Όχι κύριοι! Δεν πάμε πλατεία. Η επανάσταση δεν προαναγγέλεται.
Δεν γίνεται να πείς, την τάδε μέρα, τάδε ώρα να κατέβουμε στο Σύνταγμα να ρίξουμε την κυβέρνηση!
Αυτά είναι φαιδρά πράγματα.
Η επανάσταση είναι κάτι το αυθόρμητο. Ένα φούσκωμα ψυχής, ένα ξεχείλισμα αγανάκτησης κι απελπισίας, που όταν το αισθανθείς τα πόδια βγαίνουν μόνα τους στον δρόμο, χωρίς σκέψη, χωρίς συνεννόηση.
Κι όσο κι αν φανεί παράξενο τα τελευταία τρία χρόνια έχουν γίνει δύο επαναστάσεις:
Η πρώτη ήταν ανήμερα του εορτασμού της 28ης Οκτωβρίου του 2011, όταν χιλιάδες λαού σε πολλά σημεία της επικράτειας, χωρίς προηγούμενη συνεννόηση, προπηλάκισαν (και πολύ καλά έκαναν) τους ''επισήμους'', τους έδιωξαν, κατέλαβαν τις εξέδρες και παρακολούθησαν μόνοι τους, τα νιάτα, τα δικά τους παιδιά να παρελαύνουν μπροστά στην πραγματική εξουσία: τον λαό.
Ο μεγάλος Ηλίθιος αντέδρασε σπασμωδικά, ανήγγειλε δημοψήφισμα (!) και...κατέρρευσε.
Εκείνη η πρώτη ''αντιμνημονιακή επανάσταση'', θα είχε αίσιο τέλος, θα οδηγούσε σε εκλογές και τα πράγματα πιθανότατα θα έπαιρναν άλλη τροπή, αν πίσω απ' τον εκπεσόντα δοσίλογο δεν εμφανίζονταν ένας άλλος μεγαλύτερος δοσίλογος, να διασώσει το σύστημα και να κυβερνάει (τρόπος του λέγειν) ακόμα και σήμερα.
Η δεύτερη επανάσταση έγινε πριν μερικές μέρες. Όταν ο πρωτοπαλιάνθρωπος, αχυράνθρωπος της τρόϊκας, αποφάσισε πραξικοπηματικά να κλείσει την ΕΡΤ, και πάλι χιλιάδες κόσμου, σ' όλη την Ελλάδα, ΑΥΘΟΡΜΗΤΑ, έσπευσαν να συμπαρασταθούν και να περιφρουρήσουν, όχι τους απολυμένους και την ΕΡΤ, αλλά την ίδια την Δημοκρατία.
Ήταν μιά μεγαλειώδης κίνηση απ' την πλευρά του λαού που έδειξε ότι είναι ακόμα ζωντανός, κι ότι διατηρεί ακέραια τα επαναστατικά του αντανακλαστικά.
Αυτό ήταν και το μόνο ευχάριστο απ' αυτή την τελευταία επανάσταση. Γιατί τούτη τη φορά η εξουσία δεν έκανε το μοιραίο λάθος, να στείλει δηλαδή τα ΜΑΤ να ασκήσουν βία για να επιβάλει την θέλησή της. Εξυπνάδα; Αίσθημα αυτοσυντήρησης;
Ίσως ο ''πρωθυπουργός'' ήθελε να προκαλέσει την ''ελεγχόμενη'' πτώση του και να προκηρύξει εκλογές χωρίς υποτίθεται υπαιτιότητά του.
Αν έστελνε τα ΜΑΤ κι αιματοκυλούσε (πράγμα σίγουρο) τον λαό, η πτώση του θα ήταν ανεξέλεγκτη και καταστροφική για το σύστημα.
Εδώ πρέπει να σταθούμε και σε κάτι άλλο: Και στις δύο αυτές επαναστάσεις, ο ρόλος σύσσωμης της αντιπολίτευσης υπήρξε (για να μην τον χαρακτηρίσουμε προδοτικό προς τον λαό), τουλάχιστον παρελκυστικός, ανέμπνευστος και εξαιρετικά κοντόφθαλμος.
Δεν πάμε λοιπόν πλατεία. δεν το προγραμματίζουμε.
Όταν θάρθει η ώρα (που κοντοζυγώνει απ' ό,τι φαίνεται), θα συναντηθούμε και πάλι αυθόρμητα σε δρόμους και σε πλατείες.
Κι απ' ό,τι επίσης φαίνεται θάμαστε μόνοι μας. Ο ΛΑΟΣ..
Ενώπιος ενωπίω..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου