Οι δύο κεντρικοί χαρακτήρες του έργου περιμένουν την άφιξη μιας υπερβατικής φιγούρας που θα τους σώσει, αλλά που δεν έρχεται ποτέ.
Όπως ακριβώς στο ''θέατρο του παραλόγου'' του Μπέκετ, έτσι και στην σύγχρονη ελληνική τραγωδία, η άφιξη του Γκοντό ( κάποιου ηγέτη, ή του λαού;; ), συνεχώς αναβάλλεται.
Με διάφορα εύσχημα τερτίπια της εξουσίας, αλλά και με διάθεση παρελκυστική εκ μέρους του ίδιου του λαού, η αντίσταση και η κοινωνική εξέγερση μετατίθεται από μήνα σε εξάμηνο, κι απ' το Πάσχα στον Ιούνιο και μετά στον Σεπτέμβριο..
..και τώρα πάλι μετά, κι αφού ξεκινήσουν οι πλειστηριασμοί-κλοπή της περιουσίας του κόσμου, των αθρόων απολύσεων, ή ίσως και μετά τις ευρωεκλογές, και βλέπουμε!
Στην θέση των θεατών, οι υπόλοιποι λαοί της Ευρώπης (και ειδικά του νότου), καθώς και όσοι εδώ στο εσωτερικό πιστεύουν στον μονόδρομο της παρέμβασης του ελληνικού λαού για την κάθαρση και την νέμεση της σύγχρονης αυτής τραγωδίας (ή θέατρο του παραλόγου;), απορούν για την ακινησία, για την χωρίς λόγο αναμονή.
Οι ιστορικοί που στο μέλλον θα προσπαθήσουν να ερμηνεύσουν την αυτοκτονική αυτή τάση ενός ολόκληρου λαού, θα δυσκολευτούν πάρα πολύ..
Ο δικός μας ''Γκοντό'' όμως, ΠΡΕΠΕΙ να εμφανιστεί!
Δεν υπάρχει η πολυτέλεια άλλης αναμονής!
Όσο αργεί, τόσο τα γεγονότα τρέχουν εις βάρος των χαρακτήρων του έργου, των ίδιων των θεατών, εις βάρος όλων!
Αν καθυστερήσει κι άλλο δεν θα υπάρχει πιά τίποτα για να σωθεί..
Ούτε ''χαρακτήρες'', ούτε θεατές..
..ούτε καν το ίδιο το Έργο..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου