μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.
Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·
διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.
Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω.''
Κωνσταντίνος Καβάφης
Εξαιρετικό (όπως όλα άλλωστε) ποίημα του μεγάλου Αλεξανδρινού με το οποίο εκφράζει την αίσθηση του εγκλωβισμού από μιά σειρά περιορισμών και ορίων που μας επιβάλλονται ασυνείδητα, όταν εμείς είμαστε αφοσιωμένοι στην καθημερινότητα μας. Συνειδητοποιούμε έτσι πως η ελευθερία που πιστεύαμε πως είχαμε στη ζωή μας δεν είναι πιά δεδομένη.
Αφήνοντας τον ονειρικό κόσμο της ποίησης και γυρνώντας πίσω στην πεζότητα παρατηρούμε ότι η ευθύνη μας για εκείνο το ''ανεπαισθήτως'' του τελευταίου στίχου είναι τεράστια.
Γυρνώντας πίσω σε κάποια κρίσιμα χρόνια βλέπουμε πως οι ενδείξεις υπήρχαν και μάλιστα εκκωφαντικές. Οι ''κτιστάδες'' έκαναν πολύ θόρυβο, που όμως εμείς δεν θέλαμε ν' ακούσουμε.
Θορυβώδης ήταν η αμέλεια τιμωρίας σε πολιτικοοικονομικά σκάνδαλα. Ο τότε πρωθυπουργός ανέμιζε με φρίκη τα χεράκια του στην Βουλή και φώναζε: ''όποιος έχει στοιχεία να πάει στον εισαγγελέα''.
Θορυβώδεις ήταν και οι φαρισαϊσμοί του τύπου: ''Σύντροφοι και συντρόφισες! Για τον σοσιαλισμό παλεύουμε όλοι''!!!
Θορυβώδης επίσης εκείνη η αερομεταφερόμενη ''ταξιαρχία ψήφων'' από τα ανατολικά, που δεν καταλάβαινε καν τα ελληνικά, και που άλλαξε την βούληση του ελληνικού λαού.
Θορυβώδης η ''κλοπή'' του χρηματιστηρίου με την προτροπή της τότε κυβέρνησης.
Θορυβώδης και η αποδοχή της ληστρικής ισοτιμίας του ευρώ προς την δραχμή, καθώς και τα πλαστά στατιστικά στοιχεία για να μπούμε στην ζώνη του ευρώ, μπας και δεν προλάβουμε να μας καταληστεύσουν.
Θορυβώδης ακόμη η κωλυσιεργία των έργων για τους Ολυμπιακούς αγώνες, ώστε να δοθούν στο παρά πέντε οι εργολαβίες κατ' ανάθεση σε επιλεγμένους ημέτερους.
Θορυβώδης όμως και η ''εξαφάνιση'' του αρκαδινού υπουργού ΠΕΧΩΔΕ, αφού επί σειρά ετών κατασπατάλησε Ευρωπαϊκούς πόρους με τερατώδη αδιαφάνεια.
Για όλα αυτά και για πολλά ακόμα προηγούμενα, μα και επόμενα, η ευθύνη μας είναι τεράστια. Τεράστια που δεν αντιδράσαμε, που βολευτήκαμε, που μαγευτήκαμε απ' τις Σειρήνες ενός ντεμέκ πλουτισμού, που με το στόμα ανοικτό αρπάξαμε ό,τι ψίχουλο και ό,τι ψέμμα μας πέταξαν.
Και τώρα; Τώρα πρέπει να ρίξουμε αυτά τα τείχη που γύρω μας κτίσανε.
Αλλά τα τείχη δεν πέφτουν παθητικά. Δεν πέφτουν επειδή τα αγριοκοιτάζουμε..
Καινούργια ευθύνη κι αυτή!
Για να δούμε..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου