Υπάρχουν, ακόμη..

     Και μ' αυτά και μ' αυτά φτάνουμε και στον τελευταίο μήνα του χρόνου..

     Πέρασε πιά και ο ''επικίνδυνος''(!) Νοέμβριος, όπως είχε περάσει ο ''καυτός'' Σεπτέμβριος, και πιό πριν ο  ''οριακός''  Ιούλιος!

     Κουταμάρες και αηδίες για να ξεγελιέται το πόπολο, και να λουφάζει στους καναπέδες και τις πολυθρόνες, περιμένοντας: τίποτα!

     Ένα παχύ και βαρύ ''τίποτα'', που το μεταθέτουμε από Δευτέρα σε Πέμπτη, κι από Φεβρουάριο  σε Ιούνιο, και από Πάσχα στις γερμανικές εκλογές, δίνοντας χώρο και χρόνο στο ''σύστημα'' και στα κυβερνητικά ανδρείκελα να χορεύουν τον χορό του διαβόλου πάνω στις πλάτες του ελληνικού λαού, στο κουφάρι της ελληνικής οικονομίας, στο ανύπαρκτο πιά μέλλον..

     Και μεις, περιμένουμε ολοχρονίς τι;
     Να περάσει κι αυτός ο χρόνος, να 'ρθει ο επόμενος, να γίνει τί;
     Να περάσουν τάχα τα χρόνια των μνημονίων και μετά: τσακ! σαν κάποιος να γύρισε τον διακόπτη, να ξαναγυρίσουν όλα στον κανονικό τους ρυθμό;

     Και δεν έχουμε καταλάβει ότι δεν υπάρχει ''μετά'';
     Ότι δεν μπορεί να υπάρξει  ''μετά'', χωρίς ιδρώτα, χωρίς δάκρυα, χωρίς ''αίμα'' !

     Δεν μπορούμε να περάσουμε το φουσκωμένο ποτάμι χωρίς να βραχούμε! Χωρίς να ξεσκίσουμε και να ματώσουμε τα πόδια μας στις πέτρες!  Χωρίς απώλειες!
     Δεν γίνεται..

     Κι αν δεν το διαβούμε τώρα, το ποτάμι συνεχώς φουσκώνει, βρυχάται, ζητάει ανθρώπινες ζωές και καταστροφές..
     Δεν γίνεται να το διαβούμε καβάλα στους καναπέδες!

     Σε ένα μήνα τελειώνει κι αυτός ο χρόνος.
     Στον απολογισμό που θα κάνουμε, στην απογραφή όσων χάσαμε κι όσων μας μένουν ακόμα, ας θυμηθούμε να βάλουμε στην άκρη, να περισώσουμε ένα σπίρτο..

     Αυτό που θα βάλει φωτιά στους καναπέδες..


     Υ.Γ.  Ο τίτλος του κειμένου μπήκε έχοντας στο μυαλό τις μαριονέτες που κυβερνούν την ύπαρξή μας.  Προχωρώντας όμως το κείμενο ανακαλύπτει κανείς ότι τελικά αυτά που ''Υπάρχουν, ακόμη..'' είναι οι καναπέδες, η ατολμία και η ανοησία μας..