Άνθρωποι και σκουλήκια *

     *( Παράφραση του τίτλου της βραβευμένης νουβέλας του Τζον Στάϊμπεκ ''Άνθρωποι και Ποντίκια'' )

     Σήμερα το πρωί σηκώθηκα με στομαχικό ίλιγγο. Μου φάνηκε πολύ παράξενο δεδομένου ότι το βράδυ κοιμήθηκα με πολύ ελαφρύ στομάχι.
     Μετά θυμήθηκα. Προφανώς επηρεασμένος από την χθεσινή επικαιρότητα, έβλεπα στον ύπνο μου ότι με κυνηγάνε σκουλήκια! 
     Μεγάλα σκουλήκια! Τεράστια σκουλήκια! Σκουλήκια με μαύρες σακούλες κάτω απ' τα μάτια. Και κοντοκουρεμένα. Κι άλλα σκουλήκια ψηλά, με γυαλιά, που έγερναν μονόπαντα. Κι άλλα, κι άλλα, χοντρά, γερασμένα, τσιριχτά, αλλά σκουλήκια!
     Σκουλήκια απ' αυτά που σέρνοντας αφήνουν τα σάλια τους, τα περιττώματά τους, και μετά γυρίζουν και τα ξανατρώνε.
     Σκουλήκια απ' αυτά που θέλουν να μπουν στο μυαλό σου και ν' αφήσουν εκεί τα σάλια τους. Να γίνεις και σύ σαν κι αυτά.
     Σκουλήκια βρωμερά, που όταν το μαχαίρι είναι να μπεί στο κόκκαλο την γλυτώνουν. Ακριβώς επειδή είναι σκουλήκια! Και τα σκουλήκια δεν έχουν κόκκαλα.
     Πώς λοιπόν να μην ξυπνήσεις άσχημα όταν βλέπεις να σε κυνηγούν τέτοια σκουλήκια, για να μαγαρίσουν την ζωή σου;
     Ευτυχώς που η πραγματικότητα δεν έχει καμία σχέση με τα όνειρα!
     Ευτυχώς που ζούμε σε μιά χώρα που δεν υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι-σκουλήκια!.
     Είναι μία χώρα που όλοι και ειδικά οι πολιτικοί της σέβονται τον λόγο τους, τιμούν τις χθεσινές τους απόψεις και γνώμες, δεν γλύφουν εκεί που πριν έφτυναν!
     Ευτυχώς!
     Τί θα γινόμασταν αν ήταν αλλιώς!
     Δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι!
     Με πιάνει στομαχικός ίλιγγος..