Η σπίθα της ελπίδας μπορεί να θαμποφάνηκε πριν δύο μήνες,
..όμως η καταστροφή, το γκρίζο, η απελπισία εξακολουθεί ν' απλώνεται.
Σε κάθε γειτονιά, σε κάθε σπίτι, σε κάθε ψυχή το γκρίζο προχωράει.
Τα λουκέτα αυξάνονται, η ανεργία ξεσαλώνει, η πείνα κάνει πάρτι. Οι εξώσεις γεμίζουν τον τόπο με ανθρώπινα και ψυχικά σκουπίδια.
Η αγορά ανύπαρκτη. Το ίδιο και η αντοχή πιά του κόσμου, που η φετινή Ανάσταση θα μοιάζει περισσότερο με μνημόσυνο.
Το blog λυπάται που θα το επισημάνει, αλλά τις ημέρες τούτες της αγάπης, μόνον η αγάπη λείπει.
Γιατί,
..δεν φταίνε μόνον οι διεθνείς τοκογλύφοι-απατεώνες. Δεν φταίνε μόνον οι πολιτικοί δωσίλογοι.
Είναι που τα τελευταία και πιό αηδιαστικά τους παρακλάδια, οι μαυραγορίτες, ζουν ανάμεσά μας.
Είμαστε οι ίδιοι εμείς, σάρκα από την σάρκα μας, τα ''σά εκ των σών'',
..ο απέναντι, ο διπλανός, ο πρώην φίλος, ο τάχα συνεργάτης.
Είμαστε εμείς που σκοτωνόμαστε μεταξύ μας.
Ο επιχειρηματίας που αν και παλεύει την κρίση και τους καιρούς, προκειμένουν να μην μειωθούν ούτε στάλα τα κέρδη του, στέλνει στην κόλαση της ανεργίας ανθρώπους, ενώ ξέρει πως σε λίγο δεν θάναι πιά άνθρωποι αλλά νεκροζώντανοι.
Ο ιδιοκτήτης που νοικιάζει το σπίτι ή το κατάστημά του, που διώχνει για λίγα νοίκια τον νοικάρη του, πετώντας νοικοκυριά κι επιχειρήσεις στον δρόμο,
..αρνούμενος την παραμικρή κατανόηση και υπομονή,
..λες και η χώρα γέμισε πιά απατεώνες και κυνηγάμε ο ένας τον άλλον, ποιός θα φάει ποιόν, και ποιός θα επιζήσει μιά μέρα παραπάνω.
Όλοι αυτοί μαυραγορίτες είναι.
Δεν χρειάζεται να σου πάρουν το σπίτι για ένα κομμάτι ψωμί.
Σου πέρνουν την ψυχή, την ελπίδα, την ζωή. Το ίδιο είναι.
Μαυραγορίτες!
Γέμισε η χώρα μαυραγορίτες.
Την προηγούμενη φορά, όταν έφυγε ο κατακτητής ξεκίνησε ο εμφύλιος.
Οι μαυραγορίτες τότε γλύτωσαν.
Οι μαυραγορίτες δεν γίνεται να γλυτώνουν πάντα.
Όχι τώρα, που η αγάπη μόνον λείπει,
..και το μίσος περισσεύει..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου