Είμαι εναντίον της βίας.
Κανείς λογικός άνθρωπος υπό κανονικές συνθήκες, δεν είναι δυνατόν να είναι υπέρ της βίας.
Και τώρα ας κάνουμε τον δικηγόρο του διαβόλου:
Ο Εθνικός μας Ύμνος, ο '' Ύμνος εις την Ελευθερίαν'' αρχίζει με τους στίχους: ''Σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή, σε γνωρίζω από την όψη που με βία μετράει την γη..''. Εικόνες καθόλου ειρηνικές. Θα πείτε απευθύνονταν σε μιά άλλη εποχή όπου το έθνος ήταν υπόδουλο. Κι όμως, και τότε όπως και τώρα μόνον ο λαός ήταν υπόδουλος. Οι κοντζαμπάσηδες και οι προύχοντες απολάμβαναν εξουσίες και ελευθερίες, και δεν παραδέχονταν ότι υπήρχε πραγματική κατοχή. Έλεγαν ότι είναι η τάξη των πραγμάτων έτσι, δεν ήθελαν βία και ξεσηκωμό. Ήταν λοιπόν μία εποχή με μή κανονικές συνθήκες. Η λύση δόθηκε με την ένοπλη εξέγερση των ελλήνων και με την βίαιη απελευθέρωση. Και η ελευθερία κερδήθηκε.
Στην αρχαιότητα οι πρόγονοί μας είχαν υιοθετήσει την ρήση του Αίσωπου ''συν Αθηνά και χείρα κίνει''. Δεν φτάνει δηλαδή να επικαλείσαι βοήθεια από τα θεία ή την τύχη, αλλά οφείλεις να καταβάλεις και τις απαιτούμενες προσπάθειες. Χωρίς ωστόσο να διευκρινίζουν αν η ''χείρα'' πρέπει να κινηθεί για να δουλέψει μόνον, ή και για να μοιράσει χαστούκια όπου χρειάζεται.
Η ρήση του μεγάλου διδάσκαλου Ηράκλειτου ''Πόλεμος πάντων πατήρ εστί, πάντων δε βασιλεύς, και τους μεν θεούς έδειξε τους δε ανθρώπους, τους μεν δούλους εποίησε τους δε ελευθέρους'', παραμένει μεν δυσερμήνευτη, παραπέμπει όμως σε έντονες ίσως και βίαιες διεργασίες, που οδηγούν όμως σε κάποια αλλαγή, σε κάποιο αποτέλεσμα.
Σε πιό πρόσφατες εποχές η λαϊκή σοφία έχει αποτυπώσει σε παροιμίες την ανάγκη χρήσης εκφοβισμού βίας, ή και βίας για λύση ατελέσφορων καταστάσεων: '' κι ο άγιος φοβέρα θέλει, κι η Παναγιά ματσούκι'', ''το ζόρι βγάζει λάδι'', η ειρωνική ρήση ''σφάξε με αγά μου ν' αγιάσω'', κ.α.
Τώρα, για να έρθουμε στο προκείμενο, στην σημερινή κατάσταση που όλοι βιώνουμε, παρατηρούμε ότι ενώ ο πολίτης εδώ και τρία χρόνια υφίσταται βία, οικονομική, ψυχολογική, πνευματική, αλλά και σωματική όταν προσπαθεί να διαμαρτυρηθεί, οι ίδιοι που προκαλούν αυτήν την βία ξορκίζουν μετά βδελυγμίας την άλλη βία που ως αντίδραση απευθύνεται εναντίον τους. Γιατί όμως;
Γιατί όλοι εμείς πρέπει να ζούμε σε συνεχή ανασφάλεια και εκφοβισμό, και όλοι αυτοί: κυβερνώντες, τρόϊκες, δανειστές, να πρέπει να αισθάνονται ασφαλείς για τα πάντα και ήσυχοι;
Από άλλου είδους μήτρα γεννήθηκαν; Πιό ''καλή''; Πιό περιούσια;
Γιατί άλλοι πρέπει να κοιμούνται ήσυχοι, ζεστοί και χορτάτοι, και άλλοι να πετάγονται στον ύπνο τους, και να αυτοκτονούν;
Έχει αυτό που ζούμε καμία σχέση με δικαιοσύνη, ανθρώπινα δικαιώματα, ισοπολιτεία;
Ζούμε σε εποχές με κανονικές συνθήκες;
Άρα τί πρέπει να γίνει θα μου πείτε. Ένοπλος αγώνας; Εξέγερση βίας;
Νομίζω ότι όλα τα πράγματα δεν είναι μαύρο ή άσπρο.
Στα δικαστήρια σε περίπτωση αμοιβαίων βιαιοπραγιών υπάρχει η ερώτηση: ποιός ''ήρξατο χειρών αδίκων''; Ποιός άρχισε πρώτος την βία; Αυτός πρέπει και πρώτος να σταματήσει και να επανορθώσει. Αυτό πρέπει να γίνει.
Αλλοιώς δυστυχώς και κόντρα σε κάθε λογική, η βία θα συνεχίσει και θα κλιμακωθεί.
Και θα είμαστε χαμένοι όλοι.
Μερικοί όμως το προτιμούν από το να είναι χαμένος μόνον ο λαός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου