..ξεφύτρωσε τσουπ! πίσω μας το πρωί, εξ Ανατολών, κομίζοντας μιά νέα μέρα, τη σημερινή.

     Σιγά την μέρα θα πείτε. Μιά μέρα σαν όλες τις
άλλες.
     Τριακοστή Σεπτεμβρίου του 2016. Πφφφφ!
     Κι όμως.
     Σήμερα είναι μιά μέρα σημαντική, χιλιάδες φορές σημαντική.

     Σήμερα κάπου κάποιος γεννήθηκε, κι έγινε αυτή η μέρα ορόσημο για την υπόλοιπη ζωή του.
     Κάποιος κάπου πέθανε κι έγινε η μέρα αυτή ορόσημο για τους στενά δικούς του.
     Κάποιος γνώρισε τον έρωτα της ζωής του, και κάποιος χώρισε.
     Κάποιος έχασε τη δουλειά του και κάποιος προσλήφθηκε.
     Κάτι κάποιος τελείωσε, και κάτι κάποιος άρχισε.
     Ένα ταξίδι ξεκίνησε, και ένα τελείωσε. Το ίδιο και μιά φιλία.
     Κάποιος αγόρασε κάτι.
     Κάποιος άλλος γκρέμισε κάτι. Μπορεί τα όνειρα της ζωής του. Ή μπορεί, τα όνειρα της ζωής κάποιου άλλου.
     Πτυχία αποχτήθηκαν, χρήματα. Και χρήματα χάθηκαν.
     Μιά πρόβα κάπου ξεκίνησε, και μία παράσταση κάπου τέλειωσε.
     
     Υπάρχουν χιλιάδες, εκατομμύρια λόγοι που η μέρα τούτη, η τριακοστή του Σεπτέμβρη του 2016, είναι χιλιάδες φορές σημαντική, είναι ορόσημο.
     Δεν έχει σημασία αν δεν είναι για 'μας. Είναι για κάποιους άλλους.
     Για 'μας ίσως νάναι η αυριανή μέρα.   Ή ποτέ.   Ή, κάθε μέρα αφού ζούμε.
     Αλλά όλες οι μέρες είναι χιλιαδες φορές σημαντικές. Και καμία δεν θάναι πιά η τριακοστή Σεπτέμβρη του 2016.
     Καμιά δεν θα γυρίσει να γίνει περισσότερο ή λιγότερο σημαντική για  'μας.
     Θα είναι για πάντα τόσο σημαντική όσο την φτιάχνουμε εμείς σήμερα.

     Σήμερα το σχόλιο δεν έχει πολιτική και πολιτικούς. Δεν έχει χώρο για καθάρματα.
     Έχει χώρο μόνο για τη ζωή μας, για την κάθε μέρα, για την 30η Σεπτεμβρίου του 2016,
     ..που δεν πρέπει κι αυτή να τους την χαρίσουμε.
     Ας σταματήσουμε να τους χαρίζουμε μέρες που είναι για χιλιάδες λόγους σημαντικές.
     Ας ζήσουμε για 'μας.
     Ας ζήσουμε!..

     Υ.Γ.  Αν αναρωτιέστε τί είναι πιά αυτή η 30η Σεπτεμβρίου του 2016, και φαγώθηκε το blog με δαύτη, τίποτα δεν είναι. Μιά μέρα σαν όλες τις άλλες. Μιά μέρα απ' την πεπερασμένη ζωή μας.
     Για το blog είναι κάτι λίγο παραπάνω. Λίγο όμως. Μιά μικρή επέτειος. Σήμερα το blog ολοκληρώνει τα τέσσερα χρόνια του.
     Παρά τόσο όμως έφτασε να μην ξεκινήσει από αύριο τον πέμπτο του χρόνο. Είχε αποφασίσει να τελειώσει εδώ.
     Θα συνεχίσει όμως να υπάρχει, τουλάχιστον όσο ακόμη διαθέτει ψυχικά αποθέματα, όσο νομίζει πως έχει κάτι να πεί.  Όχι απαραίτητα στους άλλους, σε 'σας. Ίσως κάτι να έχει να πεί στον εαυτό του. Κάτι να διορθώσει. Κάτι να εξιλεωθεί. Και κάτι να πεί πως έκανε.
     Αυτά.
     Καλό Σαββατοκύριακο..