Παλεύοντας γι αυτούς και για 'μας..

     Σήμερα το blog θα ήθελε να μιλήσει στους φίλους και αναγνώστες του για κάτι εντελώς διαφορετικό από τα συνηθισμένα,
     ..και όμως τόσο αλληλένδετο με όλα όσα λέμε και για όσα παλεύουμε.

     Τούτη η σκ@τένια αθρώπινη κοινότητα πάνω σε τούτον τον πανέμορφο πλανήτη,
     ..κατάφερε μετά από
μόλις δύο αιώνες τεχνολογικής εξέλιξης και "πολιτισμού" έτσι ώστε το 1% του πληθυσμού της να καρπώνεται  (να απαλλοτριώνει) το 60% του πλούτου που παράγεται από όλους τους τομείς της οικονομίας παγκοσμίως,
     ..δημιουργώντας τέτοιες ανισότητες τόσο ακραίου και χυδαίου πλούτου, όσο και ακραίας ακατανόμαστης φτώχειας,
     ..με όλα όσα αυτό συνεπάγεται.


     Και αυτό που κυρίως συνεπάγεται είναι μία ατελείωτη στρατιά εκατομμυρίων παιδιών σε χώρες του "τρίτου" (κυρίως) κόσμου, χωρίς τροφή, χωρίς πρόσβαση σε καθαρό νερό, χωρίς δυνατότητα παιδείας, χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη,
     ..χωρίς τίποτα απ' όλα όσα η ανθρωπότητα είναι περήφανη σήμερα ότι "κατέκτησε".

     Το blog γνωρίζει πως η βελτίωση των όρων διαβίωσης των παιδιών αυτών είναι ευθύνη των κρατών της παγκόσμιας κοινότητας,
     ..κράτη τα οποία οι πολίτες συντηρούν και διατηρούν στην ζωή με τους άμεσους και έμμεσους φόρους τους,
     ..και πως αν οι πολίτες πάρουν αυτοί στα χέρια τους το ανθρωπιστικό έργο που χρειάζεται να γίνει, υποκαθιστώντας τα κράτη και τους διεθνείς κρατικούς οργανισμούς,
     ..θα καταφέρουν να κάνουν τις κρατικές οντότητες ακόμη πιό τεμπέλικες, πιό αμελείς, πιό αδιάφορες ως προς το ανθρωπιστικό τους καθήκον.

     Όμως.
     Σαν άνθρωπος δεν είναι δυνατόν να εθελοτυφλείς μπροστά στην δυστυχία που εκούσια το σύστημα δημιουργεί,
     ..περιμένοντας απ' το ίδιο του σύστημα (εφ' όσον όλα τα "πολιτισμένα" σήμερα κράτη που θα μπορούσαν πραγματικά να προσφέρουν είναι διαβρωμένα απ' την Παγκοσμιοποίηση και την Νέα Τάξη Πραγμάτων) να δώσει λύση ή έστω ανακούφιση στο πρόβλημα.
     Κι όταν μάλιστα παλεύει κάποιος για την δημοκρατία, την ισονομία, την ισότητα, τα ανθρώπινα δικαιώματα, τα ιδεώδη του ουμανισμού,
     ..σε όποια χώρα κι αν βρίσκεται, όσα χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά κι αν είναι, όποια κι αν είναι η κατάσταση στην δική του χώρα,
     ..είναι υποχρεωμένος να δείξει έμπρακτα κάτι, μιά συμβολή, μιά παρέμβαση.

     Το blog αποφάσισε να γίνει "ανάδοχος παιδιού" μέσω της ActionAid.
     Το blog πιστεύει πως 22 ευρώ τον μήνα τα αντέχει. Δεν θα γίνει πιό πλούσιο αν τα κρατήσει, ούτε πιό φτωχό αν τα δώσει.
     Το blog πιστεύει (ή θέλει να πιστεύει) πως είναι κι αυτό μία πράξη αντίστασης-αντίδρασης προς το σύστημα. Όχι που αναλαμβάνει να σώσει τα θύματα που το σύστημα δημιουργεί, αλλά που κοντράρει το σύστημα στα σχέδιά του για ολοένα περισσότερη φτωχοποίηση των ήδη φτωχών, προς όφελος των ήδη πλουσίων.

     Το blog τώρα που το καλοσκέφτεται νομίζει πως ή αναδοχή ενός παιδιού θα ήταν ένα καλό σημείο συνάντησης όλων όσων από εμάς τόσα χρόνια φωνάζουμε και παλεύουμε κόντρα στα μνημόνια, στα σχέδια της νεοφασιστικής Ευρωπαϊκής "Ένωσης", στην επέκταση της "προκάτ" σκέψης και ζωής που η Παγκοσμιοποίηση ετοιμάζει για τους λαούς της γης.
     (άλλωστε ας μην ξεχνάμε πως το σύστημα, πολύ εύκολα αν δεν βρισκόμασταν γεωγραφικά ως χώρα στο μέσον του Δυτικού "πολιτισμού" θα επεφύλασσε και για μας μιά θέση δίπλα στην Ρουάντα, την Καμπότζη, το Μπανγκλαντές, ή την Γκάνα)

     Το blog καλεί όλους μας να δείξουμε έμπρακτα αυτή την μικρή πράξη αντίδρασης.
     Ας γίνει η αναδοχή ενός παιδιού του "τρίτου" κόσμου το γνώρισμά μας, αυτό που για αρχή θα μας ενώνει και θα ταυτοποιεί τον έναν στα μάτια των άλλων.

     Κι αν ακόμη μας κοροϊδέψουν, κι αν ακόμη αποδειχτεί πως η ActionAid ή παρόμοιες οργανώσεις είναι μία απάτη ή ένα δεκανίκι του συστήματος, χαλάλι τους.
     Θα μας έχουν κλέψει ακόμη ένα 25αρι τον μήνα μαζί με όσα άλλα μας κλέβουν και μας έχουν κλέψει.
     Εμείς όμως θα έχουμε κάνει την προσπάθειά μας.
     Θα έχουμε προβάλλει την αντίδρασή μας (ή έστω έτσι θα νομίζουμε).
     Κι αυτό είναι που μετράει!..