Και το κυριότερο: τις περισσότερες φορές είτε το επιδιώκει ο διαφημιστής είτε όχι, αποτελούν σάτυρα, κριτική της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας.
Έτσι, και η πιό πρόσφατη διαφήμιση ενός μεγάλου, πασίγνωστου παιχνιδοκαταστήματος, παρουσιάζει ανάγλυφα, περιγράφει αδρότατα μία από τις κακοδαιμονίες του σύγχρονου έλληνα που μας έφτασαν μέχρι εδώ.
Τί βλέπουμε εκεί; Βλέπουμε δύο καλοβαλμένα πόδια μέσα σε δύο καλοβαλμένες γόβες, να μπαίνουν σε ένα καλοβαλμένο σπίτι κουβαλώντας μιά τεράστια σακκούλα της συγκεκριμένης εταιρίας, και να την αφήνουν μπροστά στο σαλόνι. Στο σαλόνι όπου ένας στρουμπουλός μούλος στρογγυλοκάθεται φορώντας τα 3D (!) γυαλιά και παρακολουθεί την 3D τηλεόρασή του. 'Οπου αμέσως βλέποντας την σακκούλα, ο συγκεκριμένος μούλος, πετάει γυαλάκια, βιβλία, ή ό,τι άλλο κρατάει στις υπόλοιπες διαφημίσεις της σειράς, κι ορμάει να την κουρσέψει. Ε, και; Θα μου πείτε..
Εδώ χρειάζεται ένα στοπ-καρέ στα μάτια του μούλου όπου βλέπουμε να γυαλίζει η απληστία, η αδηφαγία, ο εαυτούλης μου, το ''όλα για μένα''. Κι άλλο ένα στοπ-καρέ στην μούρη του όταν δεν ανακαλύπτει μέσα στη σακκούλα παρά τρίφτες, πιγκάλ, εργαλεία : η απογοήτευση, η απόγνωση, λες και πείναγε και δεν βρήκε κάτι να φάει! Πάλι θα μου πείτε: Τί σου φταίει το παιδάκι και το βρίζεις;
Τίποτα δεν μου φταίει. Και δεν βρίζω αυτό. Βρίζω αυτό που αντιπροσωπεύει η συμπεριφορά του. Βρίζω εμάς. Αν ήταν κάποιο φτωχικό περιβάλλον, κάποιο ισχνό, στερημένο παιδάκι που διψάει για ένα παιχνίδι, μπορεί να συγκινηθώ κιόλας. Αλλά όχι! Εδώ πρόκειται για την απληστία σε όλο της το μεγαλείο. Εδώ πρόκειται για τον έλληνα ήδη χορτάτο εδώ και αρκετές δεκαετίες, με ήδη γεμάτο το σπίτι του με κάθε είδους τεχνολογικά καλούδια, με γεμάτες της ντουλάπες του ρούχα, γεμάτο το γκαράζ του με τζιπάρα για να ανταπεξέρχεται στα ορεινά περάσματα του Κολωνακίου, κι όμως θέλει κι άλλα! Τα θέλει όλα! Χρήσιμα, άχρηστα δεν έχει σημασία. Κι άλλα! Όλα!
Εικόνα της κοινωνίας μας είναι αυτή η διαφήμιση. Ειδικά για τα τελευταία δέκα-είκοσι χρόνια. Μας κυρίευσε η απληστία, ο εγωκεντρισμός, το life style, ο στυγνός καταναλωτισμός.
Χάσαμε κάθε συναίσθηση μέτρου, αυτοσυγκράτησης, ανθρωπιάς, αυτογνωσίας. Γυρέψαμε την ευτυχία και την αυτοδικαίωση στα υλικά αποκτήματα, και όχι στις ανθρώπινες σχέσεις, στην μόρφωση, στις μικρές χαρές της καθημερινότητας. Και τώρα το πληρώνουμε.
Και τώρα; Τώρα από ανάγκη κάνουμε μιά στροφή προς τα κει που πρέπει. Δεν φτάνει όμως. Η στροφή πρέπει να γίνει συνειδητά, επειδή το θέλουμε και νοιώθουμε ότι πρέπει, κι όχι μόνον από ανάγκη. Πρέπει να κατανοήσουμε και να παραδεχτούμε το λάθος. Και ν' αλλάξουμε.
Μόνον έτσι θα πιάσουν τόπο οι θυσίες που κάνουμε, κι όχι όπως διαλαλούν οι πολιτικοί και τα γιουσουφάκια τους.
Να αλλάξουμε την εικόνα που μας δείχνει ο καθρέφτης..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου