Ποιοί είναι αυτοί που βάλθηκαν ξαφνικά να μας κλέψουν τίς ζωές μας; Που μας τραβολογάνε σε μιά ατέρμονη διελκυστίνδα εντολών, απαγορεύσεων, περικοπών, χρεών;
Πώς είναι δυνατόν να μένουμε τόσο αμέτοχοι, παραδωμένοι σα σφαχτάρια μπροστά στον χασάπη τους;
Πώς θα ξεθολώσει ο νούς, θα ξελαμπικάρει η σκέψη;
Πού μας οδηγούν; Κι εμείς γιατί πάμε;
Περιφερόμαστε σαν τυφλοί, χαμένοι, σαν αποπροσανατολισμένοι μέσα σε ομίχλη. Γυρνάμε γύρω τριγύρω στο ίδιο σημείο. Λέμε όλο τα ίδια λόγια, σκεφτόμαστε όλο τα ίδια πράγματα.
Αλλά μόνοι μας. Ο καθένας για τον εαυτό του. Ο καθένας στην ομίχλη του..
Με τα μάτια και με την σκέψη, μόνοι μας, δεν θα βγούμε απ' την ομίχλη. Δεν φτάνει. Μας χρειάζονται και οι άλλοι. Πολλοί. Όσο γίνεται πιό πολλοί.
Πώς όμως θα βρούμε ο ένας τον άλλον στο θολό αυτό τοπίο;
Με την φωνή. Φωνάζοντας. Θα προσανατολίσουμε ο ένας τον άλλον με τον ήχο των φωνών μας, μέχρι να βρεθούμε δίπλα-δίπλα και να βγούμε μαζί έξω, στον καθαρό αέρα.
Γι αυτό ανοίξτε το στόμα. Φωνάξτε. Συζητήστε.
Βγείτε σε πλατείες, καφενεία, δρόμους, σπίτια και μιλήστε!
Δείξτε και δείτε ότι δεν είναι ο καθένας μόνος του!
Δείτε και δείξτε ότι είμαστε όλοι στην ίδια θέση. Τό ίδιο στριμωγμένοι. Το ίδιο ζαλισμένοι. Το ίδιο προδομένοι, ο καθένας απ' τους δικούς του ''σωτήρες''.
Θα καταλάβουμε έτσι ότι πολλοί μαζί μπορούμε να βγάλουμε άκρη.
Αρκεί να μιλήσουμε! Να φωνάξουμε. Να ζητήσουμε!
Ας κάνουμε την αρχή από μεθαύριο κιόλας.
Ανήμερα της επετείου του Εθνικού ξεσηκωμού. Να τον τιμήσουμε.
Να κάνουμε τον δικό μας ξεσηκωμό!..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου