"Φράουλες και αίμα". Μία επέτειος..

     Στις ΗΠΑ στα μέσα της δεκαετίας του '60 οι φοιτητές πρωταγωνιστούν στο κίνημα ενάντια στον πόλεμο του Bιετνάμ.
      Tον Aπρίλιο του '68 καταλαμβάνουν το πανεπιστήμιο της Kολούμπια στη Nέα Yόρκη, εκφράζοντας την ολοκληρωτική απόρριψη του ιμπεριαλισμού των HΠA.
     Παλεύουν ενάντια στα κέντρα κατάταξης στο στρατό που λειτουργούν στο εσωτερικό του πανεπιστημίου και στις φυλετικές διακρίσεις, ενώ κύριο πεδίο δράσης τους γίνεται ο αγώνας ενάντια στο σύστημα και το ρόλο της εκπαίδευσης.
     Το κίνημα καταπνίγεται δύο μήνες μετά στο
πανεπιστήμιο του Μπέρκλεϋ στο Σαν Φραντσίσκο, όταν στις 15 Μαϊου οι φοιτητές που έχουν καταλάβει πριν το κτήριο συγκρούονται σε παράταξη με την αστυνομία, 
     ..η οποία πυροβολεί εναντίον του άοπλου πλήθους. Αίμα.
     ( ο τίτλος του βιβλίου και της ταινίας "The Strawberry Statement" που περιγράφουν εκείνα τα γεγονότα προήλθε από την απαξιωτική δήλωση του καθηγητή πολιτικής φιλοσοφίας Χέρμπερτ Ντιν (Herbert L. Deane) στο Κολούμπια, όταν άκουσε τις απόψεις των φοιτητών για τη γενικότερη πολιτική του πανεπιστημίου: "Δε με ενδιαφέρουν περισσότερο από το αν τους αρέσουν ή όχι οι φράουλες!" ανακοίνωσε σε ένα κατάμεστο αμφιθέατρο. )

     Σε εμάς, εδώ, το κίνημα της Πλατείας, οι Αγανακτισμένοι, και ο υπόλοιπος λαός που το 2011 και το 2012 επιχείρησε να εναντιωθεί στην νέα αποικιοκρατία και στην κατάλυση κράτους-δημοκρατίας-Συντάγματος,
     ..και αφού έφαγε τόνους χημικά και ξύλο από το κράτος και το παρακράτος του συστήματος, υποχώρησε για να αντεπιτεθεί δυό χρόνια μετά στην κάλπη του Ιανουαρίου του 2015 στέλνοντας στην εξουσία κάποιους που έλπιζε πως θα βάλουν τα πράγματα σε μία αποδεκτή-δημοκρατική τάξη.
     Η έκτοτε προδοσία των ντεμέκ αριστερούληδων, που συνεχίζεται και κορυφώνεται αυτές τις μέρες με την εν ψυχρώ ψήφιση τέταρτου μνημονίου μέτρων εναντίον του λαού και της Συνταγματικής τάξης,
     ..πυροβόλησε κάθε ελπίδα και εμπιστοσύνη του μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού προς το πολιτικό προσωπικό της χώρας.

     Παρ' όλα αυτά η ελπίδα πράγματι πεθαίνει τελευταία, όπως λέει ο λαός. Τελευταία -εννοείται- από αυτόν που ελπίζει. Τελευταία -εννοείται- μέχρι να σκοτώσουν και τον τελευταίο που ελπίζει.
     Αυτό συνάγεται από το τέλος του συγκλονιστικού άρθρου-έρευνα του τελευταίου τεύχους του περιοδικού UNFOLLOW με τίτλο: " Οι γενιές της κρίσης: Επτά χρόνια καταστροφής ".
     ( Το blog παροτρύνει θερμά όλους -κάτι που δεν κάνει συχνά- να διαβάσουν αυτό το άρθρο.
     Εκεί θα βρεί κανείς μέσα από τα μάτια, τις σκέψεις και τα λόγια του πιό άμαχου πληθυσμού που είναι τα παιδιά, 
     ..γιατί όλοι αυτοί οι μνημονιακοί πολιτικοί πρέπει να αντιμετωπίζονται ως εγκληματίες και καθάρματα, έχοντας επιτελέσει έργο οιονεί γενοκτονίας για όφελος κάποιων ξένων συμφερόντων,
     ..και προφανώς και δικό τους. )
     Στο τέλος λοιπόν αυτού του άρθρου αναφέρεται πως η έρευνα μεταξύ των νέων από 18 έως 35 και 40 ετών,
     ..έδειξε πως το 67% από αυτούς θα συμμετείχε ενεργά σε μία εξέγερση εναντίον της κυβέρνησης.
     ( προφανώς όχι μόνον εναντίον αυτής της κυβέρνησης γιατί δεν τους αρέσουν οι μούρες τους, αλλά και κάθε κυβέρνησης-φερέφωνο των τοκογλύφων "εταίρων" που δρα πιά ανοικτά εναντίον της κοινωνίας και του λαού.)

     Εάν η έρευνα είναι σωστή και έχει βάση, τότε φαίνεται πως το μούδιασμα απ' την "αριστερή" προδοσία τελειώνει,
     ..και οι νέοι (τουλάχιστον) τείνουν να ξαναβρούν τα χαμένα αντανακλαστικά που οφείλουν να έχουν ως νέοι.
     Μένει να διαπιστωθεί και στην πράξη.
     Με την προειδοποίηση βέβαια πως απ΄ το 1968 και ως σήμερα το σύστημα παραμένει ίδια βίαιο και πιό βίαιο ακόμη στις αντιδράσεις του όταν νοιώσει πως κινδυνεύει.

     Οι κοινωνικές επαναστάσεις είναι πάντα πολύ επικίνδυνες για τους επαναστάτες.
     Είναι όμως ακόμα πιό επικίνδυνες,
     ..για το σύστημα!..