Πατροκτονία;

     Έχω μία σκέψη αιρετική. Μία προσέγγιση περίεργη κάπως:
     Αν πιστέψουμε την ερμηνεία της ψυχαναλυτικής σχολής του Ζ. Φρόιντ, η πατροκτονία είναι αναγκαίο στάδιο στην εξέλιξη του ανθρώπου, στην πορεία του προς την ενηλικίωση, αφού διαπράττοντας συμβολικά αυτό το «έγκλημα» απαλλάσσεται από τη βαριά σκιά του προπάτορα και χαρτογραφεί την δική του πορεία στο βίο.
     Βέβαια κάποιες φορές, σε άτομα με σοβαρή ψυχική διαταραχή, ή και σε περιπτώσεις που ο προπάτορας είναι συντριπτικά ανώτερος ώστε να προκαλεί πρόβλημα υπαρξιακό στον επίγονο, το έγκλημα παύει να είναι συμβολικό και γίνεται παγματικό.
     Αν τώρα κάνουμε αναγωγή και φεύγοντας απ' το επίπεδο του ανθρώπου φτάσουμε σε επίπεδο πολιτισμών, με λίγη τολμηρή φαντασία μπορούμε να βρούμε την αιτία των δεινών μας στην σημερινή κρίση.
     Είναι κοινώς παραδεκτό ότι ο πατρικός πολιτισμός ολόκληρου του Δυτικού κόσμου είναι ο ελληνικός. Μάλιστα είναι αποδεκτό ότι υπήρξε συντριπτικά ανώτερος από κάθε άλλον επόμενο πολιτισμό, ακόμα και απ' τον σύγχρονο τεχνολογικό πολιτισμό.
     Μία μικρή αναφορά σε ορισμένα ονόματα όπως Όμηρος, Αριστοτέλης, Πλάτωνας, Σωκράτης, Αισχύλος, Δημόκριτος, Ηράκλειτος, Ευκλείδης, Δημοσθένης, Αρχιμήδης, Επίκουρος, Πυθαγόρας, Ξενοφώντας, Ερατοσθένης, Φειδίας, Πραξιτέλης, και τόσα άλλα, αρκούν για να στηρίξουν αυτήν την βεβαιότητα. Μάλιστα όλοι αυτοί με τον έναν ή άλλον τρόπο υπήρξαν  ''δάσκαλοι'' και οδηγοί των νεώτερων επιστημόνων, φιλοσόφων, καλλιτεχνών, απ' την Αναγέννηση ως σήμερα.
     Ας έρθουμε τώρα στην σύγχρονη ελληνική οικονομική και πολιτική κρίση, και στην αντιμετώπισή της από ξένα ''κέντρα'' και λαούς.
     Πρώτον είναι φανερό ότι η αντιμετώπιση είναι άνιση. Πολλά κράτη με οικονομικά μεγέθη, όσον αφορά το δημόσιο χρέος τους, πολύ χειρότερα  από τα δικά μας, τόσο σε ποσοστά όσο και σε απόλυτους αριθμούς, αντιμετωπίζονται πιό χαλαρά και όχι με τιμωρητική διάθεση.
     Αυτή η προτεσταντικού τύπου αντιμετώπισή μας, και ιδιαίτερα από λαούς των οποίων η καταγωγή από τους Ούννους και Βησιγότθους δεν μπορεί να τους κάνει ιδιαίτερα υπερήφανους, είναι μία ένδειξη.
     Δεύτερον είναι επίσης φανερό ότι αδιαφορούν για την ανθρωπιστική κρίση που ήδη είναι φανερή στην χώρα μας, σε σημείο που αναρωτιέται κανείς αν αυτή είναι η πραγματική τους επιδίωξη.
     Και εδώ έρχεται η παράξενη προσέγγιση που ανέφερα στην αρχή: Ίσως όλο αυτό να μην είναι παρά μιά ''πατροκτονία'' των λαών και χωρών αυτών απέναντι στους ''κληρονόμους'' του ασύγκριτου ''πατρικού'' τους πολιτισμού. Ίσως με αυτόν τον τρόπο και αυτή την ευκαιρία να ''ξορκίζουν'' το αίσθημα μειονεξίας που τους διακατέχει. Να αισθάνονται ανομολόγητα ότι ισοπεδώνοντάς μας κερδίζει πόντους ο δικός τους σύγχρονος πολιτισμός, έναντι του πρωταρχικού εκείνου ελληνικού.
     Ενισχύω την θέση μου με τα λόγια του κορυφαίου γερμανού φιλόσοφου Φ.Νίτσε από το πρώτο του βιβλίο ''Η Γέννηση της Τραγωδίας'' το 1872:
     ''..Αποδεδειγμένα σε κάθε περίοδο της εξέλιξής του ο δυτικοευρωπαϊκός πολιτισμός προσπάθησε να απελευθερώσει  τον εαυτό του από τους Έλληνες.
      Η προσπάθεια αυτή είναι διαποτισμένη με βαθύτατη δυσαρέσκεια, διότι οτιδήποτε κι αν δημιουργούνταν,  φαινομενικά πρωτότυπο και άξιο θαυμασμού, έχανε χρώμα και ζωή στη σύγκρισή του με το ελληνικό μοντέλο,  συρρικνωνότανε, κατέληγε να μοιάζει με φθηνό αντίγραφο, με καρικατούρα..
     .. οι άνθρωποι συνεχίζουν να νιώθουν ντροπή και φόβο απέναντι στους Έλληνες..
     .. Έτσι ξανά και ξανά μια οργή ποτισμένη με μίσος ξεσπάει εναντίον των Ελλήνων, εναντίον αυτού του μικρού και  αλαζονικού έθνους, που είχε το νεύρο να ονομάσει βαρβαρικό ό,τι δεν είχε δημιουργηθεί στο έδαφός του..''
     Νομίζω ότι η μαρτυρία αυτή ενός ''δικού'' τους διανοητή είναι αρκετή και ισχυρή.
     Το ερώτημα έρχεται πιό έντονο:
     Πρόκειται για πατροκτονία;