Εδώ όπως πάντα το ερώτημα παραμένει.Η Τέχνη αντιγράφει την ζωή, ή ο Καλλιτέχνης μέσα στον οίστρο του βλέπει πιό μακριά και πιό καθαρά πράγματα που αναπόδραστα θα συμβούν;
Γιατί τί άλλο από τον σουρρεαλισμό του Μπέκετ βιώνουμε στην χώρα αυτή τα τελευταία χρόνια; Θα μπορούσε μάλιστα να πεί κανείς ότι τον βιώνουμε τα τελευταία τριάντα-τόσα χρόνια.
Τί άλλο από σουρρεαλισμός θα μπορούσε να είναι το γεγονός ότι ένας ολόκληρος λαός βιασμένος και καθημαγμένος περιμένει από ''τυχαίους'' φωστήρες και από ξένους τοκογλύφους την λύση στα προβλήματά του; Προβλήματα που οι ίδιοι αυτοί αλλά και παλαιότεροι ''φωστήρες'' δημιούργησαν, με συνεργασία και απρόσκοπτη βοήθεια από τους συγκεκριμένους τοκογλύφους.
Τί άλλο από ιλαροτραγωδία θα μπορούσε να είναι όταν αυτός ο λαός αργοπεθαίνει βουλιάζοντας στους καναπέδες μπροστά από τα χειρότερα και ισχυρότερα όπλα του ''εχθρού'': Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης;
Πώς αλλοιώς από κομέντια ντελ άρτε θα μπορούσες να χαρακτηρίσεις τον περιφερόμενο θίασο τριακοσίων παλιάτσων, που διατείνονται ότι μας σώζουν, σώζοντας μόνον το δικό τους μέλλον;
Μια ολόκληρη παράσταση, για να περιμένεις κάποιον που δεν θα εμφανισθεί ποτέ! Τα πράγματα, στο έργο, μοιάζουν να συμβαίνουν από μόνα τους. Οι άνθρωποι στην σκηνή μοιάζουν με υπνοβάτες.
Πόσο μοιάζουμε!
Μόνο που στην συγκεκριμένη προσέγγιση της ιλαροτραγωδίας του Μπέκετ, το ιλαρό υπερέχει αισθητά του τραγικού, ενώ στην δική μας προσέγγιση το τραγικό κατακυριεύει το ιλαρό.
Γκοντό δεν υπάρχει..Ούτε στο έργο, ούτε στην πραγματικότητα. Το μόνο που υπάρχει αληθινά είναι ο ίδιος ο λαός και η δύναμή του. Και το μόνο που πρέπει είναι να φωνάξει δυνατά, να τον ακούσουν όλοι οι παλιάτσοι, εδώ και αλλού:
Περιμένετε! Ερχόμαστε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου