Τί αξίζει;..

     Όταν βλέπεις τα πράγματα κάπως από πιό μακριά, κάπως αποστασιοποιημένα (όπως ας πούμε απ΄το κρεβάτι σου όταν είσαι άρρωστος),
     ..αναρωτιέσαι αν αξίζουν όλα αυτά.

     Αξίζει να αναστατώνεις την ζωή εκατομμυρίων κατοίκων μιάς πόλης για την
επίσκεψη ενός ανθρώπου; Και είναι αυτός ο άνθρωπος τόσο αγαθός που χρειάζονται μεραρχίες ολόκληρες για να τον προστατεύσουν, άραγε από τί; Από την αγάπη του κόσμου;

     Αξίζει τόσο πιά γλύψιμο και ξεφτιλίκι για μιά αναφορά στην ανάγκη διαγραφής μέρους του έτσι κι αλλιώς πλαστού χρέους,
     ..όταν είναι σίγουρο πως τα ευρωπαϊκά κοράκια δεν έχουν καθόλου σκοπό να εγκαταλείψουν το πτώμα που έπεσε στα νύχια τους;

     Αξίζει τόσο πολύ να ρεζιλεύεσαι (ρε Πάκη ξεφτίλα) παρακαλώντας με λόγια του Ελύτη έναν ήδη συνταξιούχο πρόεδρο, και κάνοντας αναφορά στην  "Σκοτεινή Ήπειρο"  του Μαρκ Μαζάουερ; Πότε διάβασες εσύ Ελύτη και Μαζάουερ ρε επαγγελματία (ξεφτίλα) πολιτικέ;
     Και αξίζει να το παίζει τόσο άνετος και large ο πρωθυπουργός-πινόκιο, όταν ξέρουμε πως μιά τρίχα απ' τα φρύδια του συνταξιούχου Μπάμια, έχει πολλαπλάσια αξία (δύναμη) απ' αυτόν;

     Αξίζει στον ταλαίπωρο λαό να μην ξέρει πώς να αντιδράσει; 
     Ο Μπάμιας ρε μας φταίει; Αυτός είναι ο φονιάς των λαών; Είναι. Στα πλαίσια όλης της αμερικάνικης εξωτερικής πολιτικής. Ε, και; Αυτόν περιμέναμε οκτώ χρόνια τώρα να έρθει μιά φορά για να βγούμε στον δρόμο και να γίνει χαμός;
     Τους άλλους, τους δικούς μας, τους φονιάδες του δικού μας λαού δεν τους βλέπουμε;
     Δεν τους έχουμε εδώ καθημερινά να τους @@μήσουμε τα ράμματα;

     Τόσα χρόνια διαδηλώσεις και συλλαλητήρια δεν είδαμε ένα σωστό σύνθημα: "Φονιάδες του λαού πολιτικοί".
     Αλλά εκεί: Στους δικούς μας που μπορούμε, κοτούλες. Στους ξένους που μάλλον είναι ανώτερο των δυνάμεών μας, τσουτσουρωνόμαστε.

     Όχι. Δεν αξίζουν όλα αυτά.
     Αλλά μας αξίζουν!..