Βιαζόμαστε..

     Είναι σίγουρο πως  οι περισσότεροι ακόμη και από όσους δραστηριοποιούνται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σε διάφορες αντιμνημονιακές ομάδες,
     ..είναι βαθύτατα απελπισμένοι, αμήχανοι, απαισιόδοξοι και φοβισμένοι. 

     Τί τους (μας) οδήγησε άραγε όλους αυτούς (εμάς) στην κατατονία του καναπέ και του
πληκτρολογίου;
     Μα φυσικά η βία.
     Η καθαρή, ξεκάθαρη, απροκάλυπτη συστημική βία.
     Όχι η λεκτική βία. Αυτή ανήκει στα ΜΜΕ.
     Ούτε η ψυχολογική βία. Αυτή είναι προνομιούχο πεδίο των θεωρητικών των μνημονίων και της Παγκοσμιοποίησης.
     Ούτε καν η οικονομική βία, που όταν ξεφύγει πέρα από κάποια όρια μιμείται πιά κι αυτή την σωματική βία.
     Μιλάμε για την πρωτόγονη, καθαρή, φυσική βία.

     Αυτή που ανταλάσσει τα επιχειρήματα με τα ρόπαλα, και την παράσταση διαμαρτυρίας με τα χημικά.
     Αυτή που από τις Πλατείες του 2011 μέχρι τους συνταξιούχους του προηγούμενου μήνα επιστρατεύτηκε από τις δωσιλογικές κυβερνήσεις για να επιβάλλει σιωπή και μνημόνια.
     Αυτή που από την τερατογένεση της τρέχουσας εκδοχής της Ευρωπαϊκής " Ένωσης", έχει δώσει δείγματα γραφής στην Γένοβα, στο Παρίσι, στη Φρανκφούρτη, στην Κύπρο, και αλλού.
     Αυτή που εδώ και πολλά  "Ευρωπαϊκά" χρόνια παρακάμπτει δημοκρατίες και λαούς,
     ..για να επιβάλλει το "κοινοτικό" δίκαιο των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων, πολυεθνικών και μη, απέναντι στην "απειθαρχία των ολίγων", όπως ονομάζουν σύστημα και ΜΜΕ την πλειοψηφική εκείνη μάζα των λαών της Ευρώπης,
     ..που αρνείται (ή θέλει να αρνηθεί) να υποταχθεί στην λογική που ονομάζει "εθνικισμό" την εθνική τατότητα των λαών,
     ..που συντρίβει τους εγαζόμενους,
     ..που καθαιρεί Συντάγματα και δημοκρατίες.

     Δεν είμαστε μόνον εμείς απ' τους λαούς της Ευρώπης που έχουμε υποστεί ξεκάθαρη φυσική βία. (δεν μιλάμε βέβαια για το σύνολο και των συνδυασμό όλων των μορφών της βίας. Αυτούς τους έχουν υποστεί ΟΛΟΙ οι λαοί της Ευρώπης).  Τα ίδια έχουν γίνει και στην Ισπανία, την Πορτογαλία, την Γαλλία, την Ιταλία.
     Το ποιός αντέχει περισσότερο, ποιός λιγότερο, και ποιός όχι,
     ..είναι θέμα υποδομής, παιδείας, κοινωνικών καταβολών και αγώνων, και συλλογικής εθνικής μνήμης.

     Εμείς μετά από τόσα χρόνια πασοκισμού, "εκσυγχρονισμού", και γενικότερα συστηματικού αφελληνισμού και σκοταδισμού,
     ..μέχρι εδώ μπορέσαμε να φτάσουμε. Τόσοι ήμασταν.
     Από ' δω κι εμπρός οι όποιες ελπίδες μας είναι κρεμασμένες στους λαιμούς άλλων λαών,
     ..πιό εξελιγμένων συναισθηματικά, πιό κραταιών ηθικά,
     ..πιό μορφωμένων κοινωνικά και εθνικά.

     Λένε πως η βία φέρνει βία.  
     Με την μορφή της άμυνας, της αυτοσυντήρησης.
     Όχι εδώ.
     Όχι στην χώρα του ωχαδελφισμού και του ατομικισμού.
     Ψάξτε αλλού!..