Η κατάσταση που ζούμε σήμερα οφείλεται σε ένα μεγάλο ποσοστό στην απομάκρυνσή μας απ' την φύση.
Η Φύση διδάσκει.
Και το δίδαγμά της είναι: υπομονή, εγκαρτέρηση, μέτρο και μετριοπάθεια.
Όλα αυτά, που χρόνια τώρα εγκαταλείψαμε προς χάρην μιάς επίπλαστης υλικής ευτυχίας, μακριά από ο,τιδήποτε φυσικό κι ανθρώπινο.
Μακριά από ο,τιδήποτε στις πραγματικές μας διαστάσεις απέναντι στην Φύση και την αιωνιότητα.
Την λοιδορίσαμε την Φύση.
Της γυρίσαμε την πλάτη. Την παραβιάσαμε.
Αισθανθήκαμε ανώτεροί της και δυνατότεροί της! Τί λάθος!
Αυτό το τριήμερο είδα πάλι τον ήλιο να ''στέκεται'' για άλλη μιά φορά στο θερινό ηλιοστάσιο, στην πύρινη πορεία του στον χρόνο, και απόλαυσα τους κραδασμούς της αρχαίας χαράς των προγόνων μας μπροστά στο θαύμα της Φύσης.
Είδα τα φυτά και τα ζώα να στέκονται ξέπνοα, λιγόθυμα στην ζέστη του μεσημεριού, και να ξαναζωντανεύουν στον πρώτο βραδυνό κατεβάτη.
Είδα τις παραλίες να δέχονται το αιώνιο σκούντημα των κυμάτων και να μουρμουράνε ευτυχισμένες.
Είδα τις αγριοσυκιές και τις φραγκοσυκιές να θέλουν να προσφέρουν απλόχερα αυτό που έχουν, αυτό που μπορούν.
Είδα τέλος το μεγάλο μάτι του ουρανού, το φεγγάρι, να παρακολουθεί τα πάντα ακολουθώντας κατά πόδας τον αφέντη-Ήλιο για να του δώσει την πρωϊνή αναφορά, τί είδε και τί έγινε..
Και θυμήθηκα τον αριστουργηματικά δοσμένο απ' τον Νίκο Τζόγια, ''Μονόλογο του Φεγγαριού'', από τον ''Ματωμένο Γάμο'', στην μετάφραση του Νίκου Γκάτσου.
Απολαύστε τον, και κρατήστε την αποστροφή-επωδό:
''..Κανείς δεν μου γλυτώνει εμένα..''..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου