Τα παιδιά κάτω στον κάμπο..

     Υπάρχει άραγε κάτι που δεν ξεπούλησε η αριστερά;
     Πανευρωπαϊκά, παγκόσμια, αλλά ειδικά στην χώρα μας;
     Κάτι από τα όνειρα και τις ελπίδες του λαού, κάτι από τα δικά της όνειρα;
     Κάτι από την ψυχή των
πρώτων ματωμένων επαναστάσεων; 

     Και όλο αυτό το ξεπούλημα γιατί; Για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιά καρέκλα.
     Για μιά εφήμερη συναναστροφή με την εξουσία. (ακόμη και τα 70 χρόνια του "υπαρκτού" εφήμερα ήταν)
     Για τρείς ιδεοληψίες και δέκα επιτήδειους.
     Για πέντε τυχοδιώκτες, και τα εκατό σκουλήκια τους.

     Τί δεν ξεπούλησε η αριστερά στην Ελλάδα;
     Όλη η αριστερά:
     Η κυβερνώσα, η νεοφιλελεύθερη, τα πάντα: κράτος, λαό, έθνος, μαζί με την τιμή της και την υστεροφημία της.
     Η αντιπολιτευόμενη εντός Βουλής, που αρκείται και αποσκοπεί μόνον στην κρατική επιδότηση των κομμάτων, και περιμένει να πέσει πρώτα(!) ο καπιταλισμός για να επέμβει,
     ..ξεπουλάει ιστορία και πραγματικούς, ιστορικούς αγώνες, κοινωνικούς και εθνικούς.
     Η εκτός Βουλής θρυμματισμένη αριστερά δεν έχει ξεπουλήσει ευθέως τα όνειρά της,
     ..ξεπουλάει όμως κι αυτή τον λαό με τον τρόπο της αρνούμενη η κάθε μιά με τα δικά της προσχήματα να συναινέσει στην δημιουργία ενός ενιαίου λαϊκού, πατριωτικού, απελευθερωτικού μετώπου,
     ..ικανού να ξυπνήσει απ΄τον λήθαργο και να βγάλει απ΄τον φόβο τις λαϊκές μάζες, να απελευθερώσει την οργή και την δύναμη του κατεστραμμένου λαού.

     Αυτή είναι η αριστερά σήμερα στην Ελλάδα.
     Παρόμοια και στην Ευρώπη και παγκόσμια.
     Η ραγδαία άνοδος της ακροδεξιάς παντού, οφείλεται συντριπτικά στην αριστερά, 
     ..που στάθηκε και στέκεται ανίκανη να στεγάσει, να προστατέψει, να καλλιεργήσει τα όνειρα των λαών της γης,
     ..όνειρα ουμανιστικά και ορθολογιστικά,
     ..όνειρα που η ίδια η ιδεολογία της, η θεωρία της, πρόσφερε στον κόσμο σαν αντίδοτο στην καρκινική κατάσταση της κοινωνίας που λέγεται καπιταλισμός, ολιγαρχία, και σήμερα πιά με μιά λέξη: νεοφιλελευθερισμός.

     Ο "δεξιός" -πιό αριστερός απ' τους "αριστερούς"- μέγας Μάνος Χατζιδάκις έβλεπε και πόναγε πολύ νωρίς για όλα αυτά που κάποτε όλοι εμείς θα ζούσαμε, που ζούμε:

     ".. Τα παιδιά δεν έχουν μνήμη 
     τους προγόνους τους πουλούν
     και ο,τι αρπάξουν δεν θα μείνει
     γιατί ευθύς μελαγχολούν. "