Υπάρχει ζωή και μετά το πέσιμο!..

     Πικροθρηνωδείς κι αιματοστηθοδέρνεσαι,     

     ..όταν αναλογίζεσαι το πόσο κοντά φτάσαμε στην σωτηρία και στην έξοδο από τον φαύλο κύκλο του θανάτου,
     ..και πώς δυό-τρείς, άντε τέσσερεις άνθρωποι καταδίκασαν τελεσίδικα,
     ..έναν λαό σε δυστυχία, και την χώρα σε απώλεια
εθνικής κυριαρχίας, ''γκριζάρισμα'' εδαφών και θαλασσών της, και μετατροπή της σε γκέτο ιθαγενών και εισαγόμενων ψυχών.

     Κι αν είναι μιά φορά προδότης αυτός που μας έβαλε στην τραγωδία,
     ..πώς πρέπει να ονομάσουμε αυτόν που ενώ μπορούσε και είχε την ξεκάθαρη λαϊκή εντολή να μας βγάλει από αυτήν,
     ..υπέγραψε το ισόβιο δράμα του ελληνικού λαού; 

     Κι αν, σε ένα υποθετικό σενάριο, λίγες στιγμές πριν αγγίξει η λεπίδα της γκιλοτίνας τον τρυφερό λαιμό του Μεγάλου Ηλίθιου, τον ρωτήσουμε ''γιατί;'', αυτός θα μπορούσε να ισχυριστεί ''δεν ήξερα!'',
     ..τούτος εδώ, ο σημερινός, τί θα μπορούσε να ισχυριστεί; 

     Ερωτήματα ρητορικά αλλά βασανιστικά, μιά και πρόκειται για την πραγματικότητα: 
     ΦΤΑΣΑΜΕ ΠΟΛΥ ΚΟΝΤΑ, ΜΙΑ ΤΡΙΧΑ ΑΠ' ΤΗΝ ΣΩΤΗΡΙΑ ΜΑΣ, 
     ..και κάποιοι μας γύρισαν πίσω, δεν επέτρεψαν να σωθούμε.
     Κι αυτοί οι κάποιοι δεν ήταν οι τοκογλύφοι της ναζιστικά ''Ενωμένης'' Ευρώπης,
     ..παρά ήταν έλληνες, εκλεγμένοι από έλληνες γι αυτόν τον σκοπό: να πουν το μεγάλο ΟΧΙ. 

     Δεν έχει όμως πιά νόημα να ανασκαλεύουμε το παρελθόν,
     ..παρά μόνο όταν έρθει η ώρα της τιμωρίας.    

     Ο λαός είναι τώρα σαν τον δρομέα αθλητή, που μετά την αγωνιώδη κούρσα και λίγα μέτρα πριν τον τερματισμό σωριάστηκε κάτω από τρικλοποδιά. 
     Δεν έχει πιά την ψυχική δύναμη να ξανασηκωθεί να συνεχίσει.
     Ενδόμυχα ίσως να θέλει να μείνει εκεί. Να πεθάνει εκεί που έπεσε.

     Υπάρχουν όμως αυτοί που θα τον βοηθήσουν να σηκωθεί και να διεκδικήσει ξανά, απ' την αρχή την σωτηρία του.
     ΠΡΕΠΕΙ να τους βρεί, να δεχτεί την βοήθεια, και να ξανασηκωθεί.
     Έχουμε πολύ δουλειά να κάνουμε:

     Πρώτον να σωθούμε,
     ..κι ύστερα να ξαναφτιάξουμε μία σωστή πατρίδα!..