Για Ποιόν λόγο;

     Σήμερα το πρωί ερχόμενος στην δουλειά με το αυτοκίνητο, όπως κάθε μέρα, και ακούγοντας ραδιόφωνο, κι αυτό όπως κάθε μέρα, δέχτηκα μιά γροθιά στο στομάχι.
     Μία κυρία, συμπολίτης μας, έσερνε το πρόβλημά της σε κάποιον σταθμό, καταγγέλοντας κράτος και ΙΚΑ για αναλγησία, καθυστέρηση σύνταξης, ελλιπή εξυπηρέτηση, και λοιπά ''συνηθισμένα''.
     Κάποια στιγμή όμως η καταγγελία της μετατράπηκε σε μονόλογο. Τόσο ειλικρινή, τόσο σπαρακτικό και ''εκ βαθέων'', αντάξιο αρχαίας τραγωδίας, ισάξιο και ανώτερο ίσως από αυτές, γιατί έχει να κάνει με σημερινούς καθημερινούς ανθρώπους, κι όχι με ήρωες και θεούς.
     ''Για ποιόν λόγο;'', έλεγε, τονίζοντας έντονα τη λέξη ''ποιόν'', ''για ποιόν λόγο πρέπει αύριο να μην έχω να ταίσω την οικογένειά μου; για ποιόν λόγο πείτε μου, να πάω φυλακή επειδή προσπαθώ να τα φέρω βόλτα με το μαγαζάκι μου; επειδή θέλω να εξυπηρετήσω τους πελάτες μου και αγοράζω εμπόρευμα κι αναγκάζομαι να υπογράψω επιταγές και γραμμάτια; Για ποιόν λόγο αύριο δεν θάχω να πληρώσω την ΔΕΗ και θ' αναγκαστώ να συνδεθώ παράνομα όταν μου κόψουν το ρεύμα; Πείτε μου για ποιόν λόγο φεύγουν τα παιδιά μου στο εξωτερικό; για ποιόν λόγο να μην έχω αξιοπρέπεια; για ποιόν λόγο πρέπει να ζητιανέψω δανεικά για να ζήσω; για ποιόν λόγο; για ποιόν λόγο; για ποιόν λόγο;''
     Σιγά-σιγά ο έντονος τόνος διαμαρτυρίας στην φωνή της έφευγε, και μετατράπηκε σε ένα παράπονο: για ποιόν λόγο; για ποιόν λόγο; Σε ένα συνεχόμενο ήρεμο: για ποιόν λόγο; Ένα κατατονικό ρυθμικό, επαναλαμβανόμενο: για ποιόν λόγο; για ποιόν λόγο; για ποιόν λόγο;
     Μέχρι που μετατράπηκε σ' έναν εσωστρεφή ψίθυρο: για ποιόν λόγο; Απευθύνοταν στην ψυχή της, βαθειά μέσα της: για ποιόν λόγο; για ποιόν λόγο;  Οι παρουσιαστές της εκπομπής βουβοί. Ανάσα. Μόνον το ψιθυριστό: για ποιόν λόγο;
     Ήταν ό,τι συγκλονιστικότερο έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια. Μία συνάνθρωπός μας, μία φίλη μας, η μάνα μας, η αδελφή μας, έβγαζε ''στην φόρα'' την ψυχή της και ταυτόχρονα κατατρόπωνε, πολτοποιούσε μ' εκείνο το: ''για ποιόν λόγο;'' το κατατονικό, το ψιθυριστό, το εσωστρεφές, όλα τα σκουλήκια, τους υπάνθρωπους που ζουν ακόμα και τρέφονται απ' την εξουσία και την δική μας δυστυχία.
     Αυτό το ''για ποιόν λόγο;'' πρέπει να γίνει σημαία μας, σύνθημά μας, κραυγή που θα ισοπεδώσει τους ολετήρες, τους προδότες, τους διεφθαρμένους.
     Πρέπει να μας καλέσει σε επανάσταση, σε εξέγερση.
     Πρέπει..