Το διάβασα στα μάτια σου..*

     *..τό 'δα στο παγωμένο σου το βλέμμα..
     Στίχοι λαϊκού τραγουδιού με τίτλο ''Δεν θέλω τέτοιους φίλους''. 

     Δεν χρειάζεται να είναι κανείς φυσιογνωμιστής για να καταλάβει πως αυτή η φάτσα,
     ..η τάχα αθώα, παιδική γκριμάτσα, ανήκει σε άνθρωπο βαθιά ενοχικό,
     ..που έχει να κρύψει τα πάντα, που έχει πεί ψέματα για τα πάντα, απ' το λειψό βάζο με το γλυκό στο ράφι, μέχρι την ηθελημένη και για ίδιο όφελος προδοσία μιάς χώρας κι ενός λαού!

     Αυτά τα μάτια, το ύφος, το στήσιμο του σώματος, η εκφορά του λόγου, όλα φωνάζουν: ένοχος!
     Θα έπρεπε να είναι τουλάχιστον ο Μινωτής για να μπορέσει να κρύψει το τεράστιο βάρος που σέρνει πάνω του και μέσα του, απ' τις ανομολόγητες πολιτικές του πράξεις.
     Αλλά δεν είναι!
     Δεν είναι παρά ένας τελευταίος κομπάρσος της πολιτικής, που τύχη, συγκυρία κακή, αλλά και ολιγωρία του ίδιου του λαού τον έφερε στο τιμόνι του κράτους.

     Κομπάρσος είναι και το ξέρει.
     Γι αυτό και θέλει να περιτριγυρίζεται από άλλους κομπάρσους χειρότερους απ' αυτόν,
     ..για να φαίνεται ο ίδιος καλύτερος!
     Γι αυτό τόσοι Μπουμπούκοι, τόσοι Χρύσανθοι, τόσοι Τσεκουροφόροι, τόσες Λαίδες γκαγκά, τόσοι Γεράσιμοι, τόσοι Βρωμήλοι!
     Θιασάρχης θίασου κομπάρσων. Φελλών. Τυχαίων. Απροσδιόριστων!

     Και ένοχος!
     Ένοχος μέχρι το τελευταίο κύτταρο του σώματός του.
     Και το ξέρει. Το αισθάνεται!
     Είναι απ' τις ενοχές που όσο ανήθικος κι αμοραλιστής κι αν είσαι, τις αισθάνεσαι.
     Σε παιδεύουν χωρίς να το θέλεις.
     Προβάλλονται στην μορφή σου, στο σώμα σου, στη φωνή σου. Και σε προδίδουν.

     Αυτό είναι, αυτά προδίδει αυτή η φυσιογνωμία:
     Έναν ένοχο, ατάλαντο κομπάρσο, που δεν μπορεί να κρύψει τις ενοχές των πράξεών του, όχι απ' τον λαό, αλλά ούτε κι απ' τον ίδιο του τον εαυτό!

     Θα μπορούσαμε ίσως και να τον λυπηθούμε, αν λυπόταν ο ίδιος τον εαυτό του,
     ..και δήλωνε παραίτηση!..