Ο Βρωμήλος

     Την περασμένη βδομάδα, ένας βουλευτής Βρωμήλος, ή κάπως έτσι, ξεμπροστιάστηκε λέει, έγινε ρόμπα για κάποιες δηλώσεις του σε κάποια υποεπιτροπή.
     Αμ δέ! Για να γίνεις ρόμπα, ρεζίλι τέλος πάντων, προϋποθέτει ότι θα έχεις τσίπα, φιλότιμο, κάτι. Πού τέτοιο πράγμα;
     Αντιθέτως. Ξευτιλίστηκαν για άλλη μιά φορά οι συνήθως και κυρίως υπεύθυνοι: αυτοί που τον ψήφισαν. Οι όποιοι  ψηφοφόροι και συντοπίτες του!
     Διότι δεν είναι δυνατόν να πιστέψουμε ότι σε μιά μικρή κοινωνία όπως αυτή των επαρχιακών πόλεων, δεν ξέρει ο ένας το ποιόν του άλλου. Όταν μάλιστα ο συγκεκριμένος άλλος υπήρξε για σειρά ετών δημόσιο πρόσωπο. Γνώριζαν. Γνώριζαν αν ήταν παρλαπίπας, αμόρφωτος, λαμόγιο, βολεψάκιας, ή ό,τιδήποτε άλλο. Όμως εκεί. Όμοιος ομοίω. Να τον ψηφίσουμε μη χάσουμε το κελεπούρι. Τον άνθρωπό μας. Τον ίδιο μας. Που είναι πιθανόν χωμένος στα σκατά μέχρι τον λαιμό. Για να μας κάνει τα χατήρια, διορισμούς, στραβά μάτια. Να πάμε μπροστά!
     Αυτές είναι οι σταγόνες μικρές και μεγάλες, που ξεχείλισαν το ποτήρι και φτάσαμε ως εδώ. Αυτές οι μικρές μα τόσο καθοριστικές κακοδαιμονίες της πρόσφατης κοινωνικής και πολιτικής μας ζωής.
     Από την άλλη βέβαια, υπάρχει ένα πολιτικό σύστημα που όχι μόνον δεν προφυλάσσει τον εαυτό του απομονώνοντας τέτοιες περιπτώσεις, αλλά προστατεύει μάλλον και δικαιολογεί τους ξετσίπωτους. Και πώς αλλοιώς θα μπορούσε να γίνει; Αφού όλοι λίγο-πολύ, όλοι, έχουν λερωμένη τη φωλιά τους. Μεταξύ κατεργαρέων λοιπόν εχεμύθεια.
     Γι αυτό, το σωστό είναι ότι η κρίση που βιώνουμε δεν είναι κρίση καθαρά οικονομική. Είναι κρίση κυρίως πολιτική, θεσμών και προσώπων.
     Και αν δεν φύγουν οι κάθε λογής βρωμήλοι απ' την Βουλή και την πολιτική ζωή γενικότερα, σωτηρία για τον πολίτη, τον λαό, δεν υπάρχει.
     Ας το συνειδητοποιήσουμε, ας μην τους ξαναψηφίσουμε, κι ας το φωνάξουμε να το ακούσουν, να καταλάβουν ότι τους πήραμε είδηση:
     Είσαστε όλοι σας Βρωμήλοι!