Οι πρώτες προσπάθειες για τη δικαίωση του αγώνα έγιναν τότε επί μεγάλου Τυχοδιώκτη. Αλλά θες η απειρία τους (ήταν καινούργιοι βλέπεις στον αγώνα), θες ότι δεν υπήρχαν τα κομπιούτερ να μεταφέρουν τα ''προϊόντα'' από λογαριασμό σε λογαριασμό, αναγκάζονταν οι άνθρωποι και μετέφεραν τα πακέτα σε κάτι κούτες, από γραφείο σε γραφείο. Ε, τους πήραν είδηση με τα γνωστά αποτελέσματα: ''εγώ σε κώμα και συ στη φυλακή''.
Λίγα χρόνια μετά όμως, όταν αποκαταστάθηκε το μεγάλο Ρεμάλι ξανά στο Μαξίμου, οι τεχνικές είχαν προχωρήσει. Όταν δε έγινε πρωθυπουργός το Σίχαμα, γίνανε άλματα. Η επιστήμη της ρεμούλας και της απατεωνιάς κάνανε θαύματα. Οι Κόμπολας, Μυγάρης, Μπόκαλης και λοιποί και τα συγκροτήματά τους κάνανε πάρτυ. Το χρήμα (το ξένο, το δανεικό, αυτό που τώρα πληρώνει ο λαός με αίμα) έρρεε στις τσέπες τους και στις τσέπες των πολιτικών σαν νεράκι. Ο αγώνας είχε επιτέλους δικαιωθεί!
Μετά, πολύ αργότερα ήρθε στη εξουσία το Χοντρουλό παιδί, αλλά τότε το κακό είχε ήδη γίνει. Ο Χοντρουλός έδειξε ότι ήθελε να σφυρίξει την λήξη του αγώνα, αλλά δεν τόλμησε. Οι γκάκγστερς ήδη κάνανε κουμάντο. Οι συμμορίες είχαν αλώσει την χώρα. Ίσως τέσσερα χρόνια νωρίτερα αν δεν είχε γίνει η μεγάλη ρεμούλα των εκλογών από τον Κιτρινιάρη νεκροθάφτη, κάτι να μπορούσε να γίνει. Με τα ''αν'' όμως δεν γράφεται η Ιστορία.
Το σύνθημα μάλιστα, η επιτομή του αγώνα, είχε εκφραστεί λίγο καιρό πρίν, από έναν απατεώνα σφουγκοκωλάριο, με την ιστορική φράση: ''σύντροφοι και συντρόφισσες, για τον σοσιαλισμό αγωνιζόμαστε όλοι!''
Τώρα, φαίνεται ότι κάποιοι θέλουν να ξαναρχίσει ο αγώνας, με άλλους όμως παίχτες και άλλη μπάλα: την ενέργεια.
Γι αυτό και η πρόσφατη πρεμούρα των τοκογλύφων και της μαριονέτας τους περί ''νέας επιχειρηματικότητας'' και περί ''κοινού αγώνος για το κοινό καλό''. Η κατάσταση απαιτεί επαγρύπνιση.
Η Ιστορία έχει διδάξει ότι όταν αρχίζουν τέτοιου είδους ''αγώνες'', ο λαός πρέπει να πηγαίνει τοίχο-τοίχο. Τσούζουν..
Ο μόνος αγώνας που πρέπει πιά να δικαιωθεί είναι ένας:
Ο δικός μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου