Απάντηση στους ''Κεμάλ'' τούτου του κόσμου..

     ( το σχόλιο αυτό αποτελεί απάντηση σε αυτούς που διαμαρτυρήθηκαν για το ''Ποιόν προτιμάμε για πρωθυπουργό;..'' )

     Ναι, ξέρουμε, ή φανταζόμαστε, ή υποψιαζόμαστε τα παιχνίδια των διαφόρων διεθνών οργανισμών, μέσω διεθνών προσωπικοτήτων.
     Δεν μπορούμε όμως να είμαστε μηδενιστές, με την έννοια πως δεν μπορούμε ν' αρνούμαστε και να μηδενίζουμε τα πάντα. Σε κάτι πρέπει να εμπιστευτούμε. Πρέπει να
βρούμε μία σταθερά, ή να την δημιουργήσουμε.
     Η πρέσβειρα Αντζελίνα δεν ήρθε εδώ ως κυρία Τζολί ( αν και έτσι ακόμη θα την προτιμούσαμε απείρως από την μούμια του πετρελαιά, τα παπατζηλίκια του παπαδαριού, και τον κάθε Σάκη Κουβά).
     Ήρθε ως επιτετραμμένη του ΟΗΕ.
     Ναι, ξέρουμε την διασύνδεση του οργανισμού αυτού με τον παγκόσμιο καπιταλισμό, ή την αδυναμία του ν' αντισταθεί σ' αυτόν, όπως οι αρχές του θα απαιτούσαν.

     Όπως είπαμε όμως πριν, η ανθρωπότητα, τα έθνη, οι λαοί, τα κράτη της γης, δεν αποτελούν παρά μία κοινότητα.
     Κάπως πρέπει να συμβιώσουν. Με κάποιες ελεγκτικές και ρυθμιστικές αρχές που η ίδια η παγκόσμια κοινότητα θα ορίσει.
     Όταν ιδρύθηκε ο ΟΗΕ ο καπιταλισμός κυβερνούσε. Και κυβερνάει ακόμα, άσχετα αν φαίνεται ότι από μόνος του με την δική του Ύβρι θα προκαλέσει την κατάρρευσή του. Ίσως όχι αύριο ή του χρόνου. Ίσως σε είκοσι, σε πενήντα ή εκατό χρόνια. Άλλωστε αυτές οι διαδικασίες είναι τόσο αργές που ξεπερνούν σε διάρκεια την ανθρώπινη ζωή.

     Πριν τον καπιταλισμό υπήρχε ο φεουδαλισμός. Και πιό πριν οι αυτοκρατορίες. Κι ακόμα πιό πριν οι ορδές των βαρβάρων με τους αρχηγούς τους.
     Ας μην ξεχνάμε πως μόλις 200 με 300 χρόνια πριν, η ανθρώπινη ζωή ήταν πολύ φτηνή, με μηδαμινή αξία, η δικαιοσύνη ιδιωτική, και η ατομική ελευθερία ανύπαρκτη σαν έννοια.
     Σήμερα η ανθρώπινη κοινότητα έχει εξασφαλίσει για ένα σεβαστό μέρος από αυτήν αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης,
     ..και αρκετές ασφαλιστικές δικλίδες που προφυλάσσουν το δικαίωμα της ανθρώπινης ζωής και της ελευθερίας του ατόμου.
     Όχι παντού, όχι για όλους. Και με μεγάλο τίμημα: Τις ζωές 5.000 παιδιών που πεθαίνουν κάθε μέρα, σε όλο τον κόσμο από πείνα, από έλλειψη νερού και φαρμάκων. Και την γενική δυστυχία στον ''τρίτο κόσμο''.
     Δεν είναι αυτό πολιτισμός. Συμφωνούμε. Δεν είναι πολιτισμός σε σύγκριση με το ιδεατό. Είναι όμως ένα βήμα.

     Η ανθρωπότητα, το ανθρώπινο γένος από την εμφάνισή του πάνω στην γη, ανεβαίνει τον γολγοθά της ύπαρξής του με πολύ αργά βήματα,
     ..και κάθε βήμα προς τα μπρός κερδίζεται με φοβερούς πόνους, σαν επώδυνη γέννα, αιματηρή και επικίνδυνη.
     Ο ίδιος ο άνθρωπος το έφτιαξε όμως όλο αυτό. Δεν τον ανάγκασαν οι εξωγήϊνοι, ούτε ο καπιταλισμός.
     Ο καπιταλισμός, όπως και τα προηγούμενα συστήματα υπήρξαν δημιουργήματα του ίδιου του ανθρώπου.
     Προσπάθησε όμως συγχρόνως, η ανθρώπινη κοινότητα, να φτιάξει και τους μηχανισμούς ελέγχου της. Τέτοιος είναι και ο ΟΗΕ και ο κάθε παρόμοιος διεθνής οργανισμός. Η UNESCO,  ο WHO, και πάει λέγοντας.
     Αν αυτοί δεν λειτουργούν όπως σχεδιάστηκαν για να λειτουργήσουν δεν μπορούμε να τους μηδενίσουμε, να τους απαξιώσουμε τελείως. Άλλωστε έτσι θα κάναμε και το χατήρι όσων τους κατάντησαν έτσι, όσων επωφελούνται από την λάθος λειτουργία τους.
     Πρέπει η διεθνής, η παγκόσμια κοινότητα να τους ξαναπάρει στα χέρια της και να τους κάνει να λειτουργήσουν σωστά.
     Πώς;
     Το blog αδυνατεί να απαντήσει.

     Ίσως μιά ιδέα να δίνει ο ποιητής:
     ''..νικημένο μου ξεφτέρι δεν αλλάζουν οι καιροί,
     με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί.''..