Σαν πολλοί δεν γίναμε;..

     Βεβαίως και η πολυφωνία είναι θεμιτή. Βεβαίως και η δημόσια έκφραση γνώμης, ανάλυσης, σχεδιασμού είναι χρήσιμη.
     Μήπως όμως, βρε παιδί μου, η τόση κατάτμηση των αντιμνημονιακών δυνάμεων, αντί να ενισχύει, δυσκολεύει το πράγμα;
     Εξηγούμαι: Με δεδομένο ότι τα πολιτικοοικονομικά συστήματα είναι κατά βάση δύο, άντε με καναδυό βασικά παρακλάδια το καθένα να γίνουν έξι, τόσοι είναι περίπου και οι αναγκαίοι πολιτικοί σχηματισμοί για να θεωρηθεί ότι υπάρχει πλουραλισμός και ελευθερία άποψης.
     Από κει και πέρα, και με επίσης δεδομένο ότι σε μιά συγκέντρωση δέκα ατόμων θα ακουστούν έντεκα γνώμες (!), το άπλωμα των απόψεων σε ένα σωρό νέα κόμματα και πολιτικούς σχηματισμούς, θεωρώ ότι γίνεται θέμα παρέας.
     Μαζευόμαστε δηλαδή τρείς-πέντε που συμφωνούμε σ' ένα επί μέρους ζήτημα και το ονομάζουμε κόμμα! Και για κάθε επί μέρους ζήτημα, άλλο κόμμα!
     Έτσι όμως δεν πάει το πράγμα πουθενά.
     Άσε που κάποιος κακόπιστος (;) θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι έτσι ενισχύεται η άλλη πλευρά!!
     Σήμερα υπάρχουν υπό εκκόλαψη γύρω στις πέντε με έξι τέτοιου είδους πολιτικές κινήσεις. Κατά την ταπεινή μου άποψη, κακώς.
     Από την στιγμή που αυτές οι ''καινούργιες'' δυνάμεις, κατά την δήλωσή τους αντιμνημονιακές, μπορούν να συμφωνήσουν με τις ήδη υπάρχουσες, σ' έναν κατ' ελάχιστο στόχο που θα είναι το γκρέμισμα των κυβερνήσεων-ανδρεικέλων, απαλλαγή από τα μνημόνια και ανάκτηση της εθνικής μας κυριαρχίας, τα άλλα επί μέρους ζητήματα μπορούν να περιμένουν την επίλυσή τους μετά την ''απελευθέρωση''.
     Νομίζω ότι είναι η πιό λογική και αποτελεσματική τακτική.
     Βλέπουμε άλλωστε πώς στην αντίπερα όχθη, στο μνημονιακό στρατόπεδο των δοσιλογικών δυνάμεων, συνασπίζονται με πείσμα κι αυταπάρνηση, παρά τις θεμελιώδεις διαφορές και το πολύχρονο υποβόσκον μίσος που έχουν εξαιτίας της νομής της εξουσίας.
     Εάν δεν συνενωθούμε όλοι τής από δω μεριάς, κόμματα και πολίτες, σε ένα πολύ χαλαρό πολιτικά, αλλά πολύ ισχυρό ψυχικά και συναισθηματικά  Εθνικό Αντιμνημονιακό Μέτωπο, με κοινούς στόχους που αναφέραμε πιό πάνω, τα πράγματα θα πηγαίνουν απ' το κακό στο χειρότερο.
     Μόνη τακτική μας πρέπει να είναι το ένωμα των φωνών μας, του πάθους μας για Εθνική ανεξαρτησία, της αλληλεγγύης μεταξύ μας.
     Όλα τ' άλλα, μα όλα τ' άλλα, θα τα βρούμε μετά..