Έχει γίνει πιά κατανοητό ότι η ανάταξη αυτής της παράγκας σε κράτος δεν μπορεί να γίνει από το ίδιο πολιτικό σύστημα που έφερε τα πράγματα μέχρι εδώ.
Για τις περισσότερες των αντιμνημονιακών δυνάμεων, η αντίστροφη πορεία θα αρχίσει μόνον ύστερα από κάποιο είδος επαναστατικής διαδικασίας των πολιτών, ήπιας ή λιγότερο ήπιας.
Μέσα από αυτήν την διαδικασία θα αναδειχθούν και οι νέες εκείνες πολιτικές δυνάμεις, ή οι υγιείς παλιότερες, που όμως τώρα χειμάζονται στον καιρό των δοσιλόγων, των φαφλατάδων, των σπιούνων, των ολετήρων.
Εδώ όμως ενεδρεύει το μεγάλο πρόβλημα:
Ενώ η θλιβερή μειοψηφία των μνημονιακών-κυβερνητικών δυνάμεων που σήμερα μετά βίας απηχούν ένα 35% του λαού, κατεβαίνουν λίγο πολύ ενωμένοι, ''αν μπλοκ'', και αποφασισμένοι για το καταστροφικό τους έργο, οι αντιμνημονιακές δυνάμεις εμφανίζονται διασπασμένες σε πολλά κομμάτια. Και θρύψαλα , θα έλεγα εγώ.
Κάθε τόσο ξεπετιέται κι ένα καινούργιο πολιτικό μόρφωμα, στον χώρο του ''αντιμνημονίου'' μεν, εντείνοντας την πολυδιάσπαση δε.
Επίσης δεν μπορούμε να γνωρίζουμε από τώρα, αν οι επικεφαλής όλων αυτών των ''νέων κομμάτων'' είναι ειλικρινείς, ή αν έχουν σκοπό αποσπώντας 1,5-2% των πολιτών να το ''πουλήσουν'' σε κάποιον μεγαλύτερο πολιτικό σχηματισμό, εξασφαλίζοντας για τον εαυτό τους μία βουλευτική καρέκλα.
Θα μπορούσε κάλλιστα όλες αυτές οι επιμέρους δυνάμεις να αποτελούν συνιστώσες ενός ή δύο μεγάλων αντιμνημονιακών κομμάτων, διατηρώντας τις επιφυλάξεις και τις ιδέες τους, ακόμα και την αυτοτέλειά τους.
Αρκεί να συμφωνούσαν στην κατά προτεραιότητα επιτυχία δύο μείζονων στόχων:
Την απαλλαγή από τα μνημόνια, και ανάκτηση της κυριαρχίας της πατρίδας μας.
Τότε πράγματι θα ήταν βέβαιο ότι σκοπό και στόχο έχουν το κοινό καλό, και όχι το καλό των ηγετικών τους ομάδων.
Εν πάση περιπτώσει, θεωρώ ότι αυτά τα επί μέρους κομματίδια πρέπει να συσπειρωθούν γύρω από τα δύο μεγαλύτερα αντιμνημονιακά κόμματα (ΣΥ.ΡΙΖ.Α για τους αριστερόστροφους και ΑΝ.ΕΛ. για τους δεξιόστροφους), που και αυτά με την σειρά τους πρέπει να συμπήξουν ένα μεγάλο Παλλαϊκό Μέτωπο με σκοπό την οργάνωση της αντίστασης και αντίδρασης του λαού.
Μπροστά σε έναν αποφασισμένο και λιμασμένο για ''αίμα'' εχθρό, φαντάζει η μόνη λύση.
Όλα τ' άλλα μας αδυνατίζουν και κάνουν την ''απελευθέρωση'' άπιαστο όνειρο..
Υ.Γ. Χρησιμοποιώ τους όρους ''αριστερόστροφοι'' και δεξιόστροφοι'' με πολύ μεγάλη επιφύλαξη και ενδεικτικά, αφού πιστεύω ότι σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης όπως αυτή που βιώνουμε, δεν υπάρχει χώρος για πολιτικές αντιπαραθέσεις κλασσικού τύπου!
Για τις περισσότερες των αντιμνημονιακών δυνάμεων, η αντίστροφη πορεία θα αρχίσει μόνον ύστερα από κάποιο είδος επαναστατικής διαδικασίας των πολιτών, ήπιας ή λιγότερο ήπιας.
Μέσα από αυτήν την διαδικασία θα αναδειχθούν και οι νέες εκείνες πολιτικές δυνάμεις, ή οι υγιείς παλιότερες, που όμως τώρα χειμάζονται στον καιρό των δοσιλόγων, των φαφλατάδων, των σπιούνων, των ολετήρων.
Εδώ όμως ενεδρεύει το μεγάλο πρόβλημα:
Ενώ η θλιβερή μειοψηφία των μνημονιακών-κυβερνητικών δυνάμεων που σήμερα μετά βίας απηχούν ένα 35% του λαού, κατεβαίνουν λίγο πολύ ενωμένοι, ''αν μπλοκ'', και αποφασισμένοι για το καταστροφικό τους έργο, οι αντιμνημονιακές δυνάμεις εμφανίζονται διασπασμένες σε πολλά κομμάτια. Και θρύψαλα , θα έλεγα εγώ.
Κάθε τόσο ξεπετιέται κι ένα καινούργιο πολιτικό μόρφωμα, στον χώρο του ''αντιμνημονίου'' μεν, εντείνοντας την πολυδιάσπαση δε.
Επίσης δεν μπορούμε να γνωρίζουμε από τώρα, αν οι επικεφαλής όλων αυτών των ''νέων κομμάτων'' είναι ειλικρινείς, ή αν έχουν σκοπό αποσπώντας 1,5-2% των πολιτών να το ''πουλήσουν'' σε κάποιον μεγαλύτερο πολιτικό σχηματισμό, εξασφαλίζοντας για τον εαυτό τους μία βουλευτική καρέκλα.
Θα μπορούσε κάλλιστα όλες αυτές οι επιμέρους δυνάμεις να αποτελούν συνιστώσες ενός ή δύο μεγάλων αντιμνημονιακών κομμάτων, διατηρώντας τις επιφυλάξεις και τις ιδέες τους, ακόμα και την αυτοτέλειά τους.
Αρκεί να συμφωνούσαν στην κατά προτεραιότητα επιτυχία δύο μείζονων στόχων:
Την απαλλαγή από τα μνημόνια, και ανάκτηση της κυριαρχίας της πατρίδας μας.
Τότε πράγματι θα ήταν βέβαιο ότι σκοπό και στόχο έχουν το κοινό καλό, και όχι το καλό των ηγετικών τους ομάδων.
Εν πάση περιπτώσει, θεωρώ ότι αυτά τα επί μέρους κομματίδια πρέπει να συσπειρωθούν γύρω από τα δύο μεγαλύτερα αντιμνημονιακά κόμματα (ΣΥ.ΡΙΖ.Α για τους αριστερόστροφους και ΑΝ.ΕΛ. για τους δεξιόστροφους), που και αυτά με την σειρά τους πρέπει να συμπήξουν ένα μεγάλο Παλλαϊκό Μέτωπο με σκοπό την οργάνωση της αντίστασης και αντίδρασης του λαού.
Μπροστά σε έναν αποφασισμένο και λιμασμένο για ''αίμα'' εχθρό, φαντάζει η μόνη λύση.
Όλα τ' άλλα μας αδυνατίζουν και κάνουν την ''απελευθέρωση'' άπιαστο όνειρο..
Υ.Γ. Χρησιμοποιώ τους όρους ''αριστερόστροφοι'' και δεξιόστροφοι'' με πολύ μεγάλη επιφύλαξη και ενδεικτικά, αφού πιστεύω ότι σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης όπως αυτή που βιώνουμε, δεν υπάρχει χώρος για πολιτικές αντιπαραθέσεις κλασσικού τύπου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου