Επίμονε αντιμνημονιακέ το Πάσχα πες μου, τί είδες;

     Οι μεγάλες γιορτές είναι μία ευκαιρία, όχι μόνον για ξεκούραση και προσωρινή φυγή από τα προβλήματα της καθημερινότητας, αλλά και μία μεγάλη ευκαιρία να ξαναβρεθείς με ανθρώπους από άλλα μέρη που είχες καιρό να δείς, να γνωρίσεις καινούργιους ανθρώπους, να συζητήσεις, να ανταλλάξετε γνώμες.
     Κι επειδή, όσο και να θέλει κανείς να ξεφύγει από την καθημερινότητα, οι συζητήσεις πάντα γυρνάνε στα φλέγοντα ζητήματα των μνημονίων, της ανέχειας και της πολιτικής αλητείας, οπότε πάντα μπορεί κάποιος να κάνει τις δικές του διαπιστώσεις, τα δικά του ''ιδιωτικά'' γκάλοπ.
     Τα δικά μου συμπεράσματα από πολλές συζητήσεις, γνωριμίες, γνώμες που άκουσα τούτο το Πάσχα, είναι σχετικά ευοίωνες.
     Θα μου πείτε, τέτοιος που είσαι, με τέτοιους που κάνεις παρέα, τέτοιες απόψεις θ' ακούσεις!
     Σύμφωνοι. Αυτό είναι ένα δυνατό σημείο αντιλόγου. Πείτε μου όμως:
     Είναι τυχαίο που όλο και συχνότερα, για να μην πώ συνεχώς, πέφτω πάνω σε τέτοιες απόψεις;
     Μάλλον όχι. Μάλλον σημαίνει ότι το αντιμνημονιακό στρατόπεδο μεγαλώνει με ταχύτατους ρυθμούς, και η άλλη πλευρά καταρρέει.
     Τί είδα λοιπόν το Πάσχα που μου γέννησε κάποιες ελπίδες;
     Είδα όλο και περισσότερους συνέλληνες να έχουν ''βγεί στα κάγκελα'', ή να είναι πολύ κοντά στο να το κάνουν.
     Είδα πολλούς μα πάρα πολλούς πρώην προσκείμενους στην παράταξη της πρώην ΝΔ (και νυν νέας Πολιτικής Άνοιξης), όχι μόνον να τα βάζουν με την κυβέρνηση, αλλά να καθυβρίζουν με ακατανόμαστες διατυπώσεις τον ''πρωθυπουργό''.
     Είδα τους περισσότερους, αν όχι όλους, να χαρακτηρίζουν με αχαρακτήριστες εκφράσεις τους άλλους δύο της συγκυβέρνησης, η ηπιότερη των οποίων ήταν ''τα χυδαία υποκείμενα''.
     Είδα σε πολλούς να γυαλίζει το μάτι τους και να λένε και να εννοούν ότι: ''ορίστε, ελάτε βάλτε μας φυλακή, πόσους όμως; πενήντα χιλιάδες; διακόσιες; δύο εκατομμύρια;''. ''Δεν έχουμε, δεν πληρώνουμε!''.
     Είδα απελπισμένους, με την κατάθλιψη να γυροφέρνει στα μάτια και την πίκρα στα λόγια,  να σωπαίνουν μιά δυσοίωνη σιωπή. 
     Το κυριότερο όμως:  Άκουσα ανθρώπους αποφασισμένους, να θέλουν επιτακτικά να βγούν στους δρόμους και στις πλατείες, και να κακίζουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης γιατί δεν ''βαρούν προσκλητήριο'', γιατί δεν καλούν τον κόσμο σε ξεσηκωμό.
     Κι όλα αυτά ανάμεσα στις ευχές και στην πρόσκαιρη ευφορία που προκαλούν οι γιορτές. Φανταστείτε τί θα έλεγαν αν γινόντουσαν οι ίδιες συζητήσεις μέσα στον ζόφο της καθημερινότητας!
     Αυτά όλα αποτελούν κατά την γνώμη μου μία ευχάριστη ένδειξη ότι η καθολική αντίδραση και αντίσταση όλο και πλησιάζει.
     Έχουν όμως πολλά ακόμα να ειπωθούν.. 
     Και πρέπει πολλά να γίνουν..
     Προς το παρόν πάντως γινόμαστε όλο και περισσότεροι..